Opowieść jest napisana ładnym, dość bogatym, dobrze przetłumaczonym językiem i bardzo elegancko wpasowuje się w manierę bajkowo-przypowiastkową, wielokrotnie potrafiąc wzruszyć losami bohaterów. Gaudé potrafi bowiem dosłownie jednym, dwoma zdaniami przekazać moc uczuć, odmalować przejmujący smutek czy poczucie upokorzenia. Niestety, nie wszystko jest tutaj idealne. Z biegiem czasu zaczyna drażnić zbyt łatwa ucieczka autora w popularne klisze i wygodnickie sięganie po oklepane stereotypy (armia Amazonek z odciętymi piersiami, podziemny grobowiec z glinianymi posągami),a także zauważalna niecierpliwość pod koniec książki, kiedy zdarzenia są opisywane coraz krócej i coraz bardziej zdawkowo, przynajmniej w porównaniu do rozbudowanego początku książki. Są to jednak mankamenty nie wpływające zbyt mocno na ogólny odbiór książki.

Opowieść jest napisana ładnym, dość bogatym, dobrze przetłumaczonym językiem i bardzo elegancko wpasowuje się w manierę bajkowo-przypowiastkową, wielokrotnie potrafiąc wzruszyć losami bohaterów. Gaudé potrafi bowiem dosłownie jednym, dwoma zdaniami przekazać moc uczuć, odmalować przejmujący smutek czy poczucie upokorzenia. Niestety, nie wszystko jest tutaj idealne. Z...

Dawno nie czytałam książki w której dialogi są wyrażane tak pięknym językiem. Nawet gdy ktoś mówił o rzeczach błahych lub nieistotnych naprawdę przyjemnie się to czytało. Jeśli chodzi o treść, no cóż.... Z początku myślałam że otwiera się przede mną świat ludzi honoru, którzy cenią obowiązkowość, świat w którym wzniosłość czynu przedkłada się nad interes jednostki. Tak naprawdę jednak okazuje się że bohaterskość z dawnych czasów to mit. Uświadamia że tak naprawdę nie ma lepszych czy gorszych czasów, bo mentalność ludzka pozostaje taka sama. Wojna, zniszczenie i śmierć nie mają dobrego wytłumaczenia, ani sensu. Nie mają wyższej ideologi, wynikają z głupoty, przerostu ambicji i braku świadomości.Dlatego książka jest uniwersalna i ponadczasowa. Naukę z niej płynącą warto pojąć i wziąść sobie do serca.

Dawno nie czytałam książki w której dialogi są wyrażane tak pięknym językiem. Nawet gdy ktoś mówił o rzeczach błahych lub nieistotnych naprawdę przyjemnie się to czytało. Jeśli chodzi o treść, no cóż.... Z początku myślałam że otwiera się przede mną świat ludzi honoru, którzy cenią obowiązkowość, świat w którym wzniosłość czynu przedkłada się nad interes jednostki. Tak...

Baśń, którą śmiało można umieścić na jednym poziomie z baśniami z Tysiąca i jednej nocy. To niezwykłe, bo została napisana przez wspołczesnego autora. Udało mu się oddać klimat tych czasów, gdy rodzina królewska była uosobieniem absolutnego, niepowtarzalnego autorytetu. To baśń, ponieważ ludzie w niej występujący cechują się niespotykanym dziś rozumem, prawością, poczuciem porządku i rozumieją czym jest obowiązek wobec rodziny, przyjaciela i narodu. Coś na niedzielne popołudnie i poprawę humoru przed nieuchronnie zbliżającym się poniedziałkiem...

Baśń, którą śmiało można umieścić na jednym poziomie z baśniami z Tysiąca i jednej nocy. To niezwykłe, bo została napisana przez wspołczesnego autora. Udało mu się oddać klimat tych czasów, gdy rodzina królewska była uosobieniem absolutnego, niepowtarzalnego autorytetu. To baśń, ponieważ ludzie w niej występujący cechują się niespotykanym dziś rozumem, prawością, poczuciem...

Każdy kto przeczytał "Śmierć króla Tsongora" z pewnością zgodzi się ze mną, że jest to książka, którą ciężko określić jako dobra lub zła. Z pewnością jest intrygująca. W bardzo oryginalny i baśniowy sposób przedstawia tragiczne losy królewskiej rodzinny, której nieszczęście spowodowane jest dziecięcymi obietnicami i nieustępliwością reszty bohaterów.
Osobiście polecam. Pozycja z pewnością godna uwagi.

