Właśnie przeczytałam ostatnie zdanie, okładka książki jeszcze nie opadła, a ja piszę opinię, bo boje się...tak bardzo się lękam (drżę prawie)... że jeśli odwlekę tę czynność o godzinę, dwie, trzy, pięć, będę musiała czytać ją jeszcze raz, tak szybko ulatuje ze mnie treść, o uczuciach nie wspomnę, bo nic takiego ta historia we mnie nie wzbudziła.

Ja w starciu z przeciętnością i banalnością tej książki jestem bez szans.
To moje trzecie spotkanie z panią Sheridan, i o ile dwa wcześniejsze były mniej lub bardziej udane, tak to, niestety nie ma w sobie nic, co mogłoby sprawić, żebym uznała je w jakikolwiek sposób za wartościowe.

Historia Ten i Kylanda miała być głęboka i wzruszająca, porywająca i wciągająca...cóż...dla mnie nie jest. Bardziej wzruszył mnie chyba Arnold S. w Terminatorze...Kiedy główna bohaterka przez 3/4 książki ma ściśnięte serce, i co drugie zdanie rozpoczyna od "Och...", po to by na koniec obwieścić, że czuje się zarówno zbyt pusta jak i zbyt pełna...to ja odpadam, i kolejny raz, tym razem w starciu z "głębią" tej książki jestem bez szans...
2:0 dla pani Sheridan i ode mnie dwie gwiazdki dla niej.

Właśnie przeczytałam ostatnie zdanie, okładka książki jeszcze nie opadła, a ja piszę opinię, bo boje się...tak bardzo się lękam (drżę prawie)... że jeśli odwlekę tę czynność o godzinę, dwie, trzy, pięć, będę musiała czytać ją jeszcze raz, tak szybko ulatuje ze mnie treść, o uczuciach nie wspomnę, bo nic takiego ta historia we mnie nie wzbudziła.

Ja w starciu z...