„Suma naszych dni” na moim stoliku gości już od miesiąca. Zaliczyła wraz ze mną przeprowadzkę i wylądowała na stoliku w nowym domu. Problem nie tkwi w tym, że czytam tak wolno, ale że nie chcę się z tą książką rozstawać. Wprawdzie nie odejdzie daleko, bo na półkę, ale nawet na tę półkę nie chcę jej odłożyć za szybko.

To autobiograficzna opowieść, której adresatem jest zmarła córka pisarki, Paula. To do niej kieruje swoje opowieści autorka. Opowieści, które nie są wytworem jej wyobraźni, tym razem to opowieści dotyczące konkretnych ludzi, rodziny, przyjaciół znajomych, którzy przewijali się często przez jej poprzednie książki będąc świadomie lub nie pierwowzorami jej bohaterów, albo pojawili się dość bezpośrednio w „Pauli”. Tym razem to nie alegorie, nie zakamuflowane osoby, przykryte innymi imionami. To żywe postacie, ludzie, którzy wypełniają jej życie i o których chce opowiedzieć swojej córce, duchowo wciąż obecnej gdzieś obok, prawie na wyciągnięcie ręki. To historie żywe i barwne, które powodują mimowolny skurcz serca czytelnika i gdzieś, cichutko pojawia się nieśmiała myśl, że chciałoby się być częścią tej społeczności, którą stworzyła Isabel wokół siebie.

Przy tym wszystkim – wpuszczając czytelnika tak głęboko w życie swoje i swojej rodziny, nie ma uczucia wtargnięcia na czyjś teren prywatny. Nie jest to bezwstydne i ekshibicjonistyczne obnażanie siebie i innych. Nie wiem jak ona to robi, ale czaruje. Słowem, obrazem malowanym słowem, pobudzeniem wyobraźni i czułością, jaka płynie z kart jej opowieści.

I na koniec refleksja, która przyszła mi do głowy gdzieś w połowie lektury: w książkach Isabel Allende zakochałam się dawno dawno temu, ale teraz, czytając kolejną odkrywam, że wciąż jestem zakochana.

moja pełna recenzja na http://babski-magiel.pl/mybookcase

„Suma naszych dni” na moim stoliku gości już od miesiąca. Zaliczyła wraz ze mną przeprowadzkę i wylądowała na stoliku w nowym domu. Problem nie tkwi w tym, że czytam tak wolno, ale że nie chcę się z tą książką rozstawać. Wprawdzie nie odejdzie daleko, bo na półkę, ale nawet na tę półkę nie chcę jej odłożyć za szybko.

To autobiograficzna opowieść, której adresatem jest...