Nie. To nie ona jest główną bohaterką. Ona, mimo iż nazywała się Manuzio, była po prostu najbardziej podobna do swoich ojców. I to dlatego to jej przypadł zaszczyt opowiadania o prawdziwym bohaterze tej książki – rodzie Scortów Mascalzone.

Czytając tę książkę, nieodparcie przychodziło mi na myśl porównanie ze „Sto lat samotności”. W obu tych książkach – mimo wielu różnic, jakie je dzielą – bohaterem nie jest jedna postać, wokół której kręci się fabuła, ale cała rodzina, od protoplasty do ostatnich bohaterów. Laurent Gaude uczynił z Carmeli „Głos Scortów”. Może gdyby właśnie tak nazwał tę książkę, to właśnie ona byłaby jej główną postacią. Ale nawiązując w nazwie do „słońca”, które świeci nad Montepuccio, pokazał moim zdaniem przywiązanie wszystkich Scortów - także tych, którzy formalnie nie nosili nazwiska Scortów -, do ziemi, która „nie rodzi niczego”, do słońca „które pali żywcem”, do dziedzictwa, które wypływa z poprzednich pokoleń i do tradycji, która jak „drzewa oliwne jest wieczna”. Jednak mimo tego wszystkiego to zawsze Ród Scortów pozostawał najważniejszy, i to właśnie jemu wszystko było podporządkowane.

Jednak książka ta, nie mówi tylko o rodzie Scortów. Mówi także o pożądaniu, które sprowadza szaleństwo i o miłości, która potrafi z niego wyprowadzić. Mówi także o zemście, która jest nieodłączna cechą ludzi południa a która często prowadzi do nieszczęścia.

Mówi także o przypadku i dziedzictwie i o tym jaki mają one wpływ na nasze życie. Jak jedni potrafią poradzić sobie z piętnem przeszłości i złym losem a inni nie. Jak jedni potrafią odnaleźć swoją własną drogę, która momentami jest bardziej szczęśliwa, momentami mniej, inni zaś dźwigają brzemię przeszłości i nie zostaje im nic innego jak tylko się poddać. I jak w tym wszystkim ważni są przyjaciele i rodzina.

Ale najważniejsze jest to, iż mimo iż świat się zmienia, ludzie się zmieniają, przychodzą następne pokolenia, które są już zupełnie inne, to słońce nad Montepuccio wciąż świeci tak samo.

Nie. To nie ona jest główną bohaterką. Ona, mimo iż nazywała się Manuzio, była po prostu najbardziej podobna do swoich ojców. I to dlatego to jej przypadł zaszczyt opowiadania o prawdziwym bohaterze tej książki – rodzie Scortów Mascalzone.

Czytając tę książkę, nieodparcie przychodziło mi na myśl porównanie ze „Sto lat samotności”. W obu tych książkach – mimo wielu różnic,...