O ile historia jest interesująca, to czy ktoś przed wydrukowaniem spojrzał na to w ogóle? Ile tam jest literówek i błędów to się w głowie nie mieści. Dziwię się, że jeszcze nikt o tym nie wspomniał.

O ile historia jest interesująca, to czy ktoś przed wydrukowaniem spojrzał na to w ogóle? Ile tam jest literówek i błędów to się w głowie nie mieści. Dziwię się, że jeszcze nikt o tym nie wspomniał.

Szybko się czyta, gdyż z każdą kolejną stroną zainteresowanie rośnie.
Końcówka mnie zaskoczyła 😉
Na jeden wieczór idealna 🙂

Szybko się czyta, gdyż z każdą kolejną stroną zainteresowanie rośnie.
Końcówka mnie zaskoczyła 😉
Na jeden wieczór idealna 🙂

Rewelacyjna. Aż się chce powiedzieć - za krótka! Wydawałoby się, że o utraconej miłości nie da się pisać na świeży sposób - a jednak da się - w mocnej, zapadającej w pamięć historii!

Rewelacyjna. Aż się chce powiedzieć - za krótka! Wydawałoby się, że o utraconej miłości nie da się pisać na świeży sposób - a jednak da się - w mocnej, zapadającej w pamięć historii!

Aleksander Sowa uwiódł mnie swoim stylem pisania.
Bogate słownictwo,które poprzez minimalizm odsłania dużo treści.
Niedopowiedzianych a przez to tajemniczych.
Podoba mi się opowiedziana historia. Literatura niszowa.

Aleksander Sowa uwiódł mnie swoim stylem pisania.
Bogate słownictwo,które poprzez minimalizm odsłania dużo treści.
Niedopowiedzianych a przez to tajemniczych.
Podoba mi się opowiedziana historia. Literatura niszowa.

Niezbyt długa książka - w zasadzie to takie spore opowiadanie. Ciekawa, wciągająca opowieść o kobiecie i jej uczuciach, o zdradzie. Opowieść niebanalna, choć przerabiana wiele razy, to ma w sobie odcień świeżości. Dobre, czasami mocne teksty. Ciekawa.

Niezbyt długa książka - w zasadzie to takie spore opowiadanie. Ciekawa, wciągająca opowieść o kobiecie i jej uczuciach, o zdradzie. Opowieść niebanalna, choć przerabiana wiele razy, to ma w sobie odcień świeżości. Dobre, czasami mocne teksty. Ciekawa.

"Zauroczenie" to dość zaskakująca opowieść o samotności, chorobie, niespełnionej miłosci. Podoba mi się narracja, którą zastosował autor. Ze strony na stronę, moje zainteresowanie rosło, a że książka nie należy do najgrubszych, trzeba ją potraktować jak opowiadanie.
Polecam!

"Zauroczenie" to dość zaskakująca opowieść o samotności, chorobie, niespełnionej miłosci. Podoba mi się narracja, którą zastosował autor. Ze strony na stronę, moje zainteresowanie rosło, a że książka nie należy do najgrubszych, trzeba ją potraktować jak opowiadanie.
Polecam!

8/10

8/10

Jakiś czas temu, autor oferował tę książkę za darmo. Ściągnęłam ją z Amazonu, bo taki darmowy (legalny!) ebook to świetna okazja do zapoznania się z twórczością kolejnego, nieznanego mi zupełnie autora.

Opowieść o związku Julii i Igora. Związku, który nie kończy się wtedy, kiedy powinien. Miłości, która nie jest tym, czym się wydaje. W takim razie czym jest?
Stara Cyganka czyta z oczu głównej bohaterki: „Nie zaznasz szczęścia, dopóki nie wyrzucisz z siebie tego, co naprawdę nie istnieje. Otacza cię coś, czego tak naprawdę nie ma.” I właśnie to coś, czego nie ma, co tylko wydaje się być rzeczywistością, ma czytelnika oszołomić, przerazić, a przynajmniej wzbudzić niepokój. Tak obiecują słowa na okładce książki. Ale obietnicy niestety nie dotrzymują.

Dodatkowo wątpliwy bonus w postaci opisu gorącej sceny miłosnej głównej bohaterki z drugą kobietą. Nie wynikającej z niczego i nie prowadzącej do niczego. Tak ni przypiął, ni przyłatał.

Cieszę się, że nie wydałam na tę powieść ani złotówki. Ale przykro mi trochę, bo nawet jeśli autor ma w swoim dorobku bardziej wartościowe dla mnie pozycje, po takiej „reklamie” już do niego na pewno nie wrócę.

