Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta książka napełniła mnie smutkiem z wielu powodów. Oczywiście naczelnym było to, że mnie zwyczajnie rozczarowała. Podobnie jak całe moje pokolenie, przez jakiś czas żyłam Gwiezdnymi wojnami, znałam wszystkich bohaterów, zbierałam gadżety... Oczywiście w chwili, kiedy książka się ukazała, to wszystko było już za mną, a ja chciałam po prostu jeszcze raz przeżyć tę euforię, tę nostalgię... A tymczasem... pamiętnik jak pamiętnik. Mało jest tu w sumie Lei, a dużo Carrie Fisher, która ze swoją postacią ma niewiele wspólnego. I to kolejny powód do smutku - rola Lei była dla Fisher przekleństwem, bo wszyscy patrząc na nią, widzieli tylko księżniczkę z Alderaanu. Nie mogę nie współczuć osobie z krwi i kości, której nikt nie chciał poznać, zadowalając się jej fikcyjną rolą, gorzej - przedkładając ją nad żywego człowieka. I wreszcie ostatni powód do smutku - w dobie powszechnego copywritingu, kiedy za znanych i lubianych "autobiografie" piszą wynajęci pismacy, tak by zleceniodawcy byli jeszcze bardziej znani i lubiani, smutkiem napawa to, że coś, co wydaje się rzeczywiście napisane przez celebrytę, coś, co zapewne jest bardziej autentyczne niż te wszystkie "dzieła" pisane przez duchy, budzi raczej niechęć i rozczarowanie.