6/10 – DOBRY

Marion przypadkowo wplątana w potężną aferę, która wstrząsnęła całą Francją, zostaje ulokowana przez kontrwywiad w zakonie Mont Saint-Michel, gdzie ma bezpiecznie przeczekać echa skandalu. Znudzonej przebywaniem w klasztornych murach kobiecie trafia w ręce niezwykły pamiętnik, będący kroniką śledztwa dotyczącego brutalnych zabójstw dzieci dokonywanych w Kairze w 1928 roku. Czy zabójca mógł być mitycznym ghulem – demonem wyciągniętym wprost z kart arabskich legend? Zafascynowana tajemniczym pamiętnikiem odkrywa, że jest śledzona i że w trakcie jej nieobecności przeszukano pokój w którym mieszka. Wszystko wygląda na to ,że ktoś bardzo nie chce, by Marion dokończyła lekturę i dowiedziała się prawdy.

„Krew czasu” jest kolejną (po świetnej „Trylogii zła” i raczej marnych „Drapieżcach”) książką francuskiego mistrza suspensu za którą się wziąłem. Jest to powieść nieco inna niż poprzednie, chociaż tak samo jak ona traktuje o złu i jego korzeniach. Chattam po raz kolejny przedstawia swoją teorię na ten temat, zadając pytanie czy ludzie rodzą się źli, czy może zło kształtuje się w nich w trakcie długotrwałego procesu? Na to pytanie czytelnik musi odpowiedzieć już sobie sam, ponieważ autor tym razem nie daje prostych i jasnych odpowiedzi. Chattam ewidentnie igra z odbiorcą i pobudzając jego wyobraźnię, przedstawia nie do końca jasny finał tej historii. Co jest prawdą? A może raczej w którą prawdę chcemy wierzyć? W końcu podobno „istnieje jedna osobista prawda dla każdej istoty na tej planecie”. Francuski pisarz zagnieżdżając jedną historię w drugiej bawi się też konwencją powieści, eksperymentuje nią, czego dowodem może być też przedmowa, w której namawia do czytania książki przy akompaniamencie muzyki. Mimo ciekawego zamysłu, nie skorzystałem jednak z tej propozycji i nie wiem, czy nie straciłem przez to czegoś ważnego jeśli chodzi o jej odbiór.

W swojej powieści Chattam przekonuje, że opowiadana historia może wciągać jak ruchome piaski, pochłonąć bez reszty. Czy tak samo jest w przypadku „Krwi czasu”? Raczej tak. To dobry, klimatyczny thriller z ciekawie zarysowanymi postaciami. Owszem, pierwsza część powieści nieco się dłuży, a początkowa gra w zagadki przypomina trochę słabsze wcielenie Dana Browna. Na szczęście jest też sporo starego dobrego Chattama, co prawda jeszcze nie tak smakowitego jak we wspomnianej „Trylogii zła”, ale na tyle zjadliwego, by bez wahania polecić tę książkę innym czytelnikom.

6/10 – DOBRY

Marion przypadkowo wplątana w potężną aferę, która wstrząsnęła całą Francją, zostaje ulokowana przez kontrwywiad w zakonie Mont Saint-Michel, gdzie ma bezpiecznie przeczekać echa skandalu. Znudzonej przebywaniem w klasztornych murach kobiecie trafia w ręce niezwykły pamiętnik, będący kroniką śledztwa dotyczącego brutalnych zabójstw dzieci dokonywanych w Kairze...