Okładka zwodzi. Stwarza pozór spokoju i szczęścia. A jednocześnie stanowi metaforę małżeństwa Kasi, które z pozoru jest szczęśliwe. W rzeczywistości jest to układ, „w którym miłość uwięziona została za grubymi kratami strachu i samotności".
Ona – bezwolna, trwająca w toksycznym, wyniszczającym ją związku. Zupełnie podporządkowana mężowi, chcąca wierzyć, iż jest mu potrzebna. Przeżywa swój dramat w ukryciu. Czy można ją winić? Poznawszy całą jej historię – chyba nie.
On – tchórz, człowiek bez zasad, którego rodzina naturalna też oparta była na obłudzie oraz innym rodzaju przemocy i uzależnienia. Nie potrafi poradzić sobie ze stresem zawodowym, a swoją bezsilność rozładowuje w brutalny sposób – pijąc, krzywdząc fizycznie i psychicznie osobę, którą ponoć kocha… Czyni to, ponieważ ma na to przyzwolenie: żony, która nie potrafi zawalczyć o siebie oraz osób, które pomagają mu w tuszowaniu jego czynów.
Dobrze, że w krytycznym momencie na drodze Kasi pojawia się teściowa i jej bratanek. Czy zdołają jej pomóc? Uratować przed mężem i koszmarną przeszłością? Czy ich własne dramaty nie staną się przeszkodą w budowaniu lepszej przyszłości? Czy rzeczywiście okażą się gotowi na zmiany w życiu? I ostatnie pytanie: jak bohaterowie oraz czytelnicy poradzą sobie z zaproponowanym przez Autorkę zakończeniem?

Okładka zwodzi. Stwarza pozór spokoju i szczęścia. A jednocześnie stanowi metaforę małżeństwa Kasi, które z pozoru jest szczęśliwe. W rzeczywistości jest to układ, „w którym miłość uwięziona została za grubymi kratami strachu i samotności".
Ona – bezwolna, trwająca w toksycznym, wyniszczającym ją związku. Zupełnie podporządkowana mężowi, chcąca wierzyć, iż jest mu...