Stary komik zaprasza na swój występ standupowy kolegę z młodości. Ale występ szybko przestaje być śmieszny, to szczere i tragiczne rozliczenie się komika z życiem. Psychologiczny striptiz na scenie daje widzom sposobność przeżycia emocjonalnego katharsis: w lustrze życia komika może przeglądnąć się każdy. To znakomita proza, ale nie bardzo mnie przekonała.

Niepokojąca książka, oto stary komik wykonujący standupy zaprasza na swój występ kolegę z nastoletniej młodości, bardzo szybko widowisko staje się mało śmieszne, raczej tragiczne, mamy do czynienia z bolesnym rozliczeniem się z życiem, do bólu szczerym i wcale nieśmiesznym (chociaż są i dowcipy: może najlepszy ten o facecie, psie i kozie na bezludnej wyspie).

Komik mówi szczegółowo o najbardziej traumatycznym momencie swego życia, o swoim nieciekawym zachowaniu wtedy. Ten psychologiczny striptiz działa na publiczność jak emocjonalne uderzenie w twarz. Także na zaproszonego kolegę komika (narratora), który od lat tkwi w uczuciowym letargu: „Jak to się stało, że jego ekstatyczna paplanina i irytujące dowcipy podziałały na mnie niczym stroboskopowe lampy na epileptyka, rzucając mnie raz po raz z powrotem ku sobie, ku własnemu życiu?”. No cóż, komik na scenie potrafi swoją traumę wykrzyczeć, wyartykułować, po czymś takim jest lżej. Jego kolega, który z pozoru ma lepsze życie, dusi w sobie swoją tragedię i jest z tego powodu bardzo nieszczęśliwy. Ale występ komika pomaga: „on, w jego stanie, ostatecznie uczynił dla mnie to, czego nie zrobiły wszystkie przeczytane książki, wszystkie obejrzane filmy i wszelkie próby pocieszenia oferowane przez przyjaciół i krewnych w ciągu ostatnich trzech lat?”

Napisane to znakomicie formalnie, z klasyczną jednością miejsca czasu i akcji, ale mam z Grosmanem pewien kłopot, nie bardzo mnie przekonał, nie bardzo go przeżyłem, czasami mi się tak zdarza z epiką, przechodzę obok (jak piłkarz obok meczu), mimo że to proza najwyższych lotów.

Stary komik zaprasza na swój występ standupowy kolegę z młodości. Ale występ szybko przestaje być śmieszny, to szczere i tragiczne rozliczenie się komika z życiem. Psychologiczny striptiz na scenie daje widzom sposobność przeżycia emocjonalnego katharsis: w lustrze życia komika może przeglądnąć się każdy. To znakomita proza, ale nie bardzo mnie przekonała.

Niepokojąca...