W swej interpretacji "Mitologii nordyckiej" Neil Gaiman nie bawi się - jak to ma w swym zwyczaju - w jakieś szczególnie ekstrawaganckie i nieszablonowe podejście do skandynawskich legend i mitów. W książce tej Gaiman wciela się raczej w skalda, który - niczym za dawnych czasów, w erze wikińskich podbojów - zasiadł przy ognisku i przypomina zebranym przy nim wojownikom historie o bogach, lodowych olbrzymach, karłach i elfach.

Gaiman skupia na najważniejszych podaniach i mitach nordyckich, od powstania świata bogów i ludzi, poprzez opisy różnych powikłanych perypetii Odyna, Lokiego i Thora (bodajże nie ma tu legendy, w której każdy z osobna, lub wszyscy razem by się nie pojawili), na wizji kończącego wszystko Ragnaröku skończywszy. Mity te bywają zabawne, czasem pouczające a innym razem potrafią zmrozić krew w żyłach, niczym razowa opowieść grozy, oprawiona solidną dawką makabry.

Swe opowieści snuje autor w odpowiednio baśniowej narracji i stylu, i przyznać trzeba, że konwencja taka pasuje idealnie do opowiadanych tu historii. W epoce, kiedy popkultura znacząco wykrzywiła i zmąciła pierwotny obraz opowiadanych w niniejszej książce historii, to klasyczne - mocno oparte na tradycyjnym przekazie - przedstawienie mitów nordyckich wydaje mi się niezwykle dobrym pomysłem a obcowanie z nimi w tej formie odświeżające i niejednokrotnie zaskakujące. Minusy? Cóż, starzy wyjadacze i znawcy kultury skandynawskiej nie odkryją tu niczego nowego - w zbiorze tym znalazły się "najpopularniejsze" i najczęściej powtarzane historie z folkloru nordyckiego. Ci jednak, którzy znają postaci takie, jak Thor i Loki tylko z komiksów i ich kinowych ekranizacji będą zaskoczeni genezą i postępkami bohaterów, których "wydaje im się", że tak dobrze znają. Tym właśnie Czytelnikom "Mitologię nordycką" Gaimana polecam najbardziej!

W swej interpretacji "Mitologii nordyckiej" Neil Gaiman nie bawi się - jak to ma w swym zwyczaju - w jakieś szczególnie ekstrawaganckie i nieszablonowe podejście do skandynawskich legend i mitów. W książce tej Gaiman wciela się raczej w skalda, który - niczym za dawnych czasów, w erze wikińskich podbojów - zasiadł przy ognisku i przypomina zebranym przy nim wojownikom...