Po pierwsze - język. Stylizowana mowa, jaką w swej książce posługuje się (bardzo umiejętnie i autentycznie, należy nadmienić) Brzezińska jest jej najmocniejszym atutem. Bo fabuła... no cóż, nie dziej się tu zbyt wiele. Lubię, kiedy autor, miast podawać na tacy stworzony przez siebie świat już na pierwszych stronach książki, wprowadza weń czytelnika stopniowo, niejako mimochodem, wraz z rozwojem wątku fabularnego. Brzezińska niestety nieco z tym przesadziła - na wstępie wrzuca czytelnika na głęboką wodę, prosto w wir niejasnych dla niego zdarzeń i napomknień o funkcjonowaniu świata, bez wyjaśnienia zasad nim rządzących. Na to co prawda przychodzi czas później, ale nie mogę pozbyć się wrażenia, że kiedy autorka już się rozhulała, to na całego. Wiele wątków i postaci wydaje się być jedynie pretekstami, by pewne sprawy naświetlić, co niestety mocno rozrzedza fabułę. Nie jest to jednak jednoznacznym mankamentem książki, bo świat, którzy Brzezińska wykreowała po prostu chce się poznawać, nawet kosztem zepchnięcia 'głównych' bohaterów na dalszy plan.
Motyw bogów żyjących pośród ludzi, w materialnej postaci, pociąga za sobą ogromny potencjał. Czy autorka dobrze go wykorzysta, trudno stwierdzić po pierwszym tomie, w którym niewiele się rozwiązuje, a który spełnia raczej rolę wydłużonego prologu. Ja w każdym razie zamierzam się przekonać.

Po pierwsze - język. Stylizowana mowa, jaką w swej książce posługuje się (bardzo umiejętnie i autentycznie, należy nadmienić) Brzezińska jest jej najmocniejszym atutem. Bo fabuła... no cóż, nie dziej się tu zbyt wiele. Lubię, kiedy autor, miast podawać na tacy stworzony przez siebie świat już na pierwszych stronach książki, wprowadza weń czytelnika stopniowo, niejako...