A ja się nieźle uśmiałem.
Smok Filippon to jednak artysta w soim (smoczym) gatunku.
jeśli ktoś szuka fantasy na miarę Tolkiena - to nie ta książka.
Miła lektura w sam raz na popołudnie z gorącą herbatą (lub innym napojem)
Zawiera również poradę - jak unikać ślubu. Dla mnie bezcenna

A ja się nieźle uśmiałem.
Smok Filippon to jednak artysta w soim (smoczym) gatunku.
jeśli ktoś szuka fantasy na miarę Tolkiena - to nie ta książka.
Miła lektura w sam raz na popołudnie z gorącą herbatą (lub innym napojem)
Zawiera również poradę - jak unikać ślubu. Dla mnie bezcenna

Nom i koniec trylogii... i bardzo dobrze. W sumie to wszystko można by zamknąć w jednym tomie. Teraz, tak patrząc z perspektywy czasu, to wszystkie wątki wydaja mi się strasznie rozwleczone... niemal na siłę. Jakby autor pisał tak by zmieścić się w jakiejś normie. Jasne, że czyta się lekko i przyjemnie. Pierwszy tom jeszcze był jakaś taką nowością, świeżością. Ale kolejne tomy przypominały kanapkę, która po pierwszym kęsie była dobra... ale w raz z jedzeniem stawała się mdła. A skórkę ostatniego kęsa to już tzreba zapić kompotem...

No więc "może być". Z naciskiem na czas przeszły.

A za zakończenie wątku z kotką Latarnią, autor powinien zostać potraktowany zaklęciem wywracającym włosiem do środka. No jak tak można?! Jedna z fajniejszych postaci w książce... oj panie Pawlak, zapisuję minus do kajetu :/

Ale czy coś mi się w tej części podobało? Hmmm... Hmm... Hm... H... świat smoków taki sobie... humor słowny, puszczanie oka do czytelnika przy tworzeniu nazw własnych, zmagania smoczych eksperymentatorów... zakończenie niby fajne... ale jakoś tak... mdło. Takie tam czytadełko wyszło... jak większość pozycji z wydawnictwa Fabryka Słów.

Cieszy mnie, że odbębniłem i zwolniło się miejsce na półce. Polska humorystyczna nowela fantastyczna musi się mocno podciągnąć by zbliżyć się do poziomu Terry'ego Pratchett'a.

Literatura plażowa...

Nom i koniec trylogii... i bardzo dobrze. W sumie to wszystko można by zamknąć w jednym tomie. Teraz, tak patrząc z perspektywy czasu, to wszystkie wątki wydaja mi się strasznie rozwleczone... niemal na siłę. Jakby autor pisał tak by zmieścić się w jakiejś normie. Jasne, że czyta się lekko i przyjemnie. Pierwszy tom jeszcze był jakaś taką nowością, świeżością. Ale kolejne...

Mężczyznę poznaje się po tym jak kończy, a nie jak zaczyna (chociaż w tym wypadku zaczął lepiej niż skończył). Moja opinia na temat tej książki miała wyglądać zupełnie inaczej, do ostatniego rozdziału, a raczej do ostatnich stron. Myślałem: "no odkuje się pan Romuald po tym gniocie tj. II tomie" po czym ciekawą (w mojej opinii) książkę, kończy jednym z najkrótszych i najnudniejszych zakończeń w historii, a szkoda.

Mężczyznę poznaje się po tym jak kończy, a nie jak zaczyna (chociaż w tym wypadku zaczął lepiej niż skończył). Moja opinia na temat tej książki miała wyglądać zupełnie inaczej, do ostatniego rozdziału, a raczej do ostatnich stron. Myślałem: "no odkuje się pan Romuald po tym gniocie tj. II tomie" po czym ciekawą (w mojej opinii) książkę, kończy jednym z najkrótszych i...

Mam mieszane uczucia co do tej serii. Coś pomiędzy 'dobrze się czyta', a 'po jaką cholerę ja to czytam?'. Wrażenie, że to się sensu większego nie trzyma, a fabuła jest sklejona na bardzo słaby klei, niestety, jest zbyt namolne.
Przy pierwszym tomie było fajnie, przy drugim jeszcze jeszcze, ale przy trzecim to już jest tylko: 'hę?'.

Mam mieszane uczucia co do tej serii. Coś pomiędzy 'dobrze się czyta', a 'po jaką cholerę ja to czytam?'. Wrażenie, że to się sensu większego nie trzyma, a fabuła jest sklejona na bardzo słaby klei, niestety, jest zbyt namolne.
Przy pierwszym tomie było fajnie, przy drugim jeszcze jeszcze, ale przy trzecim to już jest tylko: 'hę?'.

Jeśli chcesz ciekawej, wciągającej i dowcipnej książki, możesz śmiało sięgnąć po Smocze gniazdo, która zapewni Ci sporo dobrej rozrywki. Nawet, jeśli nie znasz fabuły poprzednich tomów, ten jest na tyle odrębną całością, że już po kilku stronach nie ma problemów ze zrozumieniem, kto jest kim i co się właściwie dzieje.

Jeśli chcesz ciekawej, wciągającej i dowcipnej książki, możesz śmiało sięgnąć po Smocze gniazdo, która zapewni Ci sporo dobrej rozrywki. Nawet, jeśli nie znasz fabuły poprzednich tomów, ten jest na tyle odrębną całością, że już po kilku stronach nie ma problemów ze zrozumieniem, kto jest kim i co się właściwie dzieje.

Posłużę się cytatem z książki i dodam coś od siebie: Koniec pieśni. I jeszcze jeden lekko sparafrazowany cytat z drugiego tomu tej (jak na razie i mam nadzieję, że ostatecznie) trylogii: "Ni sensu, ni składu, to jeno sztuka rozkładu - powiadało żartobliwe pałacowe przysłowie, które choć dotyczyło upadku moralności, świetnie też pasowało do pracy pisarza".

Więcej na http://niepamietnikfprefecta.blogspot.com/2012/02/niestety-juz-niesmoczne.html

Posłużę się cytatem z książki i dodam coś od siebie: Koniec pieśni. I jeszcze jeden lekko sparafrazowany cytat z drugiego tomu tej (jak na razie i mam nadzieję, że ostatecznie) trylogii: "Ni sensu, ni składu, to jeno sztuka rozkładu - powiadało żartobliwe pałacowe przysłowie, które choć dotyczyło upadku moralności, świetnie też pasowało do pracy pisarza".

Więcej na...

Niestety mam wrażenie, że książka powstała pod przymusem wydawcy. Humor zastąpiony akcją, błędy fabularne i kompletne porzucenie ciekawych wątków. Jednym słowem - zawód.

Niestety mam wrażenie, że książka powstała pod przymusem wydawcy. Humor zastąpiony akcją, błędy fabularne i kompletne porzucenie ciekawych wątków. Jednym słowem - zawód.

Przygód część dalsza... Nie można ich spuścić z oka nawet na chwilę :)

Przygód część dalsza... Nie można ich spuścić z oka nawet na chwilę :)

Teoretycznie najlepszy tom. Teoretycznie, bo deus ex machina na koniec wszystko niszczy.

Teoretycznie najlepszy tom. Teoretycznie, bo deus ex machina na koniec wszystko niszczy.

Deus ex machina na koniec jest trochę irytujące. Nie spodziewajcie się pozamykania wątków.

Deus ex machina na koniec jest trochę irytujące. Nie spodziewajcie się pozamykania wątków.