Zauroczenie

Aleksander Sowa uwiódł mnie swoim stylem pisania.
Bogate słownictwo,które poprzez minimalizm odsłania dużo treści.
Niedopowiedzianych a przez to tajemniczych.
Podoba mi się opowiedziana historia. Literatura niszowa.

Aleksander Sowa uwiódł mnie swoim stylem pisania.
Bogate słownictwo,które poprzez minimalizm odsłania dużo treści.
Niedopowiedzianych a przez to tajemniczych.
Podoba mi się opowiedziana historia. Literatura niszowa.

Pokaż mimo to

Niezbyt długa książka - w zasadzie to takie spore opowiadanie. Ciekawa, wciągająca opowieść o kobiecie i jej uczuciach, o zdradzie. Opowieść niebanalna, choć przerabiana wiele razy, to ma w sobie odcień świeżości. Dobre, czasami mocne teksty. Ciekawa.

Niezbyt długa książka - w zasadzie to takie spore opowiadanie. Ciekawa, wciągająca opowieść o kobiecie i jej uczuciach, o zdradzie. Opowieść niebanalna, choć przerabiana wiele razy, to ma w sobie odcień świeżości. Dobre, czasami mocne teksty. Ciekawa.

Pokaż mimo to

"Zauroczenie" to dość zaskakująca opowieść o samotności, chorobie, niespełnionej miłosci. Podoba mi się narracja, którą zastosował autor. Ze strony na stronę, moje zainteresowanie rosło, a że książka nie należy do najgrubszych, trzeba ją potraktować jak opowiadanie.
Polecam!

"Zauroczenie" to dość zaskakująca opowieść o samotności, chorobie, niespełnionej miłosci. Podoba mi się narracja, którą zastosował autor. Ze strony na stronę, moje zainteresowanie rosło, a że książka nie należy do najgrubszych, trzeba ją potraktować jak opowiadanie.
Polecam!

Pokaż mimo to

8/10

8/10

Pokaż mimo to

Jakiś czas temu, autor oferował tę książkę za darmo. Ściągnęłam ją z Amazonu, bo taki darmowy (legalny!) ebook to świetna okazja do zapoznania się z twórczością kolejnego, nieznanego mi zupełnie autora.

Opowieść o związku Julii i Igora. Związku, który nie kończy się wtedy, kiedy powinien. Miłości, która nie jest tym, czym się wydaje. W takim razie czym jest?
Stara Cyganka czyta z oczu głównej bohaterki: „Nie zaznasz szczęścia, dopóki nie wyrzucisz z siebie tego, co naprawdę nie istnieje. Otacza cię coś, czego tak naprawdę nie ma.” I właśnie to coś, czego nie ma, co tylko wydaje się być rzeczywistością, ma czytelnika oszołomić, przerazić, a przynajmniej wzbudzić niepokój. Tak obiecują słowa na okładce książki. Ale obietnicy niestety nie dotrzymują.

Dodatkowo wątpliwy bonus w postaci opisu gorącej sceny miłosnej głównej bohaterki z drugą kobietą. Nie wynikającej z niczego i nie prowadzącej do niczego. Tak ni przypiął, ni przyłatał.

Cieszę się, że nie wydałam na tę powieść ani złotówki. Ale przykro mi trochę, bo nawet jeśli autor ma w swoim dorobku bardziej wartościowe dla mnie pozycje, po takiej „reklamie” już do niego na pewno nie wrócę.

Jakiś czas temu, autor oferował tę książkę za darmo. Ściągnęłam ją z Amazonu, bo taki darmowy (legalny!) ebook to świetna okazja do zapoznania się z twórczością kolejnego, nieznanego mi zupełnie autora.

Opowieść o związku Julii i Igora. Związku, który nie kończy się wtedy, kiedy powinien. Miłości, która nie jest tym, czym się wydaje. W takim razie czym jest?
Stara Cyganka...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Szczęście jest tylko chwilą. Jest jak błyskawica, która przecina niebo i na ułamek sekundy rozjaśnia świat. A miłość dająca szczęście jest wtedy wartościowa, kiedy trwa krótko, lecz intensywnie. Bo rozstanie, jakiekolwiek by było, utrwala ją potem w naszej pamięci. Na zawsze.

Niespełniona miłość, dążenie do szczęścia za wszelką cenę, zabawa uczuciami innych, realizowanie marzeń, gonitwa trochę na oślep za jutrem – piękne uczucia jednak często prowadzące do tragedii.

