Cykl książek o Robercie Hunterze zawiera pozycje lepsze i gorsze.
Tę książkę uważam za słabszą.
Nie tyle w kwestii budowania napięcia, czy naszkicowania fabuły, bo w tym autor jest dość sprawny. To, co mnie rozsierdziło najbardziej, to potyczki z przestępcami. Jeśli w jakimkolwiek filmie czy książce mamy scenę, w której przestępca trzyma na muszce zakładnika i każe policjantowi rzucić broń, a ten nie tylko ją rzuca, ale odkopuje do przestępcy, to ja uważam taką pozycję za utwór klasy C. To neomarksistowski wymysł. To jest o tyle niebezpieczne, że może się zdarzyć, iż naprawdę jakiś policjant pomimo szkolenia zrobi tak samo i zginie zarówno on, jak i zakładnik. Nielogiczne, wkurzające i do zaorania. Dla mnie bohater tej książki już nie żyje, a przestępcy znikają w siną dal.
To, że autor promuje antyspołeczne zachowania sadystyczne właściwie w każdej z tych książek, to rzecz do której przyzwyczaiłem się, przy czym mam nieodparte wrażenia, że to są fantazje seksualne autora które identyfikuje u tego pisarza Freud zamieszkujący część świadomości w mojej głowie. Obawiam się, że czym się człowiek karmi, tym może emanować, więc promowanie tego rodzaju okrucieństw grozi w sensie społecznym skutkami ubocznymi.
Tło neomarksistowskie zarysowuje się obecną w tej książce nienawiścią do wiary w Boga. Ciekawe, że neomarksizm nie kieruje póki co swojego ostrza w kierunku naprawdę zbrodniczej ideologii, jaką jest islam, krzewiony przez masowego mordercę i pedofila - Mahometa. Podczytuję sporo sensacyjnych książek z neomarksistowskiego zachodu i obojętnie, czy autor jest Niemcem, Skandynawem, Anglikiem, Francuzem - żaden nie śmie się wychylić mianując czarnym charakterem jakiegoś islamistę. Bo wrogiem neomarksizmu antykulturowego jest chrześcijaństwo. Zniszczenie chrześcijaństwa, to zniszczenie etosu pracy, a zniszczenie etosu pracy, to wyhodowanie neomarksistowskiego niewolnika zależnego od państwa i wyciągającego rękę po jałmużnę, albo zajmującego się kradzieżą (na przykład gra na giełdzie produkująca pieniądz z pieniądza, mamy ten epizod w książce).
Tolerowanie przemocy wśród nieletnich bez stosowania wobec nich przymusu kulturowego i traktowanie tej sytuacji jako zło konieczne jest także wymysłem neomarksizmu antykulturowego prowadzącego do hodowli neobarbarzyńców, których populacja jest konieczna do rozwalenia wszelkich kulturowych zasad i którzy wpisują się w plan wychowania neomarksistowskiego człowieka.
Neomarksistowska wiara w zabobony typu jasnowidztwo, wróżbiarstwo, zdolności pozazmysłowe jest formą powrotu do barbarzyńskiego postrzegania rzeczywistości transcendentnej mające zastąpić wiarę, która stworzyła cywilizację tak zwanego „białego człowieka” i jego wartości. Bo człowiek chce w coś wierzyć, taka jego natura, a skoro tępi się wierzenia zawierające pierwiastek racjonalności, to trzeba ludziom pozwolić wierzyć w głupoty. Ulepiono sobie nowego złotego cielca, do którego modliły się kultury pierwotne, bez głębszej filozofii, jak wiara w złe Mzimu.
Po co ja o tym tyle piszę?
Bo uważam ten aspekt współczesnej literatury za szkodnictwo, które przestaje być widoczne dla społeczności tak zaoranej neomarksizmem, że nikt przeciw temu nie protestuje. Ktoś powie, że to tylko jedna książka, która ma dostarczać rozrywki, a ja powiem jedna kropla neomarksizmu wśród tysiąca kropel podobnych książek wokół nas. Czy wy tego, drodzy czytelnicy nie widzicie piejąc z zachwytu nad tego typu produktami literackimi?

Cykl książek o Robercie Hunterze zawiera pozycje lepsze i gorsze.
Tę książkę uważam za słabszą.
Nie tyle w kwestii budowania napięcia, czy naszkicowania fabuły, bo w tym autor jest dość sprawny. To, co mnie rozsierdziło najbardziej, to potyczki z przestępcami. Jeśli w jakimkolwiek filmie czy książce mamy scenę, w której przestępca trzyma na muszce zakładnika i każe...