To znów ja i me, pokręcone recenzje. Tym razem mam zamiar trochę wciągnąć was w fabułę, którą ostatnio ambitnie pomijałem. Otóż o tym, że Shiro jest geniuszem (według mnie ma ponad 200IQ) już wiemy, Sora jest za to genialnym strategiem(dla mnie taki Aleksander wielki). Otóż to! A wiec jak często bywa z wielkim intelektem idą wypaczenia, problemy z okazywaniem emocji, nie móc komunikacji z ludźmi oraz takie tam, jak ktoś się interesował podobnymi przypadkami na pewno wie, że im większe IQ tym bardziej ktoś jest porąbany. A wiec myślę, że mogę streścić fabułę z poprzednich 2tomów. Młody Geniusz oraz genialny strateg, trafiają do innego świata, gdzie wszystko rozstrzyga się za pomocą gier(nie żeby bóg się znudzi czy coś, ale od razu myślę o greckich i rzymskich bogach oraz ich perypetiach). Ludzie zawsze mierzyli wysoko wiec starają się podbić wszystkie królestwa oraz zmierzyć się z Bogiem. Skoro znamy już zarysy, przejdźmy do tego co mnie urzekło w 3tomie. Otóż jak zwykle była to dla mnie swego rodzaju terapia chciałem zapomnieć o troskach jak zwykłem to robić jako dzieciak w podstawówce wielokrotnie czytając Harrego Pottera [dosłownie jak miałem doła, zamiast płakać książka w łapę i niewidzialna bariera już mnie otaczała, potrafiłem przeczytać każdą część w 1 dzień, ale z jednego stem dumy z przeczytanej 5 części w 1 dzień, nigdy tego nie udało mi się już powtórzyć, byłem wtedy w swego rodzaju transie od chyba 3rano do późna w nocy, czytałem i jadłem tylko jak bardzo mi się chciało, niestety takie transy rzadko się zdarzają, tęsknie za nimi]. Wracając do fabuły i naszych władców, może jestem trochę zboczony lecz strasznie przyjemnie mi się czytało wszystkie sceny erotyczne[zapisane w uroczy sposób, dozwolony bez ograniczeń wiekowych :-) ]tym razem plany uknute przez rodzeństwo znów nas zaskakują, 1 się domyśliłem, i jestem z tego bardzo dumny, sprawiło mi to wiele radości. W tym tomie będzie intryg dzięki której Sora chce spełnić swój plan odnośnie futerkowego raju. Ostatnie 200stron przeczytałem własnie w transie, skończyłem czytać chyba gdzieś koło 3rano, ponieważ jeszcze nie widziałem słońca bijącego w me okna. Nie był to ten prawdziwy całkowicie wchłaniający trans, ale lepsze to niż nic. Przechodząc do podsumowania kolejny tom przepełniony mnóstwem chumoru, sprośnych scen oraz zagmatwanych knowań. Skoro wiemy, że jest kolejny tom to niestety wiemy, że im się jakoś musi udać, ale i tak ciekawość jak to zrobią nasz strasznie napędza. Szukasz odprężenia chcesz uciec do świata baśni w klimacie z rpg rodem z Tolkienowskiej fantasy, to No Game No life jest czymś dla ciebie. [Jak mi poszło mógłbym zachęcać do zakupu czegoś? Do przeczytania jakieś książki? Czy powinienem podciąć sobie żyły (w sims'ach 4)? Sami oceńcie, mam nadzieje, że nie zmarnowałem waszego czasu] (klasyfikacja Komedia)

To znów ja i me, pokręcone recenzje. Tym razem mam zamiar trochę wciągnąć was w fabułę, którą ostatnio ambitnie pomijałem. Otóż o tym, że Shiro jest geniuszem (według mnie ma ponad 200IQ) już wiemy, Sora jest za to genialnym strategiem(dla mnie taki Aleksander wielki). Otóż to! A wiec jak często bywa z wielkim intelektem idą wypaczenia, problemy z okazywaniem emocji, nie...