Ta książka była jednocześnie lepsza i gorsza niż się spodziewałam.

Kiedy przeczytałam, że sednem fabuły jest uwiedzenie pomocy domowej przez jej pracodawczynię, spodziewałam się jawnej zabawy stereotypem. Pod pewnymi względami tak było. To pani domu przejawia więcej męskich cech, jest emocjonalnie zdystansowana, nie przepada za obowiązkami domowymi ani opieką nad dzieckiem. Wpisuje się w stereotyp typowego męża klasy średniej, bardziej zajętą sobą niż rodziną. Ale jednak cały wątek relacji seksualnej pomiędzy Christine i jej „dziewczyną do wszystkiego” odbywa się gdzieś poza stereotypem. Jakby autorka wiedziała, że taka klisza istnieje, ale machnęła na nią ręką, robiąc z niej punkt wyjścia, ale nie odniesienia. Chodzi tu o to, kim jest Christine jako osoba (socjopatką), a nie o utarty kulturowy banał, w którym można przedstawić role. Zabawę stereotypami należy zostawić Sarah Waters, bo ona jest na to dostatecznie subtelna. W pisarstwie Roche nie ma nic subtelnego. I pod tym względem powieść była lepsza niż się spodziewałam.

W efekcie zaczęłam nabierać oczekiwań w trakcie lektury. Pierwsza połowa powieści jest bardzo dobra. Zaczęłam mieć dużo sympatii do głównej bohaterki i tego, jak narracja obnażała jej okropne, momentami obleśne, ordynarne zachowania i nawyki. Pierdzenie po kątach, dłubanie w nosie i zjadanie gili, masturbowania się kiedy, jak i czym popadnie, nienawiść do własnego męża i dziecka… To wszystko było bardzo szczere, bardzo ludzkie i bardzo powszechne. Drobne, obmierzłe nawyki, do których się nie przyznajemy i których się wstydzimy. Obgryzanie paznokci. Picie kawy z mlekiem, chociaż już zkawśniało. Olewanie śmierdzącej sterty śmieci albo kociej kupy na podłodze w łazience. Drobne grzeszki, przez które mniej siebie lubimy. Christine się z nimi kryje, ale jest szczera i przyznaje, że takie zachowania istnieją. I macha na nie ręką, jak autorką jak kliszę. Mniejsza z tym. Skupmy się na tym, co istotne, seriale same się nie obejrzą.

Potem następuje zapętlenie narracji i Christine pogrążą się w fantazjach o zabiciu własnych rodziców. To pewnie kolejna wstydliwa rzecz, którą każdy z nas przeżył i do której się nie przyznaje. Czasami może nawet powraca do tej fantazji, zwłaszcza biorąc pod uwagę pasywno-agresywny polski model wychowania. Takie fantazje to rodzaj samoobrony. Ale w pewnym wieku trzeba przestać winić starych i zacząć żyć własnym życiem. Christine tego nie potrafi. Zafiksowuje się na brutalnych obrazach, które w epoce „Piły” już mało szokują. I denerwuje mnie niewypowiedziana, ale obecna korelacja pomiędzy tym, co Christie ogląda – seriale kryminalne – a tym, o czym marzy (torturowanie własnych rodziców), jakby sugerowanie, że odbiór określonych treści prowadzi do określonych zachowań. Wszyscy wiemy, że głęboko naciągana teza. Stąd moja interpretacja bohaterki jako osobowości socjopatycznej. Oczywiste jest tak, że nigdy nie wyjdzie poza sferę fantazji. Chrissie nie ma na to dostatecznie twardych jajników ani poczucia kontroli nad własnym życiem.

Tym niemniej, druga połowa powieści jest o wiele mniej interesująca. Byłam zafascynowała tym, jak obnaża się frustracje kobiety, jej wstręt do macierzyństwa, to wszystko, o czym się zwykle nie mówi. Ale potem to wszystko zniknęło na rzecz czegoś, co współcześnie nawet nie uchodziłoby za tanią sensację. Mimo wszystko, dalej mam zamiar nadrobić twórczość Roche, która przedstawia się jako intrygująca pisarka. „Wilgotne miejsca” są następne na liście do przeczytania.

Ta książka była jednocześnie lepsza i gorsza niż się spodziewałam.

Kiedy przeczytałam, że sednem fabuły jest uwiedzenie pomocy domowej przez jej pracodawczynię, spodziewałam się jawnej zabawy stereotypem. Pod pewnymi względami tak było. To pani domu przejawia więcej męskich cech, jest emocjonalnie zdystansowana, nie przepada za obowiązkami domowymi ani opieką nad...