Poznajemy Julię, która po zabawie sylwestrowej wraca do domu wraz z mężem. Każdy inny przytuliłby się do poduszki i zasnął, jednak nie Julia. Ona oddaje się wspomnieniom. Wspomnieniom o Igorze, swojej jedynej utraconej miłości. To dziwne uczucie, które zrodziło się przed laty między młodymi. Julia kocha go całym sercem, oddaje się mu całkowicie, a on się nią bawi. W miejscowości obok ma druga kobietę, z którą jest związany od lat. Cóż z tego, że Julia odkrywa prawdę, to uczucie nie wygasa i przez pewien czas dziewczyna dzieli się Igorem z ta drugą.

… nie staraj się mnie zmienić, bo mnie stracisz…

Banalne, nieprawdaż? Źle ulokowane uczucie, zawód miłosny – to było, jest i będzie. Jednak to nie jest prosta historia.

Twórczość Aleksandra Sowy poznałam wcześniej dzięki tytułowi Umrzeć w deszczu, który wywarł na mnie niesamowite wrażenie.

Zauroczenie to historia Julii opowiedziana jej słowami, to historia, z perspektywy kobiety. I tu się pytam ileż autor ma mocy i umiejętności, aby tak dogłębnie wejść w odczuwanie początkowo zakochanej a później porzuconej kobiety? Aby posługiwać się takimi emocjami, takimi słowami należałoby przeżyć taką historię. Do tej pory byłam pewna, że tylko kobiety potrafią tak pisać. A tu proszę czapki z głów dla autora – to jest mistrzostwo! Aleksander Sowa ponownie sponiewierał mną, moimi emocjami, uczuciami, słowami, – bo ja nawet nie potrafię składnie napisać opinii o Zauroczeniu. Ta historia jest bardzo świeża, i pewnie wrócę do niej jeszcze wiele razy.

Nie raz byłam wściekła, a to na Julię, a to na Igora, bo gdy była szansa pogodzenia się to oni unosili się dumą, chociaż jak sami się przyznają nadal darzyli siebie wielkim uczuciem.

Zauroczenie – 100 stron – a historia ponownie wyprała mnie z emocji. Tu nie ma zbędnych opisów, zbędnych, niepotrzebnych do niczego słów, aby tylko rozbuchać historię. Jak widać można pisać dobrze i mądrze i operować tak emocjami, aby czytelnik wgryzł się w historię, a na samym końcu po prostu dostał w twarz, bo takiego zakończenia to chyba nikt się nie spodziewał. Spoglądałam na ostatnią stronę i nie mogłam uwierzyć, że autor tak świadomie i z premedytacją, pograł moimi uczuciami.

Prawda o własnej śmierci dochodzi do człowieka później niż myśl, że ktoś do trumny założył mu chujowe buty.

I już to powinno Was zachęcić do sięgnięcia po Zauroczenie. Jeśli nie mieliście okazji zapoznać się z twórczością Aleksandra Sowy, a macie ochotę na mocne historie, pełne emocji to polecam z czystym sumieniem. Na pewno się nie zawiedziecie, a w tym wypadku zobaczycie jak mężczyzna potrafi pięknie i prawdziwie gdy trzeba, pisać o miłości.

Szczęście jest tylko chwilą. Jest jak błyskawica, która przecina niebo i na ułamek sekundy rozjaśnia świat. A miłość dająca szczęście jest wtedy wartościowa, kiedy trwa krótko, lecz intensywnie. Bo rozstanie, jakiekolwiek by było, utrwala ją potem w naszej pamięci. Na zawsze.

Niespełniona miłość, dążenie do szczęścia za wszelką cenę, zabawa uczuciami innych, realizowanie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Była to trzecia książka pana Aleksandra, którą miałam przyjemność przeczytać i jednocześnie trzecia, którą ‘machnęłam’ jednym tchem. Podobnie jak w poprzednich pozycjach, urzekł mnie styl pisania.
Po pierwsze zachowanie równowagi między dialogami i opisami (w przeciwieństwie do niektórych lektur szkolnych, gdzie pisarz do znudzenia katuje opisami, ale tak mozolnymi, że wulgaryzmy same cisną się na usta).
Po drugie – stosowanie określeń, epitetów i różnorodnych zwrotów, co umożliwia wyobrażenie sobie tego co się czyta, a to skutecznie ułatwia koncentrację. No i po trzecie – umiejętność zainteresowania odbiorcy. Nie sztuką jest napisać książkę, ale sztuką jest potrafić nią wzbudzić emocje, wprowadzić nutę tajemniczości, pokazać coś z różnych perspektyw.

