Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powieść Vargasa Llosy łączy w sobie historie dwóch odmiennych, a zarazem podobnych do siebie postaci – działaczki społecznej Flory Tristan i słynnego malarza Paula Gaugina. Wiążą ich nie tylko więzy krwi – Gaugin jest wnukiem Flory Tristan - ale również niezrozumienie ich działalności przez im współczesny świat. Bohaterowie poszukują raju jak w zabawie z dziecięcych lat, nieakceptowani przez rodzinę i społeczeństwo, pełni sił i wiary w powodzenie swoich działań.

„Raj tuż za rogiem” jest w moim subiektywnym odczuciu powieścią wspaniałą i jakże prawdziwą. Nie czyta się go lekko, wydarzenia z przeszłości bohaterów przeplatają się z teraźniejszością. Powieść biegnie dwutorowo – z jednej strony historia Flory Tristan, działaczki społecznej walczącej o prawa dla kobiet i robotników, nazywanej rewolucjonistką z powodu swoich przekonań. Przeciwniczka kościoła wyzyskującego robotników na równi z burżuazją francuską, pierwsza francuska feministka. Za głoszenie słusznych idei zapłaciła wysoką cenę – porzuciła życie w luksusie oraz życie rodzinne a koniec końców, poświęciła własne życie. Z drugiej strony Paul Gaugin, wnuk Flory, malarz i awanturnik. Przez połowę swojego życia przykładny katolik, mąż i pracownik paryskiej giełdy. Po rozpoczęciu nauki malarstwa w jego życiu nastąpiła gwałtowna zmiana. Nierozumiany przez żonę i jej rodzinę, porzucił życie rodzinne, aby tworzyć sztukę. Wyjazd na Tahiti oraz Markizy w poszukiwaniu raju na ziemi wyzwolił w nim skrywane pokłady talentu.

Obie postacie są dość tragiczne. Flora Tristan, która do końca życia walczyła o prawa robotników, tak naprawdę w swoich czasach poniosła ogromną porażkę, potępiana przez rząd oraz kościół katolicki. Paul Gaugin nie odnalazł swojej wymarzonej, mitycznej Polinezji, na której to dzicy wciąż mieli żyć tak jak dawniej, z dala od europejskich praw i wierzeń. Rozwiązłe życie sprowadziło na niego nienazwaną chorobę. Zmarł skonfliktowany z kościołem na wyspie oraz z innymi mieszkańcami potępiającymi jego sposób prowadzenia się. Autor w ciekawy i bardzo prawdziwy sposób ukazał ich życie, Ci ludzie mogli żyć w zupełnie inny, zwykły sposób. Odrzucili to jednak, by gonić za marzeniami i ideami.

Generalnie całe tło powieści zostało stworzone w genialny sposób, godny laureata Nagrody Nobla. Vargas Llosa ukazał życie XIX-wiecznych robotników i kobiet, a także opór społeczeństwa na jakąkolwiek zmianę statusu quo. Pokazana została groteskowa wręcz wojna w Peru, która miała miejsce podczas podróży pisarki oraz stosunek bogatych mieszkańców do biednych metysów i Indian. W ten sam sposób ukazane zostały stosunki między rdzennymi mieszkańcami wysp Polinezji Francuskiej, a napływowymi Europejczykami.

Nawiązując do informacji na okładce, iż powieść jest przesycona erotyką – bez przesady. Paul Gaugin był zafascynowany erotyką i seksualnością, jednakże wszelkie fragmenty do tego nawiązujące zostały napisane w granicach dobrego smaku i estetyki. Z kolei Flora Tristan przez większą część powieści wręcz czuła obrzydzenie na samą myśl bliższych stosunków damsko-męskich.

Podsumowując, naprawdę warto sięgnąć po powieść Peruwiańczyka. Jeśli choć trochę interesuje Cię literatura iberoamerykańska, to ta książka jest dla Ciebie. Bohaterzy, których można podziwiać, historia walki z niesprawiedliwością i odrzuceniem przez społeczeństwo – czego chcieć więcej?

