Niektórzy ludzie po przeczytaniu książki od razu mogą stwierdzić, czy książka ta była dla nich wartościowa czy nie. Ze mną jest trochę inaczej, ja zazwyczaj potrzebuje czasu, analizuję wydarzenia ponownie, rozmyślam i próbuję ocenić. Czasami moja początkowa fascynacja książką mija, innym razem chłodna obojętność czy wręcz wrogość zamienia się w kalejdoskop pozytywnych uczuć wobec utworu. Jak było tym razem? Niestety fascynacja minęła...
Pierwsze wrażenia? Byłam zachwycona wątkiem pana Nakaty i Hoshino. Zwłaszcza urzekły mnie rozmowy z kotem i kamieniem otwierającym wejście. Do tego obrazowy treściwy język powodował, że książkę czyta się przyjemnie i szybko. Bohaterowie, w których czytelnik pozna pewne swoje cechy, dzięki czemu stają się oni mu bliżsi. Ciekawe nawiązania do literatury czy kultury starożytnej. Jednak na tym pięknym pejzażu pierwszego wrażenia była drobna rysa. Narracja nastoletniego Kafki... Szczerze mówiąc czytając o romansie między piętnastolatkiem a dojrzałą kobietą czułam jakiś niesmak. To dziwne przy "Lolicie" go nie miałam. Jakoś zbytnio nie przekonał mnie ten fragment książki. Do tego pan/pani Oshima. Czy w książkach też muszę czytać o, nie wiem jak to nazwać metatropizm? Do tego wszystkiego dla mnie jest to dziwne, że chłopak który uciekł z domu nie przejmuje się jakoś bardzo pieniędzmi, nie robi na nim zbytnio wrażenia to, że musi się wyprowadzić z hotelu za który zapłacił. W tej ucieczce są pewne niedopowiedzenia...
To dopiero moja druga książka Murakamiego i myślę, że jeszcze do końca nie rozumiem tego dalekowschodniego spojrzenia na życie. Ale wciąż odnoszę pewne dziwne wrażenie jakby autor "Kafki nad morzem" silił się nad oryginalnością i absurdalnością dzieł. Nie wystarcza mu sięganie wyobraźnią do chmur, on musi przekroczyć ich granice.
No cóż książka jest na pewno dobra, ale na razie nie mogę jej postawić na półce obok nazwisk moich ulubionych autorów. Może za kilkanaście/kilkadziesiąt lat zmienię zdanie. Póki co przeczytam jeszcze kilka utworów Murakamiego.

Niektórzy ludzie po przeczytaniu książki od razu mogą stwierdzić, czy książka ta była dla nich wartościowa czy nie. Ze mną jest trochę inaczej, ja zazwyczaj potrzebuje czasu, analizuję wydarzenia ponownie, rozmyślam i próbuję ocenić. Czasami moja początkowa fascynacja książką mija, innym razem chłodna obojętność czy wręcz wrogość zamienia się w kalejdoskop pozytywnych uczuć...