Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mogiłka to wieś gdzieś na Śląsku. Wiejskim grabarzem jest tu ponad 70-letni Ludwik Popiołek. A cmentarz w Mogiłce jest niezwykły, gdyż ma wsparcie tajemniczych, pradawnych mocy drzemiących w wielkim kamieniu. Wyczuwalna jest ich obecność, gdy położy się dłoń na jego powierzchni. Z racji wykonywanej profesji Popiołek nieustannie styka się ze śmiercią, ciałami zmarłych i ich bliskimi. Jednak wbrew pozorom, książka nie odpowiada tylko o śmierci, to przede wszystkim książka o życiu. Życiu mniej lub bardziej udanym oraz nieudanym, nieszczęśliwym lub szczęśliwym, spełnionym ale też przegranym i zmarnowanym. Mieszkańców Mogiłki, tych żyjących i tamtych zmarłych poznajemy dzięki Ludwikowi Popiołkowi. Dzięki niemu dowiadujemy się, jaka jest ich codzienność, jakie są ich rozterki, relacje rodzinne, czy są otoczeni miłością, nienawiścią, samotnością, obojętnością, czy może pogardą i nienawiścią. Z wiekiem grabarz zaczyna słyszeć co mają do powiedzenia o swoim życiu ci, którzy odeszli spośród żywych, ale wciąż trwają jakby w zawieszeniu, ponieważ nie rozliczyli się z przeszłością, coś w nich jeszcze z doczesności tkwiło i nie pozwalało zaznać spokoju. Grabarz też go nie zazna i nie odejdzie do tamtego świata, dopóki wszystkich nie wysłucha. Historie, które poznajemy, wywołują wiele emocji, skłaniają też do refleksji nad życiem i tym co w nim jest naprawdę ważne. Szczególnie poruszają historie tych bohaterów, którzy odchodzili z tego świata z gorzkim przeświadczeniem, że bliscy nie potrafili lub nie chcieli ich zrozumieć i wysłuchać. A co my wiemy o uczuciach naszych najbliższych, czy mamy czas i dobrą wolę, aby je poznać i zrozumieć? Nigdy nie szkoda czasu na czytanie książek, które skłaniają do takich refleksji. Wysłuchana w ramach kwietniowego wyzwania LC. Książka, która zabiera czytelnika do Mogiłki, gdzie współistnieją obok siebie dwa światy: zwyczajny swiat żywych i niezwykły świat umarłych.