"Jedyne wyjście" nie jest klasycznym thrillerem. Właściwie to bardziej powieść obyczajowa, dramat, niż dreszczowiec. Sprawa tajemniczego pokoju numer siedem jest jedynie mglistym tłem dla wydarzeń, które rozgrywają się na pierwszym planie. Nie uważam tego jednak za wadę. Podobało mi przedstawienie tego, jak człowiek może zmienić się pod wpływem dramatycznych życiowych sytuacji, a także poruszenie trudnego tematu choroby, śmierci i demencji. Irytowało mnie to, jak akcja była spowalniana lub wręcz zatrzymywana przez wciąż powracające wspomnienia Rose z przeszłości. Zabieg ten miał jednak swoje uzasadnienie - domyślam się, że podobną irytację może czuć człowiek, który nie jest jest już w stanie przypomnieć sobie tego, co jeszcze przed chwilą miał zamiar zrobić.
Niestety, wiele do życzenia pozostawia zakończenie powieści. Dokładnie w momencie, w którym napięcie sięgnęło zenitu pojawiły się podziękowania. Zabrakło postawienia kropki nad "i", kilku dodatkowych stron na domknięcie niektórych kwestii. Takie zakończenie znacznie popsuło wcześniejsze dobre wrażenie, tak samo jak kilka wcześniejszych rozwiązań zastosowanych przez autorkę.
Wydaje mi się że książka, mimo dość ciekawego pomysłu autorki, nie spodoba się fanom klasycznych thrillerów, nie ma tu tego charakterystycznego dreszczyku towarzyszącego niemal od początku do samego końca książki. Akcja rozwija się powoli, a potem nagle, w najciekawszy momencie się kończy.

"Jedyne wyjście" nie jest klasycznym thrillerem. Właściwie to bardziej powieść obyczajowa, dramat, niż dreszczowiec. Sprawa tajemniczego pokoju numer siedem jest jedynie mglistym tłem dla wydarzeń, które rozgrywają się na pierwszym planie. Nie uważam tego jednak za wadę. Podobało mi przedstawienie tego, jak człowiek może zmienić się pod wpływem dramatycznych życiowych...