Zima za oknem, śnieg sypie, brak zajęć na świeżym powietrzu, dobry czas na sięgnięcie po książkę. Minęło już kilka tygodni od ostatniej książki jaką przeczytałam (brak czasu, a i zima mnie rozleniwiła), myślę sobie przeczytam i ja "Dziewczynę z pociągu". Wszak jakiś czas na półce już stoi.
I w tym momencie powinnam rozpisać się w co najmniej kilku zdaniach i opisać co czuję. Ale prawda jest taka, że nie wiem co mam napisać. Czy książka mi się podobała? Tak. Czy trzymała w napięciu? Tak. Ale mimo to czegoś mi w niej brak.
Owszem czyta się ją dość szybko, nie ma zbędnych opisów, że pociąg jest czerwony, że ma wygodne siedzenia, a drzewko za oknem jest śliczne i zielone.
Książkę czyta się z perspektywy trzech osób, Rachel, Megan i Anny. Ale to Rachel jest tu główną bohaterką, z to z nią idziemy "przez życie", z nią się utożsamiamy. Chwilami byłam na nią zła, jak można się tak stoczyć po utracie męża, z drugiej strony współczułam jej i sama się zastanawiałam jakbym sama się zachowała.
Końcówka książki mnie nie zaskoczyła, choć w pierwszych stronach miałam niezłą zagadkę co się stało z Megan i kto jest zabójcą. Książkę polecam, czyta się ją łatwo i przyjemnie.
Ps. Film, o tym samym tytule, także polecam. Jest kilka różnic,ale to szczegół. A rzadko się zdarza żeby film był podobny do książki, przeważnie film z książką mają wspólny tylko tytuł.

Zima za oknem, śnieg sypie, brak zajęć na świeżym powietrzu, dobry czas na sięgnięcie po książkę. Minęło już kilka tygodni od ostatniej książki jaką przeczytałam (brak czasu, a i zima mnie rozleniwiła), myślę sobie przeczytam i ja "Dziewczynę z pociągu". Wszak jakiś czas na półce już stoi.
I w tym momencie powinnam rozpisać się w co najmniej kilku zdaniach i opisać co...