Wiarygodność autora w tym co pisze jest nad wyraz wskazana. Dobrze wiedzieć, że czytamy sprawdzone fakty (jeśli na nich oparta jest fabuła) a nie rzeczy z palca wyssane czy jakieś śmiechu warte konfabulacje. A najlepiej kiedy autor opisuje temat doskonale mu znany który jest np. jego pasją. Tak jest ze „Złotą muchą”. Powieść ta dotyczy przede wszystkim bursztynu, który to autorka świetnie zna i w zdobywaniu którego ma wprawę i wiele do powiedzenia. O brak realizmu w tej kwestii nie można jej się zatem przyczepić.

Kiedy po raz pierwszy czytałem „Złotą muchę” kilkanaście lat temu byłem rozczarowany. Jakiś bursztyn, jakieś nudne opisy go pozyskiwania, niemiłosiernie długie dialogi o bursztynie… Musiało upłynąć kilka lat, musiałem przeczytać autobiografię Chmielewskiej w której o bursztynie pisała, musiałem obejrzeć różne dokumenty w których o bursztynie mówiła bym zrozumiał po pierwsze istotę zjawiska a po drugie namiętność szarpiącą autorką.

„Złota mucha” to rzetelnie napisany kryminał w który autorka ową namiętność wplotła. Dla niezaznajomionych w temacie może nużyć, jak mnie za pierwszym razem, ale w efekcie jest to naprawdę świetna powieść . Całość opisana z entuzjazmem, wprawą, niebywałą lekkością i jak na Chmielewską przystało – dowcipem na najwyższym poziomie.

Wcześniej tej powieści naprawdę nie lubiłem. Wydawała mi się nudna i nieinteresująca. Przeczytana po latach zachwyciła.

Wiarygodność autora w tym co pisze jest nad wyraz wskazana. Dobrze wiedzieć, że czytamy sprawdzone fakty (jeśli na nich oparta jest fabuła) a nie rzeczy z palca wyssane czy jakieś śmiechu warte konfabulacje. A najlepiej kiedy autor opisuje temat doskonale mu znany który jest np. jego pasją. Tak jest ze „Złotą muchą”. Powieść ta dotyczy przede wszystkim bursztynu, który to...