Ufff... Cegła. Ale do rzeczy.
Mam bardzo mieszane uczucia.
Do biografii Tomasza Beksińskiego autorstwa Wiesława Weissa zraziłam się już na samym początku, gdzie we wstępie autor histerycznie i dość niewybrednymi słowami krytykuje wiadomy film i wiadomą książkę. Już wtedy wiedziałam, że będzie to opowieść daleka od obiektywnej prawdy, zapowiadanej przez Weissa w podtytule. Bardzo zresztą niefortunnym, bo będącym zarzutem, że inni kłamią – jestem niemalże pewna, że właśnie taka była intencja autora.
Niezależnie od tego, że całkiem nieźle się tę książkę czyta, musimy pamiętać, że mamy w rękach nie biografię, lecz hagiografię, co moim zdaniem dyskwalifikuje tę pozycję w tym akurat gatunku literackim. Tomasz Beksiński opisany jest jako postać nieposiadająca w zasadzie trudnych i negatywnych cech – nie do końca zdrowe relacje z matką to wynik jej nadopiekuńczości, porażki w życiu uczuciowym, „bo to zła kobieta była”, i tak dalej. Szczególny niesmak budzi sposób, w jaki autor oszkalował ostatnią dziewczynę Beksińskiego.
Wydaje mi się również, że pisanie biografii polega między innymi na selekcji zgromadzonych materiałów, tymczasem autor chyba włożył w książkę absolutnie wszystko, co miał (oczywiście z przewagą faktów ukazujących TB w jasnych barwach). Nagromadzenie detali, takich jak szczegółowe wyliczanie nazw zespołów, które Tomasz Beksiński prezentował w swoich kolejnych programach, jest po prostu nużące i moim zdaniem zupełnie zbędne. Chyba że ktoś potrzebuje iście encyklopedycznej wiedzy. Pozostali czytelnicy mogą opuszczać całe akapity niewiele przy tym tracąc. A cytowanie z kolei CAŁYCH intymnych listów sprawiło, że czułam się jak podglądacz.
Uwaga natury ogólnej – biografii nigdy nie powinna pisać osoba zaangażowana osobiście i emocjonalnie w relację ze swoim bohaterem. Bo efekt finalny jest taki, jaki widzimy na obrazku. Niemniej jednak – doceniam ogrom pracy i wartość informacyjną, dlatego daję cztery gwiazdki.

Ufff... Cegła. Ale do rzeczy.
Mam bardzo mieszane uczucia.
Do biografii Tomasza Beksińskiego autorstwa Wiesława Weissa zraziłam się już na samym początku, gdzie we wstępie autor histerycznie i dość niewybrednymi słowami krytykuje wiadomy film i wiadomą książkę. Już wtedy wiedziałam, że będzie to opowieść daleka od obiektywnej prawdy, zapowiadanej przez Weissa w podtytule....