Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przedwczoraj wieczorem skończyłam czytać książkę Kim Gordon pod tytułem " Dziewczyna z zespołu ". Jest to książka niezwykła, mroczna, ale lekkim piórem i pięknym stylem napisana, dlatego nie ćwiczyłam rzutu w dal ową wspomnianą książką lecz ją czytałam. Kim Gordon( ur.1953r. ) raczej nie muszę przedstawiać, a dla niewtajemniczonych wyjaśnienie wokalistka i basistka kultowego zespołu lat osiemdziemdziesiatych i dziewięćdziesiątych minionego wieku, swoimi mocno przestrojonymi gitarami Sonic Youth nawiązywał bardzo wyraźnie do stylu takich zespołów jak the Velvet Underground i the Stooges( zresztą członkowie grupy nigdy w swoich wywiadach i innych wypowiedziach ni ukrywali swojej fascynacji muzyką owych wymieninych przez ze mnie zespołów także w opisywanej przeze książce jest wiele dowód na to . Tu, w tym miejscu zrobię jeszcze niewielki wtret i wspomnę o wielkim uwielbieniu przez Kim Gordon i jej wówczas męża gitarzystę i lidera Sonic Youth- Tristana Moore'a Neila Younga, lecz niekoniecznie dla fanów tegoż artysty, którzy odnosili się wrogo do zespołu podczas jednej wspólnych tras Sonic Youth i Neila Younga. Widocznie zespół miał pecha do fanów żyjącej legendy , bo ja znam przynajmniej dwóch, którzy lubią zarówno Neila Younga jak i Sonic Youth, choć nie utosamiają się poza tym jednym jedynym wyjątkiem z tak zwanym alternatywnym rockiem. Jak można łatwo wywnioskować do wszystkiego trzeba mieć w życiu szczęście nawet do wspólnych fanów. 😉). Zespół zawiesił swoją działalność w roku 2011. A Kim Gordon już całkowicie poświęciła się sztukom plastcznym i wizualnym, pisaniu oraz od czasu do czasu brać udział w nagrywaniu płyt solowych jak i w projektach płytowych swoich znajomych i przyjaciół. Ta książka to nie tylko biografia rockowego zespołu i sceny rockowej lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, choć drobiazgowy opis nowojorskiej sceny rockowej tamtego okresu, ( swoiste kompendium wiedzy dla bardzo zainteresowanych). To o czym jest ta książka? O dorastaniu w akademickiej rodzinie pod koniec lat sześćdziesiatych ubiegłego stulecia( których autorka powraca jeszcze raz niemalże pod koniec swojej opowieści)z chorobą schizofrenii starszego brata Kim w tle , może w roli głównej o byciu młodszą siostrą swojego brata by po rozwinięciu się choroby przeistczyć się w staszą siostrę dla swojego brata, który dotychczas był apodyktycznym wzorem do naśladowania i podziwiania. O byciu córką od której się więcej wymaga niż od bardzo zdolnego i diabelnie inteligentnego co dziwnie zachowującego syna. O godzeniu ról żony, matki, rockmenki , feministki. Jest to opis bardzo szczery i szczegółowy erozji wieloletniego związku małżeńskiegp że robiło mi się przykro i nieswojo ,że wnikam w tak prywatną intymną wręcz sferę życia artystki. Przy czym zaznaczę bardzo dobitnie, że dalekie jest to od przysłowowego prania brudów. Jest to książka o sztuce, szczególnie konceptualizmowi. Jako ciekawostkę wspomnę, że Kim Gordon z zachwytem i uznaniem o ... Madonnie i to tych z początków jej kariery . Zatkało ? Bo mnie bardzo. Jako mankament do którego chętnie się przyczepię do barku jakichkolwiek opsów do zdjęć, jedynie po jakimś czasie można wywnioskować z tekstu książki chociaż i to niekoniecznie. Tyle. 🙂