Po zapoznaniu się z książką „Śnieg” autorstwa Orhana Pamuka, która wzmogła we mnie zainteresowanie jego twórczością, przyszła kolej na jego „Biały Zamek”. Pierwsza myśl, ledwie ponad dwieście stron, łatwo pójdzie. Nic bardziej mylnego!
Nie wiem, czy to jakaś reguła, ale książki Pamuka rozkręcają się po około stu, dwustu stronach. Gorzej, jeśli mają właśnie tyle stron. Wartkiej akcji tutaj nie uświadczymy, jednak opis relacji bohaterów jest na tyle intrygujący, że warto poświęcić jej odrobinę czasu.

Jest to historia specyficznej przyjaźni między Turkiem i Wenecjaninem, który to dostał się do niewoli. Nie wiem czemu od razu na myśl przyszedł mi syndrom sztokholmski. Obaj dzielą wspólne pasję, co więcej, wyglądają identycznie. Po wielu latach wyraźne różnice pomiędzy nimi się zacierają i nie wiadomo już, kto jest kim.
Bohaterowie próbowali poznać sekret natury ludzkiej, także wydaje mi się, że warto się chwilę nad tym zastanowić po ukończeniu powieści.
Książka wymaga przemyśleń. Zakończenie niebanalne, jednak uważam, że sprytny czytelnik powinien wszystkiego się domyśleć.

Po zapoznaniu się z książką „Śnieg” autorstwa Orhana Pamuka, która wzmogła we mnie zainteresowanie jego twórczością, przyszła kolej na jego „Biały Zamek”. Pierwsza myśl, ledwie ponad dwieście stron, łatwo pójdzie. Nic bardziej mylnego!
Nie wiem, czy to jakaś reguła, ale książki Pamuka rozkręcają się po około stu, dwustu stronach. Gorzej, jeśli mają właśnie tyle stron....