Powieść zrobiła na mnie piorunujące wrażenie. Złożyło się na to kilka czynników. Autorka stworzyła tutaj wyjątkowy klimat, łącząc wielki strach, melancholię wspomnień, myśl o niewielkich i zakazanych przyjemnościach oraz przejmujący smutek. Narratorką uczyniła postać, która od razu wzbudziła moją sympatię. Świat tu wykreowany wydaje się tak realny, a scenariusz tak prawdopodobny, że wzbudza to dreszcz przerażenia. I chociaż akcja rozwija się bardzo powoli, to ciężko oderwać się od lektury. Wpływ ma na to niewątpliwie niezwykły styl autorki i przepiękny język jakim się ona posługuje. Jako kobieta rozumiem kobiecy dramat i wybory podejmowane tu przez kobiety. Wreszcie cała historia opowiedziana została z pewnym spokojem i refleksją, bez zbędnej histerii, co czyni ją jeszcze bardziej przejmującą. Z jednej strony wszystko jest ogołocone z emocji, a z drugiej kipią one wewnątrz narratorki. Wielkim plusem jest coś w rodzaju „epilogu”, świetnie dopełnia całość i jest ciekawym zabiegiem.

Czytałam kilka powieści antyutopinyjch, ale chyba żadna nie wywarła na mnie tak mocnego wrażenie. Kiedy nie mogłam czytać, myślałam o tej książce, która wywołała pewien rodzaj szoku, strach oraz zrodziła pytania. Jak człowiek może pozwolić na coś podobnego? Jak człowiek może się na to godzić? Z historii wiemy, że może przyzwalać na wiele gorsze rzeczy. I to zapewne jest największa siła „Opowieści Podręcznej” – cały ten dramat jest możliwy.

Powieść zrobiła na mnie piorunujące wrażenie. Złożyło się na to kilka czynników. Autorka stworzyła tutaj wyjątkowy klimat, łącząc wielki strach, melancholię wspomnień, myśl o niewielkich i zakazanych przyjemnościach oraz przejmujący smutek. Narratorką uczyniła postać, która od razu wzbudziła moją sympatię. Świat tu wykreowany wydaje się tak realny, a scenariusz tak...