Rewelacyjnie napisana, pełna humoru, życiowych problemów, przenikliwa autobiografia księżniczki malarstwa międzywojennego, niestety w dzisiejszych czasach przez wielu zapomniana.

Rewelacyjnie napisana, pełna humoru, życiowych problemów, przenikliwa autobiografia księżniczki malarstwa międzywojennego, niestety w dzisiejszych czasach przez wielu zapomniana.

To nie kronika a kroniczyszcze albo kroniczysko. Opasły tom pełen listów fragmentów pamiętnika, spisów i list. Uzupełnieniem tekstów pisanych są zdjęcia, kopie obrazów oraz wycinanki artykułów z gazet, które autorka łączyła w swoiste kolaże. Szczerze się przyznam, że nie przeczytałam. Głównie dlatego, iż całkiem niedawno skończyłam lekturę biografii Zofii ‎Stryjeńskiej, a wiele faktów, wpisów z dziennika się powtarza w obu książkach. Poza tym o ile lata dziecięce i młodość są potraktowane w niniejszej książce po łebkach, to już od lat trzydziestych ubiegłego wieku następuje wręcz lawina informacji. I przytłacza. Ciągłe zabiegi malarki o zdobycie pieniędzy, wielostronicowe listy wydatków, dane gdzie pojechała, aby załatwić druk prac lub je sprzedać, to wszystko nuży. Z ulgą czyta się o dzieciach, o ich przygodach, lecz im bardziej artystka się starzeje, tym odskoczni od tematu finansów coraz mniej. Zatem przekartkowałam i odłożyłam. Polecać się nie odważę.

To nie kronika a kroniczyszcze albo kroniczysko. Opasły tom pełen listów fragmentów pamiętnika, spisów i list. Uzupełnieniem tekstów pisanych są zdjęcia, kopie obrazów oraz wycinanki artykułów z gazet, które autorka łączyła w swoiste kolaże. Szczerze się przyznam, że nie przeczytałam. Głównie dlatego, iż całkiem niedawno skończyłam lekturę biografii Zofii ‎Stryjeńskiej, a...

Zocha Zocha lekko Ty nie miałaś, psiakrew!


POLECAM!

Zocha Zocha lekko Ty nie miałaś, psiakrew!


POLECAM!

Pomimo objętości lektura absolutnie wciągająca, bo "Zocha" pisze takim językiem, że aż zaczyna człowiek żałować, że rozminął się z nią epokami życia i nie miał okazji spotkać. Miejscami nie da się nie zaśmiać głośno, bo pisze tak plastycznym językiem, że ma się wrażenie bycia świadkiem opisywanej sceny. Czasem irytuje np. swoim podejściem do finansów, ale z drugiej strony jest bardzo pracowita i utrzymuje siebie (i sporo posyła dzieciom, Matce) tylko ze sztuki (i jej "niższych, komercyjnych odmian" kiedy już naprawdę musi). Po tej lekturze można zaryzykować tezę, że miała talent nie tylko do pędzla ale i do pióra, bo karka po kartce wsiąka się razem z "Zochą" w atmosferę lat 30 (i potem burzliwych czasów wojennych). Warto!

Pomimo objętości lektura absolutnie wciągająca, bo "Zocha" pisze takim językiem, że aż zaczyna człowiek żałować, że rozminął się z nią epokami życia i nie miał okazji spotkać. Miejscami nie da się nie zaśmiać głośno, bo pisze tak plastycznym językiem, że ma się wrażenie bycia świadkiem opisywanej sceny. Czasem irytuje np. swoim podejściem do finansów, ale z drugiej strony...

Znakomite. Porywające. Chce się wracac i wracać... choć uwaga! niedzisiejsze i grube.

Znakomite. Porywające. Chce się wracac i wracać... choć uwaga! niedzisiejsze i grube.

Zabrałam się za pamiętniki pod wpływem książki "Stryjeńska, diabli nadali." Ok 30% treści pokrywa się, czyli to oznacza, że co ciekawsze kąski były w pierwszej książce. Nie mniej jednak pozostałe 70% jest bardzo ciekawe, napisane miłym dla oka i ucha językiem i oczywiście poszerza wiedzę o życiu malarki w znaczący sposób. Można się też wiele dowiedzieć o stosunkach społecznych i towarzyskich jakie panowały między ludźmi w latach 30-tych i 40-tych.
Zdecydowanie polecam miłośnikom biografii i pamiętników.

Zabrałam się za pamiętniki pod wpływem książki "Stryjeńska, diabli nadali." Ok 30% treści pokrywa się, czyli to oznacza, że co ciekawsze kąski były w pierwszej książce. Nie mniej jednak pozostałe 70% jest bardzo ciekawe, napisane miłym dla oka i ucha językiem i oczywiście poszerza wiedzę o życiu malarki w znaczący sposób. Można się też wiele dowiedzieć o stosunkach...

Aż mi szkoda, że to już koniec.

Aż mi szkoda, że to już koniec.

Zocha, że się tak dość poufale wyrażę, rewelacyjnie opisuje rzeczywistość, w której żyje. Miłości, namiętności, swoje podejście do sztuki, macierzyństwo, czy także problemy finansowe oraz samotność. Umiejętność definiowania świata opisana z niezwykłym wyczuciem i poczuciem humoru. Ja nie mogłam się oderwać od lektury obydwu tomów. Naprawdę szczególnie polecam!

Zocha, że się tak dość poufale wyrażę, rewelacyjnie opisuje rzeczywistość, w której żyje. Miłości, namiętności, swoje podejście do sztuki, macierzyństwo, czy także problemy finansowe oraz samotność. Umiejętność definiowania świata opisana z niezwykłym wyczuciem i poczuciem humoru. Ja nie mogłam się oderwać od lektury obydwu tomów. Naprawdę szczególnie polecam!

II tom dzienników Zofii Stryjeńskiej, najsławniejszej polskiej artystki dwudziestolecia międzywojennego, propagatorki sztuki ludowej i żony jednego z czołowych zakopiańskich twórców, Karola Stryjeńskiego. Taką znamy ją z opracowań historycznych czy też albumów i wystaw. Ale jaka była naprawdę? Odpowiedź znajdziemy w dziennikach. Momentami jest to prawda zaskakująca, zwłaszcza gdy dotyczy relacji rodzinnych. Momentami irytująca - przez cały tom przewija się motyw "niestabilności" finansowej (niektóre postępowania przyprawiają o zawrót głowy i wywołują niepohamowaną złość!!!),ale w głównej mierze intrygująca i - co najważniejsze - napisana tak niezwykle barwnym i żywym językiem, że aż ogarnia smutek na wieść, że żyjemy oto w XXI wieku...

II tom dzienników Zofii Stryjeńskiej, najsławniejszej polskiej artystki dwudziestolecia międzywojennego, propagatorki sztuki ludowej i żony jednego z czołowych zakopiańskich twórców, Karola Stryjeńskiego. Taką znamy ją z opracowań historycznych czy też albumów i wystaw. Ale jaka była naprawdę? Odpowiedź znajdziemy w dziennikach. Momentami jest to prawda zaskakująca,...