Przyznam, że mam problem z recenzją tej książki. Czytając tę publikację uświadomiłam sobie jak duża jest rozbieżność między książką a serialem, który uważam za kultowy. I to rozczarowanie co do głównej bohaterki. Filmową Carrie lubiłam, tej Carrie nie lubię. Ale po kolei…

Najpierw parę słów o serialu, który nadal lubię. To historia czterech przyjaciółek, które mieszkają w Nowym Jorku. Każda jest z innej bajki, ale razem tworzą niezłą kompanię.

Carrie, która jest zarazem narratorką w serialu to niepoprawna romantyczka poszukująca miłości. We wszystkim doszukuje się ukrytych przekazów. Potrafi analizować każdy gest, każdy szczegół… Jest nieco rozwiązła, ale jak ładnie siebie określiła jest antropolożką seksu. Wszystkie miłosne historie czy to swoje, czy swoich najbliższych przyjaciółek, czy też całych zastępów znajomych opisuje w felietonach. To jest jej praca zawodowa. Carrie jest pisarką. I miłośniczką markowych butów!

Miranda to prawniczka, która twardo stąpa po ziemi. To jedyna racjonalnie myśląca osoba z całego tego towarzystwa. Czasem oschła, czasem do bólu rzeczowa.

Charlotte jest najbardziej wrażliwa z całej czwórki. Swoje życie zawodowe związała ze sztuką. Ma świetną posadę w galerii, ale i tak jest gotowa rzucić wymarzoną pracę, aby spełnić swoje inne marzenie. I to te największe. Założyć rodzinę. Charlotte niczego nie pragnie tak bardzo jak wyjść za mąż i urodzić dzieci.

I na końcu Samantha. Najbardziej rozwiązła. Najbardziej egoistyczna. Najbardziej rozrywkowa. To kobieta, która kocha luksus i na ten luksus może sobie pozwolić. W życiu nastawiona jest na karierę i przyjemności. Wyłącznie.

Mimo tego, że każda z nich jest tak bardzo inna przyjaźnią się na dobre i na złe. Wspierają się w trudnych momentach. Świętują sukcesy każdej z nich. I ich słynne spotkania w restauracjach, gdy przy wykwintnych daniach roztrząsają wszystko, czym aktualnie żyją. I zawsze reakcje podobne. Czasem zszokowana Carrie, zawsze zażenowana Charlotte, zawsze sceptyczna Miranda i Samantha, który zawsze ma gotową receptę na wszystko. I te słynne wieczorne wyjścia do klubów i raczenie się drinkiem Cosmopolitan….

A co znajdujemy w książce? Wszystkie problemy, które kojarzymy z serialu, ale podane w bardziej wulgarnej formie. Między innymi dlatego przestałam lubić Carrie. Zresztą książka to luźne felietony o związkach międzyludzkich i związki te dotyczą ściśle określonej grupy Nowojorczyków. To związki przelotne, interesowne, płytkie. To nie jest książka o poszukiwaniu miłości. To jest książka o poszukiwaniu wygodnego życia. To nie jest książka o perypetiach czterech przyjaciółek poszukujących miłości. Ta książka ma wielu bohaterów, których nie polubiłam. Gdzieś tam pojawia się Carrie. W innym miejscu pojawia się Samatha. Jest też oczywiście Mr. Big, ale nie ma tej spójnej całości, którą znamy z serialu.

To jest książka o poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie: czym jest dla mnie szczęście. Każdy sam musi znaleźć to swoje szczęście. Dla jednych jest to stworzenie rodziny, dla innych wieczne życie w pojedynkę. Każdy ma swoją drogę. Każdy ma swoją historię. Każdy ma prawo żyć zgodnie z własnym sumieniem i zgodnie z własnymi wartościami. Najważniejsze to w tym wielkim mieście odnaleźć siebie. Tak łatwo się zagubić. Najważniejsze to żyć w zgodzie z samym sobą, a nie zakładać maski. Pozory jeszcze nigdy nie dały nikomu szczęścia, a wręcz przeciwnie.

Książka to zbiór krótkich i lekkich w odbiorze felietonów. Idealna propozycja na czytanie podczas letnich wojaży.
http://monikaolgaczyta.blogspot.com/

Przyznam, że mam problem z recenzją tej książki. Czytając tę publikację uświadomiłam sobie jak duża jest rozbieżność między książką a serialem, który uważam za kultowy. I to rozczarowanie co do głównej bohaterki. Filmową Carrie lubiłam, tej Carrie nie lubię. Ale po kolei…

Najpierw parę słów o serialu, który nadal lubię. To historia czterech przyjaciółek, które mieszkają w...