Jeśli chodzi o samą treść, to przyznam, że za każdym razem, kiedy myślałam, że potrafię przewidzieć dalsze losy głównej bohaterki, historia przybierała zupełnie inny obrót niż się spodziewałam. To oczywiście sprawiało, że im bliżej ostatniej strony, tym czułam się bardziej zaintrygowana.

Końcówka przebiła wszystko – maksymalnie mną wstrząsnęła. Powód? To, w co wierzyłam od początku opowieści, okazało się nieprawdą, co mnie skutecznie wybiło z rytmu. Po skończeniu, jeszcze długo byłam zdezorientowana. Nawiasem mówiąc, siedziałam na uczelni i miałam kolejne wykłady. Chwilę siedziałam i bezmyślnie patrzyłam na ostatnią stronę, potem zamknęłam książkę i spoglądałam a to na okładkę, a to gdzieś w głąb auli. Tak więc najpierw kosztem czytania olałam robienie notatek, potem nie mogłam się już wbić w rytm zajęć. Miałam lekki mętlik w głowie i musiałam sobie poukładać dwie wersje – to co było oczywiste od początku i to, co nagle okazało się prawdą.

Zostały poruszone dwie sprawy, które dotyczyły mnie osobiście, być może dlatego książka jest dla mnie tak dobra i wartościowa ;)
Pierwsza sprawa, to że osoba, z którą planowałam resztę życia, utopiła się. I nagle trafiam na opis, gdzie dziewczyna się topi. Jednak nie czuła strachu związanego ze śmiercią, a wręcz przeciwnie – czuła ulgę, spokój, ciszę… Wiadomo, że oprócz tęsknoty i trudności z pogodzeniem się z Jego odejściem, dochodzi strach jak przeżył odejście z tego świata, czy nie cierpiał. Mam nadzieję, że gdyby miał opisać swoją śmierć, Jego odczucia byłyby bardzo podobne do tych, które napisał pan Aleksander.
I druga sprawa, tu zacytuję: ‘Umarłam – to pierwsza myśl, jaka dopada mnie po śmierci. A jego twarz, Igora, jest pierwszą, jaką widzę w zaświatach’. To też dało mi nadzieję, od śmierci Mojego Chłopaka pragnę przeżyć taką sytuację.

Podsumowując, dla mnie książka warta przeczytania. Lubię czytać o miłości, a tutaj podobały mi się opisy spotkań z Igorem, ich kolejne tygodnie spędzone razem, a między tym wtrącenia o innych aspektach życia dziewczyny, takich jak zainteresowania, szkoła czy podsumowanie, chociażby takie jak rozpoczyna rozdział trzynasty.
Kiedy czytałam jak tęskni za Igorem, czułam się jakbym czytała o własnych odczuciach. Wszystko to jest napisane bardzo realnie, szacunek dla autora za umiejętność uchwycenia wielu szczegółów, na które inni nie zwracają uwagi. Kiedy człowiek się zakocha, potrafi zapomnieć o całym świecie dookoła. Liczy się tylko miłość i każda chwila bez ukochanego jest wyczekiwaniem do następnego spotkania, co jest świetnie ujęte w pierwszym akapicie rozdziału jedenastego.

Żałuję jednego - że książka skończyła się tak szybko.

Była to trzecia książka pana Aleksandra, którą miałam przyjemność przeczytać i jednocześnie trzecia, którą ‘machnęłam’ jednym tchem. Podobnie jak w poprzednich pozycjach, urzekł mnie styl pisania.
Po pierwsze zachowanie równowagi między dialogami i opisami (w przeciwieństwie do niektórych lektur szkolnych, gdzie pisarz do znudzenia katuje opisami, ale tak mozolnymi, że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka Aleksandra Sowy to właściwie powiastka. Obserwujemy jak główna bohaterka jako 40-letnia kobieta i wspomina swoją miłość.Po przeczytaniu utworu jest zrozumiałe wrażenie chaosu i zagubienia, ale nie powiem żeby całość zrobiła na mnie pozytywne wrażenie. Jestem zdania, że Julia to mało skomplikowana i niezbyt jednorodna postać. Za to spotykają ją same tragiczne zdarzenia. Taki niespodziewany zbieg okoliczności to dla mnie był dość karkołomny pomysł. Prawie nic nie spostrzegłam inwencji bohaterki, no ale to sprawka autora.
Wydaje mi się, że poprzednia książka była ciekawsza, choć wszędzie jakieś dziwne tendencje do autodestrukcji.
Pod względem stylu i techniki książka jest lepiej napisana. Na pewno będą jeszcze ciekawsze pomysły i utwory. Jeśli ktoś lubi smutne romantyczne powieści to jest to książka dla niego.

