„[…] los pisze scenariusze na oślep. Nie zawsze kieruje się sprawiedliwością”.

Czy ludzie wywodzący się dwóch odmiennych światów mają szansę znaleźć wspólny język? Stworzyć szczęśliwy, stabilny i pełen zrozumienia związek? Jestem przekonana, że tak. Jednak wiele zależy od oczekiwań, indywidualnych cech charakteru, głęboko zakorzenionych przyzwyczajeń, kwestii związanych z umiejętnością poddania się pewnym kompromisom słowem, składa się na to wiele subiektywnych czynników. Jednakże najważniejsza jest siła i dojrzałość rodzącego się uczucia.

Krystyna Mirek w swojej najnowszej książce Wszystkie kolory nieba, która stanowi kontynuację losów bohaterów Większego kawałka nieba, postanowiła zgłębić dylematy ludzi, którzy wychowali się w zupełnie różnych rodzinach. Zderzyć ze sobą dwa odrębne środowiska — świat ludzi zamożnych, kierujących się odmiennymi priorytetami, ze światem zwyczajnych, niewyróżniających się obywateli, uwikłanych w egzystencjalne problemy — często naznaczonych bolesną traumą.

Iga i Wiktor w końcu wyznali sobie miłość — wreszcie wszystko wydaje się zupełnie klarowne. Teraz pozostaje spokojnie układać wspólną przyszłość, która dla Wiktora i jego matki jest oczywista. Iga natychmiast powinna zwolnić się z pracy, przestać wykonywać zawód kelnerki i podporządkować się zasadom panującym w rodzinie. Jednak dziewczyna ma zupełnie inny plan, nie chce być wyłącznie utrzymanką, kobietą nieustannie zależną od męża, chodzącą do kosmetyczki, dbającą wyłącznie o zewnętrzną stronę swojej osobowości. Iga pragnie realizować się zawodowo, zdobywać nowe umiejętności — aby wreszcie poczuć własną wartość, którą dawno temu zrujnował jej ojciec. Między dziewczyną i przyszłą, zaborczą teściową narasta konflikt. Czy osiągną porozumienie i zakopią topór wojenny? I czy ojciec Igi wreszcie przestanie obciążać córkę własnymi problemami?

„Wielka miłość czasem niszczy życie, wielkie pieniądze również”. (str. 369)

W moim odczuciu to kolejna bardzo urocza opowieść, przepełniona pięknymi emocjami — zwracająca uwagę na cenne wartości. Lektura tej książki wywoływała u mnie uczucie wzruszenia, rozbawienia, spokoju, chwilami nawet oburzenia — stało się tak za sprawą zachowania niektórych bohaterów. Pisarka rozwinęła wątki, które śledziliśmy w poprzedniej części. Zatem dowiadujemy się, jak toczą się losy gosposi i jej synowej, do akcji wkracza też przyjaciel Wiktora oraz tajemnicza Ludwika. Kolejny raz czytelnik poznaje tę historię z perspektywy różnych bohaterów.

Książka napisana jest zwiewnym, pełnym ciepła stylem, czyta się ją z przyjemnością, swobodą bez uczucia znużenia. Ta powieść to idealna odskocznia po ciężkim dniu, dla mnie to jedna z przyjemniejszych serii obyczajowych, jakie dotąd czytałam. Polubiłam wszystkich bohaterów, bez względu na ich wady i zalety — według mnie są prawdziwi, zmagają się z problemami, które pojawiają się w życiu każdego z nas. Zaryzykowałabym też stwierdzenie, że Większy kawałek nieba to historia o współczesnym Kopciuszku. Ta opowieść emanuje optymizmem i to stanowi o jej zalecie, przecież każdy z nas poszukuje dobrych emocji.

Krystyna Mirek pisząc tę serię, kreując sylwetki bohaterów, dylematy, które rodzą w nich, wiele wątpliwości, otworzyła przed czytelnikiem cały wachlarz emocji, które ostatecznie pozostawiają w bardzo pozytywnym nastroju. To znakomita lektura nie tylko na ostatnie dni lata, ale także długie jesienne wieczory — ta książka bez wątpienia koi nerwy, poprawiając nastrój. Polecam!

„Czasem coś dobrego może wyniknąć nawet z najgorszej pomyłki”. (str. 344)
___________________________________________________________
http://nieterazwlasnieczytam.blogspot.com/2016/08/przedpremierowa-recenzja-wszystkie.html

„[…] los pisze scenariusze na oślep. Nie zawsze kieruje się sprawiedliwością”.

Czy ludzie wywodzący się dwóch odmiennych światów mają szansę znaleźć wspólny język? Stworzyć szczęśliwy, stabilny i pełen zrozumienia związek? Jestem przekonana, że tak. Jednak wiele zależy od oczekiwań, indywidualnych cech charakteru, głęboko zakorzenionych przyzwyczajeń, kwestii związanych z...