Jakiś czas temu, autor oferował tę książkę za darmo. Ściągnęłam ją z Amazonu, bo taki darmowy (legalny!) ebook to świetna okazja do zapoznania się z twórczością kolejnego, nieznanego mi zupełnie autora.

Opowieść o związku Julii i Igora. Związku, który nie kończy się wtedy, kiedy powinien. Miłości, która nie jest tym, czym się wydaje. W takim razie czym jest?
Stara Cyganka...

Szczęście jest tylko chwilą. Jest jak błyskawica, która przecina niebo i na ułamek sekundy rozjaśnia świat. A miłość dająca szczęście jest wtedy wartościowa, kiedy trwa krótko, lecz intensywnie. Bo rozstanie, jakiekolwiek by było, utrwala ją potem w naszej pamięci. Na zawsze.

Niespełniona miłość, dążenie do szczęścia za wszelką cenę, zabawa uczuciami innych, realizowanie marzeń, gonitwa trochę na oślep za jutrem – piękne uczucia jednak często prowadzące do tragedii.

Poznajemy Julię, która po zabawie sylwestrowej wraca do domu wraz z mężem. Każdy inny przytuliłby się do poduszki i zasnął, jednak nie Julia. Ona oddaje się wspomnieniom. Wspomnieniom o Igorze, swojej jedynej utraconej miłości. To dziwne uczucie, które zrodziło się przed laty między młodymi. Julia kocha go całym sercem, oddaje się mu całkowicie, a on się nią bawi. W miejscowości obok ma druga kobietę, z którą jest związany od lat. Cóż z tego, że Julia odkrywa prawdę, to uczucie nie wygasa i przez pewien czas dziewczyna dzieli się Igorem z ta drugą.

… nie staraj się mnie zmienić, bo mnie stracisz…

Banalne, nieprawdaż? Źle ulokowane uczucie, zawód miłosny – to było, jest i będzie. Jednak to nie jest prosta historia.

Twórczość Aleksandra Sowy poznałam wcześniej dzięki tytułowi Umrzeć w deszczu, który wywarł na mnie niesamowite wrażenie.

Zauroczenie to historia Julii opowiedziana jej słowami, to historia, z perspektywy kobiety. I tu się pytam ileż autor ma mocy i umiejętności, aby tak dogłębnie wejść w odczuwanie początkowo zakochanej a później porzuconej kobiety? Aby posługiwać się takimi emocjami, takimi słowami należałoby przeżyć taką historię. Do tej pory byłam pewna, że tylko kobiety potrafią tak pisać. A tu proszę czapki z głów dla autora – to jest mistrzostwo! Aleksander Sowa ponownie sponiewierał mną, moimi emocjami, uczuciami, słowami, – bo ja nawet nie potrafię składnie napisać opinii o Zauroczeniu. Ta historia jest bardzo świeża, i pewnie wrócę do niej jeszcze wiele razy.

Nie raz byłam wściekła, a to na Julię, a to na Igora, bo gdy była szansa pogodzenia się to oni unosili się dumą, chociaż jak sami się przyznają nadal darzyli siebie wielkim uczuciem.

Zauroczenie – 100 stron – a historia ponownie wyprała mnie z emocji. Tu nie ma zbędnych opisów, zbędnych, niepotrzebnych do niczego słów, aby tylko rozbuchać historię. Jak widać można pisać dobrze i mądrze i operować tak emocjami, aby czytelnik wgryzł się w historię, a na samym końcu po prostu dostał w twarz, bo takiego zakończenia to chyba nikt się nie spodziewał. Spoglądałam na ostatnią stronę i nie mogłam uwierzyć, że autor tak świadomie i z premedytacją, pograł moimi uczuciami.

Prawda o własnej śmierci dochodzi do człowieka później niż myśl, że ktoś do trumny założył mu chujowe buty.

I już to powinno Was zachęcić do sięgnięcia po Zauroczenie. Jeśli nie mieliście okazji zapoznać się z twórczością Aleksandra Sowy, a macie ochotę na mocne historie, pełne emocji to polecam z czystym sumieniem. Na pewno się nie zawiedziecie, a w tym wypadku zobaczycie jak mężczyzna potrafi pięknie i prawdziwie gdy trzeba, pisać o miłości.

Szczęście jest tylko chwilą. Jest jak błyskawica, która przecina niebo i na ułamek sekundy rozjaśnia świat. A miłość dająca szczęście jest wtedy wartościowa, kiedy trwa krótko, lecz intensywnie. Bo rozstanie, jakiekolwiek by było, utrwala ją potem w naszej pamięci. Na zawsze.

Niespełniona miłość, dążenie do szczęścia za wszelką cenę, zabawa uczuciami innych, realizowanie...

