Jak dla mnie straszne gówno. Napisana prostackim językiem, prostacka fabuła. Odradzam.

Jak dla mnie straszne gówno. Napisana prostackim językiem, prostacka fabuła. Odradzam.

Mocno przesadzona, bohaterowie nie budzący sympatii i brak zupełnie zaskoczenia. Co zaplanowali, to zrobili - koniec XD

Raczej nie polecam.

Mocno przesadzona, bohaterowie nie budzący sympatii i brak zupełnie zaskoczenia. Co zaplanowali, to zrobili - koniec XD

Raczej nie polecam.

"Śpieszmy się czytać książki, ich autorzy zbyt szybko odchodzą"
Moje spotkanie z twórczością Jamesa Thompsona zaczęło się niedawno, i wraz z ostatnią kartką "Krwi Helsinek" dobiegło końca. Postanowiłam poszukać nieco informacji o tym genialnym autorze kryminałów, ponieważ czuję wielki niedosyt przygód Kariego Vaary, Mila, Słodziutkiego, ich walki o sprawiedliwość i ochronę najbliższych. Okazało się od kilku lat nie ma go wśród nas... Sposób w jaki skonstruował postaci, wydarzenia, godny podziwu.

"Śpieszmy się czytać książki, ich autorzy zbyt szybko odchodzą"
Moje spotkanie z twórczością Jamesa Thompsona zaczęło się niedawno, i wraz z ostatnią kartką "Krwi Helsinek" dobiegło końca. Postanowiłam poszukać nieco informacji o tym genialnym autorze kryminałów, ponieważ czuję wielki niedosyt przygód Kariego Vaary, Mila, Słodziutkiego, ich walki o sprawiedliwość i ochronę...

107/2017

107/2017

Niestety ta książka mnie nie porwała, monotonna i lekko depresyjna. Nie wiem czy sięgnę jeszcze po jakąś pozycję tego autora.

Niestety ta książka mnie nie porwała, monotonna i lekko depresyjna. Nie wiem czy sięgnę jeszcze po jakąś pozycję tego autora.

mnie nie porwała

mnie nie porwała

Moje czwarte spotkanie z książkami Thompsona. Ponieważ z reguły jak serię zaczynam to ją kończę to i tu postanowiłam to zrobić. Po pierwszym i drugim tomie miało być to przyjemne doświadczenie. Niestety po trzecim zaczęło lecieć na łeb na szyję, a ten potwierdził, że wcześniejsza katastrofa nie była przypadkiem. Coś co zapowiadało się na prawdę fajnie i klimatycznie zostało popsute i to totalnie. Wiem, że jeśli powstanie kolejna część to ją przeczytam, ale po cichu wierzę, że to koniec...

Inspektor Kari Vaara do niedawna dowodził specjalistyczną grupą do walki z różnego rodzaju przestępczością. Niestety usuwali bandytów w taki sposób jak oni postępowali. Byli nietykalni i robili co chcieli. Jednak i to miało swoje granice. Po kradzieży dziesięciu milionów euro i wplątaniu się w świat polityki musieli dać sobie na wstrzymanie. Poza tym on i jeden z jego współpracowników ucierpieli podczas akcji. Kari ma roztrzaskane kolano i szczękę. Żyje dzięki lekom przeciwbólowym, rozluźniającym oraz uspokajającym, mało tego miesza je z alkoholem. Milo ma uszkodzoną prawą rękę i nałogowo pali trawkę, a Słodziutki nadużywa alkoholu i to w ilościach hurtowych. Wpadli jednak w poważne kłopoty, a życie Vaary i jego rodziny jest zagrożone. Niestety żona Kari'ego Kate zostawia mu córkę i ucieka. On sam jest przerażony, ale Milo wyrusza jej szukać. Kiedy wszyscy są już w komplecie postanawiają ułożyć plan jak zemścić się na osobach, które ich gnębią. Problemem jest to, że tropy prowadzą naprawdę wysoko, a prowadzona przez nich rozgrywka jest śmiertelnie niebezpieczna. Ale zarówno Kari jak Milo i Słodziutki nie poddają się i wracają do starych nawyków. Nie rezygnują z przemocy i dawnych technik pozbywania się przeciwników.

