Przyznam się, że pozycja trafiła w moje ręce przypadkowo. Weszłam do biblioteki i wyjęłam pospiesznie z półki pierwszą lepszą powieść, która miała na okładce elementy różu. Trafiłam dobrze :)

Książka mi się podobała, nie zachwyciła mnie, ale pod wieloma względami przypadła mi do gustu. Historia jest ciekawa, całość skupia się raczej na uczuciach i przemianie Leonie Kuyper, a nie na dążeniu do rozwikłania zagadki śmierci jej przyjaciółki. Gdyby wszystko kręciło się wokół śledztwa z pewnością nie dotrwałabym do końca. W powieści spotykamy przeróżne postacie i do samego końca jesteśmy trzymani w niepewności. Nie da się tu niczego przewidzieć. Momentami zachowanie głównej bohaterki mnie irytowało.

Lektura lekka, dobra by się odprężyć.

Przyznam się, że pozycja trafiła w moje ręce przypadkowo. Weszłam do biblioteki i wyjęłam pospiesznie z półki pierwszą lepszą powieść, która miała na okładce elementy różu. Trafiłam dobrze :)

Książka mi się podobała, nie zachwyciła mnie, ale pod wieloma względami przypadła mi do gustu. Historia jest ciekawa, całość skupia się raczej na uczuciach i przemianie Leonie Kuyper,...

Powieść psychologiczno-kryminalna, która na prawdę zaciekawiła mnie od samego początku. Leonie jest główną bohaterką, którą poznajemy na pogrzebie jej przyjaciółki Róży. Jak się okazuję kobieta zyskuje spory majątek za to, że zaopiekuje się trójką kotów.

Książka pod wieloma względami spodobała mi się ale również stawiam na to, że mogło być zawsze lepiej.

Pierwszy raz jestem zaskoczony i to miło do całej fabuły takiego kryminału gdzie tak na prawdę cała ta tajemnica zostaje zepchnięta na drugi plan a głównym celem książki stała się psychika bohaterki. Autor książki pokazał nam jak łatwo przejmujemy rolę w społeczeństwie. Hart pokazał na jak wiele czynników w naszym życiu wpływa na to kim się stajemy w oczach innych ludzi oraz we własnych.

Przyczepiłem się do opisu, który jest ubogi. Czasami zbyt szybko autor naprowadzał nas na jakieś ślady a czasami robił to zbyt wolno - wiecie o co mi chodzi. Co do samych postaci są na prawdę świeże i ciekawe. Każda z postaci czy to pierwszo- czy to drugoplanowa stawia historię na wysokim poziomie.

Okładka nie przyciąga jakoś i nie zachęca czytelnika. Co do samej książki nawet ciekawa.

Powieść psychologiczno-kryminalna, która na prawdę zaciekawiła mnie od samego początku. Leonie jest główną bohaterką, którą poznajemy na pogrzebie jej przyjaciółki Róży. Jak się okazuję kobieta zyskuje spory majątek za to, że zaopiekuje się trójką kotów.

Książka pod wieloma względami spodobała mi się ale również stawiam na to, że mogło być zawsze lepiej.

Pierwszy raz...

Czytanie tej książki zapowiadało się już od początku zaskakująco, bo czegóż można się spodziewać po książce, która od 3-4 lat nie była wyjmowana z półki przez żadnego czytelnika bądź bibliotekarza?

Akcja zaczyna się w momencie, kiedy to główna bohaterka, niejaka Leonie Kuyper, zastanawia się nad sukienką odpowiednią na pogrzeb Róży. Kim jest ta tajemnicza osóbka, która zmarła na udar słoneczny w chłodnej i raczej pochmurnej Holandii? To córka imigrantów węgierskich, którzy osierocili ją trochę za wcześnie; pracowniczka laboratorium, a poza tym kobieta niewyobrażalnie bogata jak na pracownika naukowego... Jeździ saabem, nosi futra z norek, markowe ciuchy, a do tego ma przepiękny apartament z tarasem... Jak na to wszystko zarabia? To jedno z najważniejszych pytań tej książki, na początek mówi się o spadku po rodzicach, potem o produkcji narkotyków, ale w końcu nie ma ostatecznego i prostego wyjaśnienia... Jest też Freek, dziwny podwójny rozwodnik, który ma najprawdopodobniej trzecią żonę. Budowlaniec, który budował apartamentowiec Róży; dziwny, porywczy, a na dodatek klnący na potęgę facet... Najgorszą jednak jego cechą jest to, że kiedy papla i się nakręca nie słucha nikogo. Od początku nie wierzy, że Róża umarła (podaje bardzo poważny argument: przecież Róża opalała się bardzo często i bardzo długo). Poza tym, to on ratuje Leonie przed śmiercią, to on snuje hipotezy o tableteczce ze spowolnionym uwalnianiem (co od prawdy, aż tak nie odbiega). Jest też może nie tak ważna, ile komiczna fryzjerka, osoba na pewno cierpiąca na utajoną chorobę psychiczną, bo czyż ktoś normalny powiedziałby: "Cieszę się na kremację tej takiej osoby!"... Jest też jąkający się piroman, notariusz, który w przerwie między mówieniem o testamencie Róży, podpala śmietankę w proszku do kawy... Sama zaś Leonie chce się chorobliwie upodobnić do Róży, zaczyna się do niej upodabniać, najpierw z wyglądu, potem z tembru głosu... Ta przemiana pokazuje jak łatwo można się stać kimś innym. Jest cienka granica między wykonywaniem ostatniej woli a chorobliwym obłędem.

Kolejnym plusem jest sam sposób zabójstwa, czy to normalne, by do zabójstwa użyć proszku z datury? Ciekawy pomysł, ciekawe zastosowanie wiedzy botanicznej. I w sumie troszeczkę przerażające. Proszek o znikomym smaku, bez zapachu, którego nie można wykryć przy sekcji zwłok... Książka idealna na listopadowe popołudnia, które się dłużą...

Czytanie tej książki zapowiadało się już od początku zaskakująco, bo czegóż można się spodziewać po książce, która od 3-4 lat nie była wyjmowana z półki przez żadnego czytelnika bądź bibliotekarza?

Akcja zaczyna się w momencie, kiedy to główna bohaterka, niejaka Leonie Kuyper, zastanawia się nad sukienką odpowiednią na pogrzeb Róży. Kim jest ta tajemnicza osóbka, która...

„Książka arcydziełem nie jest ale da się ją przeczytać - nie zapada jednak w pamięci.

„Książka arcydziełem nie jest ale da się ją przeczytać - nie zapada jednak w pamięci.

Świetnie napisany kryminał.

Świetnie napisany kryminał.

Książka pokazuje jak łatwo być kimś innym.

Książka pokazuje jak łatwo być kimś innym.

35/2014

35/2014