Co do cyklu autorstwa pana Larssona...hmmm...cóż, moja opinia będzie konkretna i zdawkowa:
"Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet" - pierwsza i zdecydowanie jedyna godna polecenia część trylogii (nie opiniuję publikacji pana Lagercrantza). Mimo swoich gabarytów, pochłonęłam ją w trzy dni, przy równoczesnym ubolewaniu, że moja przygoda z tą książką była tak kusa, wręcz migawkowa.
"Dziewczyna, która igrała z ogniem" - czyli tom nr 2 - wymęczony i wypompowany. W przypadku tego utworu nie mogę (niestety?) mówić o lekkiej i przyjemnej literackiej przygodzie, która w rzeczywistości okazała się być ponad miesięczną (!) udręką. Ale ponieważ jestem wyrozumiała czytelniczką, postanowiłam dać panu Larssonowi jeszcze jedną szansę i sięgnęłam po tom 3...
"Zamek z piasku, który runął", bo o nim teraz jest typowym przykładem przerostu formy nad treścią. Mdła i odrobinę bezproduktywna próba uczynienia z tego utworu kontinuum poprzednich tomów. Przygodę z "Millenium" z czystym sumieniem można ukończyć dobijając do ostatniej strony części drugiej bez obawy, że umkną naszej uwadze filuterne i enigmatyczne skrzętnie ukryte między wierszami, wątki. Książka całkowicie wyjałowiona z tzw. "smaczków". Przynajmniej w mojej opinii. Utwór nie doczekał się oficjalnej finalizacji w moim czytelniczym wykonaniu. Zdarzało się, że pomijałam nawet 50-cio stronnicowe fragmenty. Z głośnym plaśnięciem i uczuciem ulgi zamknęłam niniejszą epistołę, mając okazję do ponownego rzucenia okiem na tylną okładkę sygnowaną słowami jakoby była to powieść niepowtarzalna i uzależniająca. Uzależniająca nie jest. A i do niepowtarzalności sporo jej brakuje...

Co do cyklu autorstwa pana Larssona...hmmm...cóż, moja opinia będzie konkretna i zdawkowa:
"Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet" - pierwsza i zdecydowanie jedyna godna polecenia część trylogii (nie opiniuję publikacji pana Lagercrantza). Mimo swoich gabarytów, pochłonęłam ją w trzy dni, przy równoczesnym ubolewaniu, że moja przygoda z tą książką była tak kusa, wręcz...