To już moje drugie spotkanie z piórem tejże autorki. Po wielkich męczarniach ukończyłam jej poprzednią powieść. Tym razem również nie było lepiej. Thriller, który zapowiadał się obiecująco, okazał się długą „drogą krzyżową”, zaś bohaterowie tak rozmemłani jak alkoholik na ostrym kacu.

Najpierw umiera jedna osoba, zaraz druga. Rozpoczyna się śmiertelna wyliczanka. Gotlandię opanowuje epidemia i wszystko wskazuje na wirus ptasiej grypy. Mieszkańcy są sfrustrowani, szybko zaczyna brakować szczepionek; coraz więcej ludzi popada w paranoję. Wkrótce okazuje się, że zakażony syn policjantki Marii Wern, to jej niejedyny problem; bowiem ma rozwiązać zagadkę zabójstwa pielęgniarki Sandry Hagg.

Brzmi jak thriller medyczny, ale w rzeczywistości jest to historyjka obyczajowa z problemami różnej masy bohaterów i tłem jest właśnie epidemia ptasiej grypy. Historyjka ta, jest napisana ciutkę (czy ktoś jeszcze używa tego słowa?) lepiej od poprzedniej książki, ale co nie oznacza, że jest dobra. Chaotyczna, nudna, przewidywalna, usypiająca, autorka nieustannie częstuje nas „głodnymi kawałkami”. Rozwiązanie sprawy nazbyt banalne, a sprawcy owego wybuchu katastrofy zbytnio klarowni.
Zdecydowanie stać Was, moi Drodzy Czytelnicy, na lepszą lekturę.

To już moje drugie spotkanie z piórem tejże autorki. Po wielkich męczarniach ukończyłam jej poprzednią powieść. Tym razem również nie było lepiej. Thriller, który zapowiadał się obiecująco, okazał się długą „drogą krzyżową”, zaś bohaterowie tak rozmemłani jak alkoholik na ostrym kacu.

Najpierw umiera jedna osoba, zaraz druga. Rozpoczyna się śmiertelna wyliczanka....