Była to trzecia książka pana Aleksandra, którą miałam przyjemność przeczytać i jednocześnie trzecia, którą ‘machnęłam’ jednym tchem. Podobnie jak w poprzednich pozycjach, urzekł mnie styl pisania.
Po pierwsze zachowanie równowagi między dialogami i opisami (w przeciwieństwie do niektórych lektur szkolnych, gdzie pisarz do znudzenia katuje opisami, ale tak mozolnymi, że wulgaryzmy same cisną się na usta).
Po drugie – stosowanie określeń, epitetów i różnorodnych zwrotów, co umożliwia wyobrażenie sobie tego co się czyta, a to skutecznie ułatwia koncentrację. No i po trzecie – umiejętność zainteresowania odbiorcy. Nie sztuką jest napisać książkę, ale sztuką jest potrafić nią wzbudzić emocje, wprowadzić nutę tajemniczości, pokazać coś z różnych perspektyw.

Jeśli chodzi o samą treść, to przyznam, że za każdym razem, kiedy myślałam, że potrafię przewidzieć dalsze losy głównej bohaterki, historia przybierała zupełnie inny obrót niż się spodziewałam. To oczywiście sprawiało, że im bliżej ostatniej strony, tym czułam się bardziej zaintrygowana.

Końcówka przebiła wszystko – maksymalnie mną wstrząsnęła. Powód? To, w co wierzyłam od początku opowieści, okazało się nieprawdą, co mnie skutecznie wybiło z rytmu. Po skończeniu, jeszcze długo byłam zdezorientowana. Nawiasem mówiąc, siedziałam na uczelni i miałam kolejne wykłady. Chwilę siedziałam i bezmyślnie patrzyłam na ostatnią stronę, potem zamknęłam książkę i spoglądałam a to na okładkę, a to gdzieś w głąb auli. Tak więc najpierw kosztem czytania olałam robienie notatek, potem nie mogłam się już wbić w rytm zajęć. Miałam lekki mętlik w głowie i musiałam sobie poukładać dwie wersje – to co było oczywiste od początku i to, co nagle okazało się prawdą.

Zostały poruszone dwie sprawy, które dotyczyły mnie osobiście, być może dlatego książka jest dla mnie tak dobra i wartościowa ;)
Pierwsza sprawa, to że osoba, z którą planowałam resztę życia, utopiła się. I nagle trafiam na opis, gdzie dziewczyna się topi. Jednak nie czuła strachu związanego ze śmiercią, a wręcz przeciwnie – czuła ulgę, spokój, ciszę… Wiadomo, że oprócz tęsknoty i trudności z pogodzeniem się z Jego odejściem, dochodzi strach jak przeżył odejście z tego świata, czy nie cierpiał. Mam nadzieję, że gdyby miał opisać swoją śmierć, Jego odczucia byłyby bardzo podobne do tych, które napisał pan Aleksander.
I druga sprawa, tu zacytuję: ‘Umarłam – to pierwsza myśl, jaka dopada mnie po śmierci. A jego twarz, Igora, jest pierwszą, jaką widzę w zaświatach’. To też dało mi nadzieję, od śmierci Mojego Chłopaka pragnę przeżyć taką sytuację.

Podsumowując, dla mnie książka warta przeczytania. Lubię czytać o miłości, a tutaj podobały mi się opisy spotkań z Igorem, ich kolejne tygodnie spędzone razem, a między tym wtrącenia o innych aspektach życia dziewczyny, takich jak zainteresowania, szkoła czy podsumowanie, chociażby takie jak rozpoczyna rozdział trzynasty.
Kiedy czytałam jak tęskni za Igorem, czułam się jakbym czytała o własnych odczuciach. Wszystko to jest napisane bardzo realnie, szacunek dla autora za umiejętność uchwycenia wielu szczegółów, na które inni nie zwracają uwagi. Kiedy człowiek się zakocha, potrafi zapomnieć o całym świecie dookoła. Liczy się tylko miłość i każda chwila bez ukochanego jest wyczekiwaniem do następnego spotkania, co jest świetnie ujęte w pierwszym akapicie rozdziału jedenastego.

Żałuję jednego - że książka skończyła się tak szybko.

Była to trzecia książka pana Aleksandra, którą miałam przyjemność przeczytać i jednocześnie trzecia, którą ‘machnęłam’ jednym tchem. Podobnie jak w poprzednich pozycjach, urzekł mnie styl pisania.
Po pierwsze zachowanie równowagi między dialogami i opisami (w przeciwieństwie do niektórych lektur szkolnych, gdzie pisarz do znudzenia katuje opisami, ale tak mozolnymi, że...