"Trzy opowieści" to tak naprawdę ćwiczenia z techniki pisarskiej i łączy je tylko nieokiełznane zamiłowanie Flauberta do nader szczegółowych opisów. Pierwsze opowiadanie, wzorowy pomnik naturalizmu, znudziło mnie okrutnie. Drugie, ujęte w formę legendy czy przypowieści, niesie ze sobą znacznie więcej, ale na tym polu nie jest autor w stanie dotrzymać kroku mistrzom. Tym większym zaskoczeniem okazuje się wieńcząca zbiór "Herodiada", korzystająca z bardzo specyficznej narracji. Opowiadanie to przeładowane jest ogromną liczbą postaci i wątków, między którymi porusza się Flaubert za pomocą swoistych skoków; zmusza to czytelnika do najwyższego wysiłku, zarówno przy śledzeniu intrygi, jak i przy dopowiadaniu niedopowiedzeń, a nawet budowania na nich własnych, dość dowolnych, a jednak ukierunkowanych przez pisarza konstrukcji. Atrakcyjna tematyka została tu ujęta w autorski sposób, a wspomniane powyżej zabiegi kreują niepowtarzalny klimat, pozwalając czytelnikowi znaleźć się w środku opisywanych wydarzeń i oddychać tym samym, dusznym powietrzem, którym oddychają Herod, Witelius oraz (do pewnego momentu) Jan Chrzciciel.
Flaubertowska "Herodiada" dopełnia swoistą francuską trylogię wariacji na ten jeden z najbardziej wyeksploatowanych w kulturze europejskiej tematów biblijnych, poprzedzona przez identycznie zatytuowaną tragedię Mallarmego oraz obraz "Taniec Salome" Gustave'a Moreau.

"Trzy opowieści" to tak naprawdę ćwiczenia z techniki pisarskiej i łączy je tylko nieokiełznane zamiłowanie Flauberta do nader szczegółowych opisów. Pierwsze opowiadanie, wzorowy pomnik naturalizmu, znudziło mnie okrutnie. Drugie, ujęte w formę legendy czy przypowieści, niesie ze sobą znacznie więcej, ale na tym polu nie jest autor w stanie dotrzymać kroku mistrzom. Tym...