Właściwie nie wiem, co myśleć o tej pozycji. Chyba ostatecznie była za ciężka i pełna takiej beznadziei. Początkowo nawet mi się podobała, ale ostatecznie chyba mnie przygnębiła. Może gdzieś tam tli się jakaś nadzieja, ale nie wiem. Trochę to było pomieszane wszystko i nie odpowiada mi ostatecznie.

Zresztą mamy tutaj trzy perspektywy i każda z nich jest w innej osobie. Narracja drugoosobowa jest taka dziwna...

Właściwie nie wiem, co myśleć o tej pozycji. Chyba ostatecznie była za ciężka i pełna takiej beznadziei. Początkowo nawet mi się podobała, ale ostatecznie chyba mnie przygnębiła. Może gdzieś tam tli się jakaś nadzieja, ale nie wiem. Trochę to było pomieszane wszystko i nie odpowiada mi ostatecznie.

Zresztą mamy tutaj trzy perspektywy i każda z nich jest w innej osobie....

Na samym początku książki Kate Scelsa rzuciły mi się w oczy dialogi. Były trochę suche. Po pauzie nie pojawiało się "powiedział zdenerwowany, zaskoczony czy cokolwiek innego", zwykłe "powiedział", "odparłem", co nie wnosiło dużo emocji i było mało autentyczne. W miarę czasu temperatura tekstu wzrastała. W dłuższych akapitach pojawiały się pełne opisy przeżyć aktualnych oraz tych minionych.
Bardzo zaciekawiła mnie narracja Sebby'ego. Została poprowadzona w oryginalny sposób. Zwraca się ona bezpośrednio do czytelnika. Jakby Sebby prosił o zrozumienie, a sam nieco oddzielał się od własnego ja. "Naciągnąłeś kaptur i owinąłeś się ciasno bluzą, żeby zatrzymać trochę ciepła. W głowie kółko grał ci fragment piosenki The Waitresses".
Powieść pochłonęła mnie. Dawno nie przeczytałam książki w tak krótkim czasie. Główni bohaterowie dokonują bowiem czegoś niebywałego. Trójka nastolatków dochodzi do wniosku, że skoro nie potrafią sami rozwiązać swoich problemów, to muszą poddać się sile wyższej. Magia nie istniała, ale oni wyobrazili sobie, że z doczepionymi na plecach skrzydełkami i brokatem na twarzy są w stanie pokonać wszystko. To było dość desperackie, ale zarazem piękne i mądre posunięcie. Bo czasem wszystko nas przerasta, ale nie należy tracić nadziei, trzeba zdać się na los i cierpliwie czekać. Wszystko przemija. To jedna z nauk, które głosi książka "wyznawcy niemożliwego życia". Pomiędzy akapitami można doczytać się więcej. O przyjaźni, miłości, odwadze, braku akceptacji, o tym, że w tym świecie bardzo trudno jest po prostu być, być sobą i już.
Zakończenie książki jest otwarte. Możemy tylko domyślać się co było dalej. Wszystko zostaje ukryte w słowach "Miłość pamięta miejsca, których dotknęła. Ona pomoże ci do nich wrócić".

Na samym początku książki Kate Scelsa rzuciły mi się w oczy dialogi. Były trochę suche. Po pauzie nie pojawiało się "powiedział zdenerwowany, zaskoczony czy cokolwiek innego", zwykłe "powiedział", "odparłem", co nie wnosiło dużo emocji i było mało autentyczne. W miarę czasu temperatura tekstu wzrastała. W dłuższych akapitach pojawiały się pełne opisy przeżyć aktualnych oraz...

Niby fajna fabuła i mądra książka, ale nie za bardzo się wciągnełam.
Męczyłam się z nią kilkanaście dni, co na ok. 300 stron nie często się zdarza.
Nie podobało mi się też to, że każda część była napisana innym „narratorem”. ( np. część, gdy była Mira była pisana w trzeciej osobie, Sebby w drugiej, a Jeremy w pierwszej)
Uważam, że książka zasługuje na mocną szósteczkę ;)

Niby fajna fabuła i mądra książka, ale nie za bardzo się wciągnełam.
Męczyłam się z nią kilkanaście dni, co na ok. 300 stron nie często się zdarza.
Nie podobało mi się też to, że każda część była napisana innym „narratorem”. ( np. część, gdy była Mira była pisana w trzeciej osobie, Sebby w drugiej, a Jeremy w pierwszej)
Uważam, że książka zasługuje na mocną szósteczkę ;)

