Jako zagorzały fan fantastyki we wszelakiej formie, musiałem prędzej lub później poznać się bliżej z panią Trudi Canavan. Na trylogię Czarnego Maga jakoś się nie załapałem za to Era Pięciorga, już nie zdołała mi umknąć. Pierwszy tom „Kapłanka w bieli”, był próbą mojej cierpliwości, „Ostatnia z dzikich” czyli część kolejna, była bliska wylądowania na niechlubnej półce zwanej „mimo usilnych chęci…”. Czy „Głos bogów” wyciągnął trylogie z niskich stanów średnich? A może nie dałem rady w ogóle go doczytać do końca?

III tom zachowuje pełną ciągłość historii opowiedzianej w poprzednich częściach. Była kapłanka Auraya, po odmowie wykonania nakazu Bogów czyli zabiciu tkacza snów Mirara, zmaga się z kolejnymi dylematami. Jak daleko może się posunąć w swojej niezależności by nie rozgniewać Bóstw? Jednocześnie Pentadrianie tym razem podstępem, nie bezpośrednią walką, próbują zaszkodzić Cyrklianom. W tym czasie Dzicy zaczynają się jednoczyć i podążają śladem starożytnej tajemnicy, która ich zdaniem jest w stanie zmienić losy całego świata.

Szczerze mówiąc nie spodziewałem się po „Głosie bogów” rewelacji. Autorka przyzwyczaiła mnie do swojego stylu, który nazwałbym fantastyką obyczajową. W poprzednich tomach działo się niewiele. Większość czasu spędzaliśmy na zgłębianiu dylematów moralnych bohaterów, analizie ich problemów czy rozkładaniu na czynniki pierwsze wszelkich podjętych decyzji i ich konsekwencji. III tom jest inny.

Przyspieszenie akcji z końcówki „Ostatniej z dzikich” nie straciło nic ze swojego impetu! Mało tego, pani Canavan nie tracąc ani na moment tempa, dodaje kolejne wątki, miesza je i wiąże ze sobą fabularnie. Nie ma tu już miejsca na nieistotne zagadnienia, czy puste analizy. Każdy element fabuły ma znaczenie, zazębia się z całością. Łykałem kolejne strony, czytając szybciej i szybciej by z nieskrywaną satysfakcją dawać się ponieść nurtowi powieści.

Nie zrozumcie mnie źle, książka nie zaskakuje zwrotami akcji ani nawet nie przygwoździ was nagłym niespodziewanym rozwiązaniem a i zakończenie nie porywa oryginalnością. Nie to jednak jest jej siłą i nie to jest najważniejsze. Napisałem wcześniej że „Głos bogów” posiada „nurt”. To określenie w moim odczuciu, dobrze oddaje emocje jakie mną targały podczas lektury. Wystarczyło otworzyć książkę, zanurzyć się w fantastycznym świecie i już płynęło się niesionym opowieścią niczym liść niesiony prądem bystrej rzeki.

Od czasu do czasu w moich recenzjach pojawia się stwierdzenie, że książka posiada jakąś wewnętrzną magię. Jedni potrafią to zrozumieć inni nie. W tym wypadku znowu wykręcę się owym czarem. Otóż książka ma to COŚ! Mimo oklepanej fabuły i mdłego zakończenia czyta się ją rewelacyjnie. W ostatniej części bohaterowie nareszcie nabierają charakteru a świat nadal zachwyca różnorodnością.

Na koniec zaryzykuję stwierdzenie że dla „Głosu bogów” warto było przemęczyć dwa poprzednie tomy.

Polecam!

[zapraszam na http://podsluch.wordpress.com/]

Jako zagorzały fan fantastyki we wszelakiej formie, musiałem prędzej lub później poznać się bliżej z panią Trudi Canavan. Na trylogię Czarnego Maga jakoś się nie załapałem za to Era Pięciorga, już nie zdołała mi umknąć. Pierwszy tom „Kapłanka w bieli”, był próbą mojej cierpliwości, „Ostatnia z dzikich” czyli część kolejna, była bliska wylądowania na niechlubnej półce...