Nie wiem, z czym walczy bohater, ale czytelnik zmuszony zostaje do walki z sennością i irytacją – brnięcia przez ponad pół tysiąca stron, które opowiadają o czynnościach prozaicznych, takich jak zjedzenie kolacji, wzięcie do ręki widelca, wyjście na spacer itd. O codzienności można opowiedzieć magicznie i intrygująco, ale Knausgard zasypuje odbiorcę nadmiarem szczegółów, każdej najbłahszej rozmowy, podniesionej do rangi czegoś istotnego. Moim zdaniem połowę książki można byłoby bez szkody usunąć.

,,Literacki narkotyk”, arcydzieło, drugi Proust? Nie mam pojęcia, jak można rzucać tak szumnymi hasłami w odniesieniu do ,,Mojej walki”. Uważam, że dzieło się nie broni. Wydawcy obiecywali niepowtarzalne pióro, niezwykłą historię, nastrojowość. Dla mnie styl autora niczym się nie wyróżnia. Początkowy fragment o zwłokach, wychwalany przez wielu, trącił, moim zdaniem, próbą bycia odkrywczym na siłę. Dalszy rozdział zapowiadał się obiecująco. Kolejne okazały się porażką.

Bohater nie wzbudził we mnie ani krzty sympatii. Przytaczanie kolejnych historii wydaje mi się typowym ,,chwaleniem się”, a niekiedy ,,sztuką dla sztuki”, opisem dni, które naprawdę nie wnoszą niczego do całości historii i są najzwyczajniej nudne. Z tych zapisków wyłania się człowiek o rozdmuchanym ego, narcystyczny, pragnący przekonać czytelnika, że on, główny bohater, zasługuje na jego przychylność. Kiedy robi coś nagannego, co nie zyskałoby aprobaty, przedstawia sytuację w tak subiektywny sposób, by przekonać odbiorcę, że powinien stać właśnie po jego stronie. Bardzo drażniąca narracja, zero autorefleksji, żonglowanie faktami dla osiągniecia określonego celu, wywołania wrażenia… Nie polubiłabym Knausgarda jako człowieka i prawdopodobnie nie polubię też jego twórczości.

Jeden użytkownik napisał, że podchodzi krytycznie do biografii – autobiografii – osób żyjących i zgadzam się z nim w stu procentach. ,,Życie” autora wydaje mi się wybielone, podane bardzo wybiórczo, w dodatku nieciekawe. A napisane przez osobę o takich skłonnościach do megalomanii – wydaje się nierealistyczne.

ODRADZAM KUPOWANIE TEJ KSIĄŻKI. Niestety, tytuł chodził za mną od jakiegoś czasu, dałam się skusić na promocję i tym sposobem weszłam w posiadanie aż czterech tomów ,,Mojej walki”. Dobrze, że książka przeszła w Polsce bez echa – moim zdaniem jest dużo lepszych, z którymi warto się zapoznać.

Nie wiem, z czym walczy bohater, ale czytelnik zmuszony zostaje do walki z sennością i irytacją – brnięcia przez ponad pół tysiąca stron, które opowiadają o czynnościach prozaicznych, takich jak zjedzenie kolacji, wzięcie do ręki widelca, wyjście na spacer itd. O codzienności można opowiedzieć magicznie i intrygująco, ale Knausgard zasypuje odbiorcę nadmiarem szczegółów,...