Książka Aleksandra Sowy to właściwie powiastka. Obserwujemy jak główna bohaterka jako 40-letnia kobieta i wspomina swoją miłość.Po przeczytaniu utworu jest zrozumiałe wrażenie chaosu i zagubienia, ale nie powiem żeby całość zrobiła na mnie pozytywne wrażenie. Jestem zdania, że Julia to mało skomplikowana i niezbyt jednorodna postać. Za to spotykają ją same tragiczne...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Poznaj Julię, która wraca wraz z mężem z zabawy sylwestrowej.
Pijana, wkurzona i zamyślona kobieta oddaje się wspomnieniom.
A jej wspomnienie to Igor.
To także jej największa miłość i obsesja.
Pomimo tego, że dziewczyna jest tylko zabawką,
przerywnikiem w długim związku,
ona wciąż go kocha.
Banalna historia jakich wiele.
A jednak nie do końca...
Tego nie da się tak prosto opisać,
to trzeba przeczytać!
Książki Aleksandra zawsze mnie poruszają,
czasem mam ochotę znaleźć go
i porządnie opieprzyć za emocje,
które wyzwala,
za lęki, które wznawia
i za uczucia za którymi tęsknię.

http://czyje.blogspot.com/2013/05/zauroczenie-aleksander-sowa.html

Poznaj Julię, która wraca wraz z mężem z zabawy sylwestrowej.
Pijana, wkurzona i zamyślona kobieta oddaje się wspomnieniom.
A jej wspomnienie to Igor.
To także jej największa miłość i obsesja.
Pomimo tego, że dziewczyna jest tylko zabawką,
przerywnikiem w długim związku,
ona wciąż go kocha.
Banalna historia jakich wiele.
A jednak nie do końca...
Tego nie da się tak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Recenzja pochodzi z mojego bloga http://literutopia.blogspot.com

A co gdyby okazało się, że Twoje życie nigdy nie istniało?

Od jakiegoś czasu jestem subskrybentką newslettera autorskiej strony Aleksandra Sowy. Otrzymałam dziś wiadomość autorespondera, w której był link do możliwości przedpremierowego pobrania e-booka pt. Zaurocznie. Wiedziona ciekawością pobrałam i przepadłam.

Zaczęłam czytać. Pierwsze 6 rozdziałów zalatywało mi trochę nudą i konwencjonalnością, ale na szczęście rozdziały tego e-booka są krótkie i część, która nie przypadła mi o gustu minęła bardzo szybko. Od 7 rozdziału pogrążyłam się w tą książkę bez pamięci. Możecie mi wierzyć albo nie, ale przeczytałam ją w dwie godziny nawet nie zmieniając przy tym pozycji. Teraz, kiedy pisze tą recenzję, czuję, że nadal mam ścierpnięte nogi.

Pierwszoosobowa opowieść Julii targnęła wszystkimi moimi emocjami. Od smutku, po żal, zazdrość, smutek i współczucie. A było to mniej więcej tak. Historia rozpoczyna się w momencie, kiedy klnąca niemiłosiernie kobieta opowiada nam, że nie lubi Nowego Roku. Obok śpi jej mąż i denerwuje mnie trochę, że nie zwraca na nią uwagi. Po chwili jednak przeskakujemy do wspomnień kobiety, która okazuje się być nieśmiałą Julią, dwudziestolatką studiującą na Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Julia opowiada nam, jak poznała Igora, przystojnego chłopaka, w którym bez pamięci się zakochała. Igor odwzajemnił jej uczucia i niebawem zaczęli tworzyć szczęśliwą, rozumiejącą się bez słów parę. Do tego momentu jest w miarę nudno, jednak my posuwamy się w lekturze dalej i okazuje się, że Igor co jakiś czas opuszcza Julię, wyjeżdża z Wrocławia, rzekomo po to, by pomagać ojcu. Rzeczywistość wygląda jednak tak, że odwiedza swoją byłą dziewczynę i po jakimś czasie... Więcej wam nie powiem.

