Rzadko zdarza mi się trafić na taką perełkę. Nasza rodzima fantastyka z reguł cechuje się pretensjonalną formą i bardzo płytkimi postaciami. Witold Jabłoński takiej fantastyki nie pisze. "Uczeń czarnoksiężnika" to druga przeczytana przeze mnie książka (pierwsza to "Fryne Hetera") tego autora, ponownie jestem zachwycony.

W powieści przedstawione są młodzieńcze lata Witelona - polskiego mnicha/kleryka, który żył na przełomie XIII. i XIV. w. Witelon jest realną postacią z historii, pierwszym sławnym polskim uczonym. Pomimo tego jego życie pozostało dość tajemnicze, lukę tę postanowił wypełnić autor.
Książkowy Witelon nie sprawia miłego wrażenia - jest wyjątkowo zarozumiały, diabelnie inteligentny i bardzo wyzwolony. Zdecydowanie nie jest typem rewolucjonisty próbującego zmieniać świat na lepsze. Przeciwnie - jest cynicznym konformistą, który stara się wypracować dla siebie jak najlepszą pozycję. Jako satanista ceni mądrość, wiedzę i zmysłowe przyjemności. Choć raczej nie wzbudza szczególnej sympatii, jest postacią niewątpliwie fascynującą, a jego młode lata obfitują w najróżniejsze (miłe i niemiłe) przygody.
Podczas lektury napotkałem jedynie na jeden zgrzyt - anachronizm. Witelon pokpiwa z Nazarejczyka i jego dziewiczej matki. Dogmat o niepokalanym poczęciu został zatwierdzony dopiero w XIX. w., w średniowieczu ludzie nie wyznawali dziewictwa Maryi.

Z czystym sercem mogę polecić tę książkę każdemu lubiącemu fascynujące i nieco obrazoburcze historie.

Rzadko zdarza mi się trafić na taką perełkę. Nasza rodzima fantastyka z reguł cechuje się pretensjonalną formą i bardzo płytkimi postaciami. Witold Jabłoński takiej fantastyki nie pisze. "Uczeń czarnoksiężnika" to druga przeczytana przeze mnie książka (pierwsza to "Fryne Hetera") tego autora, ponownie jestem zachwycony.

W powieści przedstawione są młodzieńcze lata Witelona...