Historia oklepana, narracja prowadzona w praktycznie przezroczysty sposób, opis trudneego życia grupki nastolatków... może nudzić. Ale rozdziały podzielone między trójkę głównych bohaterów przyspieszają lekturę, nadając wartkość jej fabule. Co z tego, że podobną historię słyszeliśmy tysiąc razy, często również z własnego podwórka. Wciąż porusza jakieś struny mojego dorosłego już przecież życia.

Historia oklepana, narracja prowadzona w praktycznie przezroczysty sposób, opis trudneego życia grupki nastolatków... może nudzić. Ale rozdziały podzielone między trójkę głównych bohaterów przyspieszają lekturę, nadając wartkość jej fabule. Co z tego, że podobną historię słyszeliśmy tysiąc razy, często również z własnego podwórka. Wciąż porusza jakieś struny mojego...

Książka zdecydowanie nie przypadła mi do gustu. Męczyłam się z nią dobrych kilka dni, ale w końcu mi się udało i skończyłam. Była tak przewidywalna jak mi się wydawało. Prosta historia, niecharakterystyczni bohaterowie (poza jednym),zero zwrotów akcji. I to ten jeden bohater podtrzymywał poziom tej książki. Tajemniczy, o intrygującym zachowaniu...
Może nie dostrzegłam w niej drugiego dna, ale książka po prostu ,,może być'' i nic więcej.

Książka zdecydowanie nie przypadła mi do gustu. Męczyłam się z nią dobrych kilka dni, ale w końcu mi się udało i skończyłam. Była tak przewidywalna jak mi się wydawało. Prosta historia, niecharakterystyczni bohaterowie (poza jednym),zero zwrotów akcji. I to ten jeden bohater podtrzymywał poziom tej książki. Tajemniczy, o intrygującym zachowaniu...
Może nie dostrzegłam w...

Mira, Jeremy i Sebby. Smutek, Strach i Samotność.
Każde z nich zmaga się z własnymi demonami. Dzięki temu, że mogą na siebie liczyć udaje im się jakoś przetrwać.
Książka pokazuje jakim piekłem potrafi być szkoła oraz jak dzięki niektórym ludziom świat może stać się choć przez chwilę lepszym miejscem. Oddaje skomplikowaną ludzką psychikę, pełną różnych odcieni i to jak nieprzewidywalne bywa życie.
Bohaterowie radzili sobie różnie ze swoimi problemami, czasem niektóre ich zachowania były nawet kontrowersyjne.
Prawda bijąca z powieści jednocześnie przygnębia, ale i daje nadzieję. Chociaż nie przełamuje niektórych stereotypów i to jest najsmutniejsze.
Styl Kate Scelsy przypomina mi odrobinę historie pisane przez Matthew Quicka, którego uwielbiam, dlatego nie mogę dać niskiej oceny. Mocne osiem - polecam.

Mira, Jeremy i Sebby. Smutek, Strach i Samotność.
Każde z nich zmaga się z własnymi demonami. Dzięki temu, że mogą na siebie liczyć udaje im się jakoś przetrwać.
Książka pokazuje jakim piekłem potrafi być szkoła oraz jak dzięki niektórym ludziom świat może stać się choć przez chwilę lepszym miejscem. Oddaje skomplikowaną ludzką psychikę, pełną różnych odcieni i to jak...

O książce "Wyznawcy Niemożliwego Życia" słyszałam bardzo mało. Chciałam jednak dać tej pozycji szansę, ponieważ jedna z blogerek, które obserwuję, opisała ją w bardzo pochlebny sposób. Tak więc sięgnęłam po nią z, nie powiem, dość dużymi oczekiwaniami. Jak mi się podobało?

