Z twórczością Aleksandry Rudej spotkałam się już wcześniej czytając przygody Olgierdy i jej przyjaciela Ottona, bardzo mi ta autorka przypadła do gustu więc bez oporu sięgnęłam po jej kolejną książkę.

Czy zawiodłam się na przygodach Mili i jej ekipy nie jestem tak naprawdę w stanie powiedzieć. Wykreowane postaci bardzo mi się podobały i choć sama Mila była najmniej przerysowana z nich wszystkich i najbardziej racjonalna to do mojego grona ulubionych postaci dołącza Emo elf Daezael. Tak wybuchowa mieszanka charakterów idealnie wpasowuje się w klimat książki (a może sama go tworzy?), przyjemnie czytało się ich przekomarzania.

Sama historia i oprawa również jest interesująca, pomroka, królewskie głosy, przygraniczne królestwa i wielkie rody - no wciągający pomysł na fabułę ale... Jednak było tego za mało! Za mało świata, za mało konfliktów, potworów. Nie powędrowałam przygraniczem zmuszona skupić się na utyskiwaniach Percivala. Nie obawiałam się pomroki czując tak lekki klimat panujący w wozie (nawet przy wszelakich bitwach). Za dużo humoru za mało powagi - choć z drugiej strony naprawdę przyjemny odstresowywacz i chyba właśnie o to chodzi w komedii.

Z twórczością Aleksandry Rudej spotkałam się już wcześniej czytając przygody Olgierdy i jej przyjaciela Ottona, bardzo mi ta autorka przypadła do gustu więc bez oporu sięgnęłam po jej kolejną książkę.

Czy zawiodłam się na przygodach Mili i jej ekipy nie jestem tak naprawdę w stanie powiedzieć. Wykreowane postaci bardzo mi się podobały i choć sama Mila była najmniej...