Najlepiej tę książkę będzie się czytało laikom, którzy masę bełkotliwych, pseudo-fizycznych terminów potraktują lekko, jako zabieg artystyczny do zbudowania klimatu. Tu słowa nie służą tylko przekazywaniu historii, ale też nadawaniu rytmu i tworzeniu "mikroklimatu". Tego ostatniego "Inkluzja" ma pod dostatkiem.
Wszyscy, którzy chcą się doszukiwać tu poprawności technicznej, niech lepiej zawczasu wrócą do Lema i innych pisarzy, których wyobraźnia ma gęstość żelaza.

Nie uważam, że książka jest bez skazy. Nawet jeśli chodzi o słowa, czasem Sawicki przesadza. Najbardziej wyraźne moim zdaniem jest to przy dialogach Xiu i Shao. Cyborg ma beznadziejne kwestie.
Jest też trochę chaotyczna, przez zmienną narrację. Jest pierwszoosobowa, ale z punktu widzenia różnych bohaterów. Zdarza się chyba też trzecioosobowa.

Właściwie od początku cały czas się coś dzieje. Nie jest tak, że nie da się nadążyć za akcją, ale nie o to chodzi. W tej plątaninie kosmosu, metalu, ucieczek i pogoni z trudem daje się poznać postaci, które dokonują czasem irracjonalnych wyborów, na czele z Shao-mesjaszem. Efekt czasem (a dla niektórych pewnie cały czas...) jest taki, że coś się dzieje, ale nie za bardzo wiadomo kto się w to wmieszał i z jakiego powodu. Ale ujdzie, bo akcja ma bardzo płynne przejścia.

Uprzejme oklaski za wepchnięcie w uniwersum koncepcji teleportacji, przenoszenia w czasie, mentalnych podróży, sztucznych umysłów (vel. Smoków). Plus, że się na tym Sawicki nie skupił, bo książka i bez tego wygląda jak kosz orzechów, z których i tak 1/4 jest robaczywa, a że wrażliwe osoby, które zobaczą robaczywe orzechy, będą uważać cały kosz za stracony.

Najlepiej tę książkę będzie się czytało laikom, którzy masę bełkotliwych, pseudo-fizycznych terminów potraktują lekko, jako zabieg artystyczny do zbudowania klimatu. Tu słowa nie służą tylko przekazywaniu historii, ale też nadawaniu rytmu i tworzeniu "mikroklimatu". Tego ostatniego "Inkluzja" ma pod dostatkiem.
Wszyscy, którzy chcą się doszukiwać tu poprawności technicznej,...