Trzeba na wstępie przyznać, że tą powieść czyta się naprawdę łatwo i szybko. Styl autorki jest prosty w odbiorze, a jej zabawa ze zmienianiem narratora wprowadza do historii pewne, bardzo przyjemne tempo. Ogólnie cała powieść napisana jest sprawnym językiem, bez większych błędów. Zakończenie jest w pewnym sensie otwarte. W każdym momencie można by dopisać dalszą część. Ale tutaj przychodzi pytanie: po co? Ta książka ma swoje wady, a historia już została opowiedziana. Mimo to, samo zakończenie mi się podobało i zostawiło po sobie więcej pytań do przemyślenia, niż cała książka. Powieść cechuje się tym, że porusza poważne tematy, ale często jest też zabawna. Niestety nie oddziałowuje na emocje i czytelnik nie angażuje się w historię.

Jak już wspominałam najważniejszym tematem powieści są problemy młodych ludzi. Wszystko kręci się wokół tego i to nie jest złe, ale czasem jest tego za dużo. Autorka nagromadziła sporo różnych problemów i na siłę wprowadziła je do fabuły, co nie było dobre dla książki. Wiadomo, że nie są to łatwe tematy, ale jeśli przesłanie ma dotrzeć do odbiorcy nie powinno być one tak bardzo przeładowane informacjami, ale skupione na tym pojedynczym, ważnym problemie. W to wszystko wplątany jest wątek sztuki, który - jak dla mnie - powinien być bardziej rozwinięty. Wyszło by to na dobre książce.

Postacie w tej książce są bardzo realistyczne. O ile liczba problemów jest naprawdę ogromna, o tyle, jakby spojrzeć na każdego z trzech głównych bohaterów osobno, każda historia jest unikatowa, wyjątkowa. Podoba mi się sposób w jaki autorka przedstawiła postaci oraz jak ich stworzyła. Pełnych charakterystycznych zachowań oraz niedoskonałości, nastolatków z krwi i kości.

Spodziewałam się po tej książce czegoś więcej, jakiejś głębi. W zamian otrzymałam sporo postaci, problemów oraz małego wątku sztuki. Jednak jest w tej książce coś, że nie pozostawiła po sobie złego wspomnienia. Jest to dla mnie lekka książka, na kilka wieczorów, którą będę raczej wspominać przyjemnie.

O książce "Wyznawcy Niemożliwego Życia" słyszałam bardzo mało. Chciałam jednak dać tej pozycji szansę, ponieważ jedna z blogerek, które obserwuję, opisała ją w bardzo pochlebny sposób. Tak więc sięgnęłam po nią z, nie powiem, dość dużymi oczekiwaniami. Jak mi się podobało?

Trzeba na wstępie przyznać, że tą powieść czyta się naprawdę łatwo i szybko. Styl autorki jest...

Abyśmy żyli tak, jak to nie jest możliwe. Wbrew wszystkiemu. Aby ludzie na nas patrzyli i zastanawiali się, jak na tej smutnej pustyni świata mogą lśnić takie brylanty. Abyśmy żyli życiem niemożliwym.

A najważniejsze, byś zawsze był wierny samemu sobie.

Pożyczek nie bierz ani nie udzielaj.

Abyśmy żyli tak, jak to nie jest możliwe. Wbrew wszystkiemu. Aby ludzie na nas patrzyli i zastanawiali się, jak na tej smutnej pustyni świata mogą lśnić takie brylanty. Abyśmy żyli życiem niemożliwym.

A najważniejsze, byś zawsze był wierny samemu sobie.

Pożyczek nie bierz ani nie udzielaj.

Jeszcze nigdy mi się nie zdarzyło utożsamiać się naraz ze wszystkimi bohaterami książki...To było niesamowite.
Książka ta zrobiła na mnie piorunujące wrażenie...Narracja- świetnie podzielona. Język- błyskotliwy i inteligentny. Postaci- pięknie wykreowane, przez co zapragnęłam je wydobyć ze stron książki. Polecam serdecznie (Głownie tym, którzy tak jak ja pokochali ,,Oddam Ci słońce" oraz ,,Wszystkie jasne miejsca")!

Jeszcze nigdy mi się nie zdarzyło utożsamiać się naraz ze wszystkimi bohaterami książki...To było niesamowite.
Książka ta zrobiła na mnie piorunujące wrażenie...Narracja- świetnie podzielona. Język- błyskotliwy i inteligentny. Postaci- pięknie wykreowane, przez co zapragnęłam je wydobyć ze stron książki. Polecam serdecznie (Głownie tym, którzy tak jak ja pokochali ,,Oddam...

Nic specjalnego

Nic specjalnego