Do czego będzie zdolna tak zwana specgrupa by chronić życie swoje i bliskich? Kto tak na prawdę poluje na życie Vaary i jego rodziny? Ile osób zginie nim ta sprawa się zakończy?

Gdy się o tym czyta brzmi to ciekawie i na to liczyłam. Niestety wykonanie tej książki to jedna wielka masakra na literaturze. Stek bzdur, fikcja naciągana na maksimum i policjanci przerobieni na mieszankę terminatorów z robocopami. Niezniszczalni i zdecydowani zrobić wszystko nie patrząc na sumienie (którego chyba swoja drogą żaden nie ma). Co dziwne książka choć fatalna czyta się szybko i relaksuje. Może za sprawą tego, że człowiek się przy niej dobrze bawi i potrafi pośmiać mimo, że przy kryminale nie wypada . Nie wiem, ale jeśli jesteś miłośnikiem książek akcji i nie koniecznie muszą być one realne to zdecydowanie jest to pozycja dla Ciebie!

Recenzja także na:
www.swiatmiedzystronami.blogspot.com

Moje czwarte spotkanie z książkami Thompsona. Ponieważ z reguły jak serię zaczynam to ją kończę to i tu postanowiłam to zrobić. Po pierwszym i drugim tomie miało być to przyjemne doświadczenie. Niestety po trzecim zaczęło lecieć na łeb na szyję, a ten potwierdził, że wcześniejsza katastrofa nie była przypadkiem. Coś co zapowiadało się na prawdę fajnie i klimatycznie zostało...

Pierwsza powieść Jamesa Thompsona o fińskim policjancie Kari Vaara była mniej więcej typowa, klasyczna, z dość realistyczną zbrodnią i bohaterami, którzy faktycznie mogą istnieć, byli rzeczywiści. Jednak potem autor zaczął odjeżdżać w stronę totalnej fikcji, w ciągu chwili robiąc ze zwykłego policjanta postać, o rolę której spokojnie starać mógłby się Stallone, Schwarzenegger czy inni gwiazdor kina akcji lat 80. Biel Helsinek to była rzecz pisana jakby na zamówienie, którego celem było zrobienie z realizmu pośmiewiska, a tom czwarty - Krew Helsinek - to dowód, że owo zamówienie przyniosło efekt i autor dostał kolejne.

Nie dość, że stanowisko bohatera, jako policjanta nawet nad ministrem sprawiedliwości, jest kompletnie wyssane z palca, to jeszcze prymitywizm postaci, brak wyobraźni plus brak umiaru u autora powodują, że powieść ta to stek bzdur. Mamy tu zagrania nawet nie z amerykańskiego filmu, ale amerykańskiego słabego serialu sensacyjnego: masę dwudziestolatków już posiadających po minimum dwa fakultety, samych twardzieli którym na życiu własnym nie zależy, którym kobiety same wchodzą do łóżek i jeszcze płaczą, że bohater jednak po ciężkiej wewnętrznej walce postanawia pozostać wiernym żonie… Jakaż to postać, która przeżywa te wewnętrzne cierpienie, zdając sobie sprawę z bólu, jaki sprawił tym postępowaniem bliskiej współpracowniczce, ten dramat, ach! Złamany nos nastawia się na trzy razy przy pomocy ołówka (ewentualnie długopisu, ale to w ostateczności),a o życiu i śmierci decyduje się zakąszając litry wypijanej wódki.

Stek bzdur. I bawiłem się doskonale, westchnienia politowania jednocześnie były westchnieniami może nie zachwytu, ale uznania, docenienia pisarza, który widać świetnie się bawi. Czasem się tak mówi, że coś jest tak złe, że aż dobre. No właśnie Krew Helsinek jest taka; ktoś, kto przepada za kinem akcji z lat 80. raczej nie będzie powieścią zawiedziony, bzdury czasem potrafią bawić, i przy tym być bardzo dobrym relaksem.

Pierwsza powieść Jamesa Thompsona o fińskim policjancie Kari Vaara była mniej więcej typowa, klasyczna, z dość realistyczną zbrodnią i bohaterami, którzy faktycznie mogą istnieć, byli rzeczywiści. Jednak potem autor zaczął odjeżdżać w stronę totalnej fikcji, w ciągu chwili robiąc ze zwykłego policjanta postać, o rolę której spokojnie starać mógłby się Stallone,...