Powieść Vargasa Llosy łączy w sobie historie dwóch odmiennych, a zarazem podobnych do siebie postaci – działaczki społecznej Flory Tristan i słynnego malarza Paula Gaugina. Wiążą ich nie tylko więzy krwi – Gaugin jest wnukiem Flory Tristan - ale również niezrozumienie ich działalności przez im współczesny świat. Bohaterowie poszukują raju jak w zabawie z dziecięcych lat,...

Bohater-bimbrownik znowu w akcji!

Trzeba przyznać, że „Zagadka Kuby Rozpruwacza” to jedna z lepszych pozycji z serii przygód Jakuba Wędrowycza. Charakterystyczne dla tego cyklu jest to, iż książka składa się z wielu krótkich, bądź też dłuższych opowiadań, dzięki czemu czyta się ją szybko i przyjemnie. Autor czerpie garściami z dorobku światowej popkultury i wychodzi mu to nie najgorzej. W książce możemy znaleźć nawiązania do m.in. Matrixa, Terminatora czy też do przygód Sherlocka Holmesa. Nasz ulubiony egzorcysta amator świetnie odnajduje się w każdej sytuacji, rozbawiając wszystkich (mam nadzieję!) czytelników do łez. Pilipiuk trzyma poziom od lat, i śmiem twierdzić, iż ten o to czwarty tom przygód Wędrowycza jest tego najlepszym przykładem. Zatem nie pozostaje nic innego, jak nalać sobie bimbru, założyć gumofilce, rozłożyć się z książką na kanapie i dowiedzieć się, jaką to tajemnice skrywa Kuba Rozpruwacz.

Bohater-bimbrownik znowu w akcji!

Trzeba przyznać, że „Zagadka Kuby Rozpruwacza” to jedna z lepszych pozycji z serii przygód Jakuba Wędrowycza. Charakterystyczne dla tego cyklu jest to, iż książka składa się z wielu krótkich, bądź też dłuższych opowiadań, dzięki czemu czyta się ją szybko i przyjemnie. Autor czerpie garściami z dorobku światowej popkultury i wychodzi mu to...

W ostatnich latach popularność zdobywały kryminały rodem z Półwyspu Skandynawskiego. Mam jednak nadzieję, że to właśnie cykl książek o przygodach komisarza Zygmunta „Zygi” Maciejewskiego sprawi, iż na polskie kryminały znów zaczniemy spoglądać przyjaznym okiem.

Akcja książki toczy się w przedwojennym Lublinie, gdzie Zyga Maciejewski musi uporać się ze sprawą zabójstwa redaktora Bindera oraz cenzora prasowego Jeżyka. Nie idzie mu to z łatwością, sam wygląda jak zbir spod ciemnej gwiazdy, a nieodparty pociąg do alkoholu tym bardziej mu w tym nie pomaga.

Książka nie jest bez wad, można jej zarzucić, iż przez większość czasu nie dzieje się nic, brak akcji, krwi i czego tam jeszcze by nie wymyślili fani kryminałów. Jednak właśnie w tych momentach autor we wspaniały sposób opisuje nam międzywojenny Lublin. Miasto wielowiekowe, pełne kontrastów i tajemnic. Sama postać Maciejewskiego da się lubić! Autor stworzył wspaniałą postać. Każdy, kto czytał tę książkę chyba przyzna, że kibicował głównemu bohaterowi od pierwszego zetknięcia się z nim. „Morderstwo pod cenzurą” to bardzo dobry kryminał, lekki i przyjemny, autor nie skąpi tutaj humoru oraz świetnie prowadzi intrygę, czemu sprzyja międzywojenny klimat. Z niecierpliwością czekam, aż w ręce trafi mi kolejna książka Wrońskiego. Polecam!

W ostatnich latach popularność zdobywały kryminały rodem z Półwyspu Skandynawskiego. Mam jednak nadzieję, że to właśnie cykl książek o przygodach komisarza Zygmunta „Zygi” Maciejewskiego sprawi, iż na polskie kryminały znów zaczniemy spoglądać przyjaznym okiem.

Akcja książki toczy się w przedwojennym Lublinie, gdzie Zyga Maciejewski musi uporać się ze sprawą zabójstwa...