Od daty premiery tej części minęło, lekko licząc, 7 miesięcy; przez cały ten czas, mając w pamięci przeżycia z poprzednich i wiedząc, że opowieści Ropucha w tym tomie dotyczą wojennych przeżyć odkładałam ich lekturę na później...z wielu powodów...mniej lub bardziej sensownych, jednak uparcie przekonywałam samą siebie, że nie teraz, że może jutro, albo za tydzień lub dwa, że wtedy będzie właściwy moment na zmierzenie się z tą historią, na to żeby stanąć twarzą w twarz z bestialstwem i okrucieństwem, którego nie brakuje w tej opowieści.
Stało się - skończył się czas kiedy obchodziłam Skazańca dookoła...minął też ten, (uwierzcie mi, że w taki stan też wpadłam) kiedy niczym bokser na ringu pełna udawanej hardości tańczyłam przed nim taniec, wymachując pięściami, wygrażałm się, że ja się tak łatwo nie dam, że tym razem mnie nie pokona, że będę twardsza niż kiedykolwiek przygotowana przez poprzednie tomy, że nie dam się zaskoczyć...
Ale prawdę mówiąc, w głębi duszy dobrze wiedziałam, że już na pierwszych stronach dostanę taki cios, że ledwo się podniosę, a im bliżej końca, będę coraz bardziej poobijana, poraniona, rozdarta.
Dokładnie tak jest...Jestem świeżo po lekturze i dokładnie taka się czuję...

Od daty premiery tej części minęło, lekko licząc, 7 miesięcy; przez cały ten czas, mając w pamięci przeżycia z poprzednich i wiedząc, że opowieści Ropucha w tym tomie dotyczą wojennych przeżyć odkładałam ich lekturę na później...z wielu powodów...mniej lub bardziej sensownych, jednak uparcie przekonywałam samą siebie, że nie teraz, że może jutro, albo za tydzień lub dwa, że...