To jedna z najlepszych powieści, jakie w życiu przeczytałam. Sprawiła, że się śmiałam, płakałam i zastanawiałam nad własnym życiem.
Przede wszystkim zachwyciła mnie szczegółowość. Te wszystkie miasta, uliczki, hotele, turyści i klienci Alice, tatuażyści i organiści. Niemal każda z tych przypadkowo poznanych postaci zasługiwała na swoją własną historię. Na przykład Bawidamek Lars (kiepski tatuażysta zniechęcony do rodzinnego rybiego biznesu) albo gigantyczna prostytutka Els czy nawet lekko zwichrowany na umyśle specjalista od religijnego tatuażu z Amsterdamu. I te genialne nazwiska i pseudonimy (Aberdeen Bill, Córka Alice, Sami Salo, Kurze Skrzydełko itd)!
Przez pierwszą połowę książki chyba każdy wierzy, że William to wierutny łotr, który skrzywdził Jacka i Alice. Jakim zdziwieniem okazuje się, że czarnym charakterem tej historii jest jednak matka głównego bohatera! Po prostu nie mogłam w to uwierzyć. Ale raczej z własnej winy, bo autor stopniowo przygotowywał czytelnika na tą rewelację (ochłodzenie stosunków z synem, romanse Alice i odesłanie go do szkoły z internatem za granicą).
Pierwszą łzę uroniłam, gdy umarła Emma. Uwielbiałam ją! Byłam pod wrażeniem jej sprytnej intrygi związanej z pisarstwem Jacka. Nikt (poza kilkorgiem najbliższych) po jej śmierci nie kwestionował, że autorem scenariusza do adaptacji "Recenzentki bzdur" jest właśnie Jack Burns. W końcu przez tyle lat pisał do szuflady, prawda? Jak mogła umrzeć? I to jeszcze w taki sposób! Jak Irving mógł dać jej tak niegodną, upokarzającą wręcz śmierć. Moim zdaniem zasługiwała na coś więcej.
A gdy już jesteśmy przy adaptacji książki Emmy, to muszę przyznać, że te wszystkie sztuki, filmy i powieści, które opisuje Irving nadają się do wystawienia, sfilmowania i opisania. Szczególnie spodobała mi się właśnie "Recenzentka bzdur" i ten film o sparaliżowanym modelu. "Poeta miłości"?
Nie można też pominąć kwestii trudnego dzieciństwa Jacka. Nie chodzi o nieobecność jego ojca, ale o molestowanie. Zastanawiam się, co chłopiec takiego w sobie miał, że przyciągał tego typu nieszczęścia? Czy to opinia kobieciarza, jaką miał jego ojciec (w końcu wszyscy spodziewali się, że Jack będzie taki sam), brak opieki (nie oszukujmy się, Alice nie była wzorową matką) a może jego "dziewczęca uroda"? O kwestiach psychologicznych nie powinnam się wypowiadać, bo się zwyczajnie nie znam.
Rozpłakałam się natomiast jak bóbr w ostatnim rozdziale. Jack poznaje ojca i na dodatek od razu nazywa go "tatkiem". William Burns okazał się wspaniałym ojcem, nawet na odległość. Uczestniczył w życiu syna nawet aktywniej niż matka.
O "Zanim Cię znajdę" mogłabym napisać jeszcze wiele pozytywnych rzeczy, ale nie widzę w tym sensu. Każdy powinien przeczytać tę poruszającą powieść sam, żeby znaleźć w niej to, co go wzrusza, śmieszy i złości.

To jedna z najlepszych powieści, jakie w życiu przeczytałam. Sprawiła, że się śmiałam, płakałam i zastanawiałam nad własnym życiem.
Przede wszystkim zachwyciła mnie szczegółowość. Te wszystkie miasta, uliczki, hotele, turyści i klienci Alice, tatuażyści i organiści. Niemal każda z tych przypadkowo poznanych postaci zasługiwała na swoją własną historię. Na przykład Bawidamek...