Pobyt w Kotli i wsi Grochowice w latach 1967/68 stał się dla pisarzowi okresem cennych obserwacji, wykorzystał później w powieści "Siekierezada albo Zima leśnych ludzi". Powstające notatki utrwaliły materiał do przyszłej powieści – zapisywał pomysły oraz fragmenty rozmów drwali, szkicował pierwsze wersje opisów i refleksji oraz planował kolejne czynności przygotowawcze.

Tłem powieści były okoliczne lasy i wsie: Grochowice i Kotla (kryją się one pod nazwami Bobrowice oraz Hopla). Prototypami licznych postaci byli tutejsi mieszkańcy i pracownicy leśni (m.in. Władysław Majdański i Michał Serediuk).

Wokół ludzi i miejsc, które powieść oddaje stała się idea „Stachuriad”, odbywających się w Grochowicach w latach 1983-1987, reaktywowanych w latach 90. i kontynuowanych obecnie.

Kultowa powieść Edwarda Stachury ( nawiązuje do klimatu "W drodze" Jack Kerouac) , wydanej w 1971 roku, popularność prozy poetyckiej lat 70 / 80-tych odczytywano jako ucieczkę od zgnilizny PRL-u, alternatywa dla natury, czystości i prawdy...
Ziemie Zachodnie to droga do krainy prawdy, prawdziwych mężczyzn, kultu ludzi lasu, tylko tu trafiają twardziele, outsiderzy, tułacze, niepogodzeni z ówczesnym światem, poszukiwacze własnej prawdy, wrażliwcy i nadwrażliwe dusze - artystów, poetów, rzeźbiarzy, malarzy...tych , którym w duszy gra...szukamy "Gałązki Jabłoni".
Proza drogi, słyszymy jadący pociąg, zmierzamy w ośnieżoną krainę drwali, prawdziwych mężczyzn z workiem, w którym mamy zamknięty cały świat.
Jan Pradera , około trzydziestu lat, poeta, wieczny tułacz i "Gałązka Jabłoni" rozpoczyna kolejny rozdział swego wędrownego życia, przystanki, to etap nowego szczęścia, nowych przemyśleń, i istotnych "wewnętrznych dialogów" przeplatanych z piciem w "Hoplance", praca w lesie, więzią z Babcią Oleńką, i nawiązanymi znajomościami Peresadą, Wasylukiem, Selpką i jego roześmianą żoną , której śmiech zastępuje dialogi...
Prawdziwość tego miejsca, surowość, piękno natury, i droga, którą określa maszynista Bartoszko nadaje wymiaru filozoficzno - surrealistycznego ;

"...co to jest droga, to najlepiej dowiedzieć się nogami... a już obowiązkowo bosymi. Dobrze przy tym, żeby piach nie był ot taki sobie... ale gorący... jak we żniwa, albo zimny, jak w listopadzie, w przymrozki... i żeby nogi młode były. Stare kopyta mało czują. Dobrze żeby na tej drodze jakaś kałuża była, kamień, korzeń... i skaleczyć palec, albo piętę odbić o!... żeby poznajomić się z drogą dobrze, to trzeba hen w cudze strony iść... iść, iść... i pomylić się na rozstaju, wejść w dzikie chaszcze..."

Scena z Kaziukiem jest niezwykle wymowna, stan emocji od skrajności do spokoju, spełnienia z siekierą i Peresada, który obcuje , jakby to była rutyna...stoły, siekiera, widownia, papieros i fajrant...orkiestra gra i wszystko wraca do normy...
Scena z bibliotekarką, uniesienie skrzydeł poetyckości w dole...
Postaci Jana Pradery i Michała Kątnego alter - ego Edwarda Stachury...

"...Zwalić by można się nóg
Co rusz, co krok
Co noc, to szloch
I rozpacz

Ale czy warto?
Może nie warto?
Chyba nie warto?
Raczej nie warto
Nie, nie - nie warto

Zginąć by można jak nic
Do żył jest nóż
Lub w dół, na bruk
Z wysoka

Ale czy warto?
Może nie warto?
Chyba nie warto...?
Raczej nie warto
Nie, nie - nie warto

Jechać by, można do miast
Lub w las, na błoń
Na koń i goń
Nieboskłon

Ale czy warto?
Może nie warto?
Ech, chyba warto...
O, tak - to warto
Jeszcze jak warto!
Warto sięgnąć po film Witolda Leszczyńskiego.
Bardzo dobre aktorstwo ; Edward Żentara, Ludwik Pak, Krzysztof Majchrzak, Jerzy Block, Jadwiga Kuryluk.
Ośnieżone piękno natury, lasy, praca i muzyka Vivaldiego niezwykle kontrastuje surrealizmem drzewa z niebem...

Pobyt w Kotli i wsi Grochowice w latach 1967/68 stał się dla pisarzowi okresem cennych obserwacji, wykorzystał później w powieści "Siekierezada albo Zima leśnych ludzi". Powstające notatki utrwaliły materiał do przyszłej powieści – zapisywał pomysły oraz fragmenty rozmów drwali, szkicował pierwsze wersje opisów i refleksji oraz planował kolejne czynności...