Jestem zszokowana, zachwycona i nie szczerze mówiąc, nawet nie wiem jak składnie napisać swoją opinię. Jeśli będzie ona chaotyczna - wybaczcie, to będzie najlepszy dowód na to, jakie wrażenie wywarła na mnie ta książka. Jest genialna, tak mówię to z pełną świadomości, ale nadal pod wpływem jej czaru. Sposób, w jaki autor opisuje miłość ze wszystkimi jej wzlotami i upadkami, nakazuje mi sądzić, że bardzo dobrze wie, jak ta materia wygląda. Tylko prawdziwe doświadczenia są w stanie wydać na światło dzienne taki utwór.

Zanotowałam kilka cytatów z książki. Nie kierowałam się ani ich mądrością, ani błyskotliwością, wynotowałam po prostu to, co wydało mi się ważne.

"Pachnie tym co przeżył. Bo to się zawsze w człowieku odkłada. I można to wywąchać, wydotykać, wypatrzeć lub wysmakować."

"Nie ma twardzieli a nawet najwięksi z nich, nawet najgorsze dziewczyny, bywa, że kurwy, wreszcie się zakochują. Wszyscy bez wyjątku karły, złodzieje, bankowcy, księża, nawet mordercy. A potem każdy słabnie, staje się bezbronny w swoim uczuciu , jak wykluwający się owad, odsłaniający miękkie powłoki ku niezliczonym wrogom, łamie swój kręgosłup i idzie na dno."

"Prawda o własnej śmierci dochodzi do człowieka później niż myśl, że ktoś do trumny założył mu chujowe buty."

Czar miłości, zranione uczucia, lęk przed samotnością i stracone nadzieje. To wszystko znajdziecie w tej książce, ba może doszukacie się w niej czegoś więcej, wspomnień własnej nieszczęśliwej miłości, obaw jakie niesie nam życie każdego dnia. Nie będzie lekko, ale dacie radę. Podźwigniecie życie Julii choćby z tego względu, że czyta się szybko. Kilkanaście lat z życia głównej bohaterki skoncentrowane zostało do 131 stron i jestem absolutnie pewna, że nie dało się historii ani skrócić, ani wydłużyć. Jest idealna, bez rozdmuchiwania, bez irytujących skróceń. Wewnętrzny monolog, różne perspektywy, zwroty akcji. Będzie wszystko, tylko dajcie szanse Zauroczeniu. Styl w jakim pisana jest ta książka, przekaz, sama historia to trafiło do mnie lepiej niż jakakolwiek książka na przestrzeni dwóch, może trzech lat, a trochę się ich przez moje ręce przewinęło. Jednak nigdy nie taka, nie czytałam jeszcze czegoś podobnego. Cholera i mam wrażenie, że długo jeszcze nie przeczytam.

Studiowałam ją wnikliwie, z wypiekami na twarzy, krytycznie i drobiazgowo. Chciałam na siłę się czegoś uczepić, nie mogłam dopuścić myśli, że trochę ponad 1 MB pamięci komputerowej jest w stanie tak mną zawładnąć. Mogę przyczepić się tylko do dialogów, czasami były oklepane, ale tak jak pisałam wcześniej - tylko do 7 rozdziału, później było fantastycznie i kiełkuje mi w głowie myśl, żeby pomolestować pana Sowę o inne jego prace :)

Ciśnienie mi skoczyło, tak i chyba konieczną będzie przerwa na papierosa, a co mi tam, Julia też paliła, kiedyś się wzbraniała przed nałogiem. Ja też i modlę się, żeby była to jedyna rzecz, która może mnie z nią łączyć. Zauroczenie Aleksandra Sowy będzie chyba powodem moich problemów z sercem. Najwyżej pozwę go do sądu, napisał, to niech płaci zadośćuczynienia...

Recenzja pochodzi z mojego bloga http://literutopia.blogspot.com

A co gdyby okazało się, że Twoje życie nigdy nie istniało?

Od jakiegoś czasu jestem subskrybentką newslettera autorskiej strony Aleksandra Sowy. Otrzymałam dziś wiadomość autorespondera, w której był link do możliwości przedpremierowego pobrania e-booka pt. Zaurocznie. Wiedziona ciekawością pobrałam i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to