Każdy kto przeczytał "Śmierć króla Tsongora" z pewnością zgodzi się ze mną, że jest to książka, którą ciężko określić jako dobra lub zła. Z pewnością jest intrygująca. W bardzo oryginalny i baśniowy sposób przedstawia tragiczne losy królewskiej rodzinny, której nieszczęście spowodowane jest dziecięcymi obietnicami i nieustępliwością reszty bohaterów.
Osobiście polecam....

Jestem świeżo po lekturze i co powiem? Opowieść dość zgrabna, ale czegoś mi w niej brakuje. Sam pomysł wydaje się być bardzo dobry, ale sposób w jaki autor porusza kwestie władzy i walkę o nią zdaje się być okrojony. Czuję niedosyt słów, opisów i momentów, w których mogłabym na własnej skórze poczuć klimat Massaby.
Na wyróżnienie zasługuje postać Katabolonga, który kieruje się wielką miłością do swego przyjaciela-władcy. Jego wierność jest wprost niezwykła!

Jestem świeżo po lekturze i co powiem? Opowieść dość zgrabna, ale czegoś mi w niej brakuje. Sam pomysł wydaje się być bardzo dobry, ale sposób w jaki autor porusza kwestie władzy i walkę o nią zdaje się być okrojony. Czuję niedosyt słów, opisów i momentów, w których mogłabym na własnej skórze poczuć klimat Massaby.
Na wyróżnienie zasługuje postać Katabolonga, który kieruje...

Afryka. Piękny słoneczny dzień. Przeddzień ślubu jedynej córki Tsongora - Samilii. Potężny i waleczny za młodu władca pragnie przekazać swym dzieciom to, co ma najlepszego: ziemie, miasta, narody, które niegdyś podbijał i brał w swe posiadanie. Pragnął obronić ich przed nienawiścią, i wieczną walką o pozycje. Wybrał dla Samilii najlepszego spośród kandydatów - Kuame, księcia kraju soli. Cały pałac, a wraz z nim miasto gorączkowo przygotowywało się do powitania przyszłego męża księżniczki. Nic nie zapowiadało tego, co stać się miało nazajutrz...

Podczas gdy król Tsongor odbierał podarunki od ludu i gości przybyłych na uroczystości weselne, do jego komnaty wszedł mężczyzna, którego kiedyś już widział... Był to Sango Kerim, wychowywany przez wiele lat u boku królewskich dzieci chłopiec, który opuścił miasto dzieciństwa, by zdobyć potęgę i móc poślubić swą ukochaną - księżniczkę Samilię. Sango przybył więc, by upomnieć się o to, co ukochana obiecała mu w wieku piętnastu lat. Taki był początek końca panowania króla Tsongora i koniec początku nowego życia. Król nie chcąc obrazić, ale i dopuścić do córki żadnego z kandydatów, postanowił popełnić samobójstwo. Liczył na dni żałoby i zdrowy rozsądek wszystkich zgromadzonych. Niestety przeliczył się. Swoją śmiercią rozpętał największą i najdłuższą z wojen, jakie widział czarny ląd.

Tak rozpoczyna się magiczna baśń stworzona przez L. Gaude. Baśń, która wzrusza, porywa, baśń, która żyje własnym życiem. Czytając tę historię ma się wrażenie niebytu w przestrzeni czasu i miejsca. I absolutnie nie trzeba wiedzieć gdzie, kiedy i jak długo.Wystarczy podążać za słowami narratora i obserwować poczynania wyniszczających się ludów. Walka na śmierć i życie, wojna o miłość, lub raczej walka zamiast miłości. Magiczna, nieśmiertelna, ponadczasowa...

Polecam gorąco!

Afryka. Piękny słoneczny dzień. Przeddzień ślubu jedynej córki Tsongora - Samilii. Potężny i waleczny za młodu władca pragnie przekazać swym dzieciom to, co ma najlepszego: ziemie, miasta, narody, które niegdyś podbijał i brał w swe posiadanie. Pragnął obronić ich przed nienawiścią, i wieczną walką o pozycje. Wybrał dla Samilii najlepszego spośród kandydatów - Kuame,...

Cudowny Afrykański świat.

Cudowny Afrykański świat.

Polecam

Polecam