Cenię sobie w tym cyklu spokój, mimo że poszczególne tomy traktują o popełnionym przestępstwie. Nie są to rasowe książki kryminalne, ale raczej obyczajowe z wątkiem kryminalnym. W poszczególnych częściach cyklu brakuje groźnych kryminalistów i krwawych jatek. Jest natomiast historia kryminalna, jaka zdarzyła sie człowiekowi, który zabił z sobie tylko znanych pobudek, a nie dlatego że jest wyrachowanym mordercą i psychopatą. I są to przypadki bardzo realne. Oczywiście można dyskutować czy człowiek, który morduje, jest normalny, ale nie o to tu chodzi. A ten, kto napisał, że akcja jest w tym tomie przewidywalna, to chyba naprawdę nie doczytał do końca.

Cenię sobie w tym cyklu spokój, mimo że poszczególne tomy traktują o popełnionym przestępstwie. Nie są to rasowe książki kryminalne, ale raczej obyczajowe z wątkiem kryminalnym. W poszczególnych częściach cyklu brakuje groźnych kryminalistów i krwawych jatek. Jest natomiast historia kryminalna, jaka zdarzyła sie człowiekowi, który zabił z sobie tylko znanych pobudek, a nie...

Wierzyć się nie chce, że można coś takiego napisać bez wstydu. To przecież prawdziwy produkcyjniak; łopatologiczny jak powieści socrealistyczne z lat 50. i podobnie przewidywalny. Tyle tylko, że kapitalistę lub arystokratę zastępują przedstawiciele skrajnej prawicy a chłoporobotników lub ideologicznych komunistów – imigranci lub „postępowi” Szwedzi skupieni po lewicowo-liberalnej stronie sceny politycznej.

Nie jest tajemnicą że szwedzcy pisarze są finansowani ze środków publicznych. Mogą sobie spokojnie i bezpiecznie tworzyć, ale pod pewnymi niepisanymi warunkami. Mianowicie, aby "Władza" cię kochała i ozłacała, trzeba wykazać się oczekiwaną polityczną poprawnością, identycznie niemal jak w Polsce w latach 50.

Podobnie łopatologiczną powieść w ramach cyklu o Fjallbace stworzyła po kryzysie uchodźczym 2015 roku Camilla Lackberg, więc trend jest trudny do przeoczenia.

Skrajnie słabe. Nie polecam.

Wierzyć się nie chce, że można coś takiego napisać bez wstydu. To przecież prawdziwy produkcyjniak; łopatologiczny jak powieści socrealistyczne z lat 50. i podobnie przewidywalny. Tyle tylko, że kapitalistę lub arystokratę zastępują przedstawiciele skrajnej prawicy a chłoporobotników lub ideologicznych komunistów – imigranci lub „postępowi” Szwedzi skupieni po...

Tak jak poprzednie części rozbudowany wątek obyczajowy, który na drugi plan zrzuca zagadkę kryminalną, która tej nie jest intrygująca.

Tak jak poprzednie części rozbudowany wątek obyczajowy, który na drugi plan zrzuca zagadkę kryminalną, która tej nie jest intrygująca.

Zima na Sandhamn, wyjący wiatr, zamieć. W Wigilię przerażona kobieta wsiada na ostatni prom płynący na wyspę. W drugi dzień świąt na plaży przy Hotelu Żeglarskim znalezione zostają zwłoki kobiety. Inspektor policji kryminalnej Thomas Andreasson musi przerwać świąteczny urlop.To wciągająca historia o niespełnionych nadziejach, wypartych wspomnieniach i skrywanym wstydzie.

Zima na Sandhamn, wyjący wiatr, zamieć. W Wigilię przerażona kobieta wsiada na ostatni prom płynący na wyspę. W drugi dzień świąt na plaży przy Hotelu Żeglarskim znalezione zostają zwłoki kobiety. Inspektor policji kryminalnej Thomas Andreasson musi przerwać świąteczny urlop.To wciągająca historia o niespełnionych nadziejach, wypartych wspomnieniach i skrywanym wstydzie.

Świąteczny, bożonarodzeniowo-sylwestrowy klimat, pewna korespondentka wojenna, która wiedziała za dużo, partia polityczna, która ostrzega przed muzułmańską inwazją. Tak w skrócie można by opisać szósty tom serii Morderstwa w Sandhamn "W stronę grozy". Jak widzicie kontynuuję swoją przygodę z Vivecą Sten, jak zwykle przez historię płynie się momentalnie, a ta część zdecydowanie ukazuje powrót na sprawdzone, dobre i ciekawe tory. Bohaterowie nie są już aż tak naiwni i po prostu rozmawiają o swoich uczuciach, niektórzy oczywiście wolą zabijać, ale bez tego nie było by przecież kryminału. Ze swojej strony polecam.

Świąteczny, bożonarodzeniowo-sylwestrowy klimat, pewna korespondentka wojenna, która wiedziała za dużo, partia polityczna, która ostrzega przed muzułmańską inwazją. Tak w skrócie można by opisać szósty tom serii Morderstwa w Sandhamn "W stronę grozy". Jak widzicie kontynuuję swoją przygodę z Vivecą Sten, jak zwykle przez historię płynie się momentalnie, a ta część...

Viveca Sten pisze identycznie jak Camilla Lackberg momentami.... ciekawy pomysł na zbrodnię a potem pełna saga rodzinna która tak rozmywa wątek kryminalny, że jest on tylko tłem dla szeregu innych czynności tj. jedzenie posiłków, rozwody i nowi partnerzy, problemy z dziećmi, problemy współmałżonków, przyjaciół, sąsiadów w pracy .....i tak mniej więcej o tym jest ta książka. Oprócz tego kolejna szwedzka autorka ma problem z imigrantami, tak najlepiej przyjąć wszystkich całą Afrykę, Iran, Irak i Bóg wie kto jeszcze, będzie przynajmniej wesoło......o litości ! Denerwuje mnie ta wszechobecna obecna tolerancja i poprawność polityczna............ mam kolejne tomy, to muszę przeczytać inaczej bym się poważnie zastanowił......poprzedni tom był całkiem dobry to tutaj to może nie dno, ale niewiele naprawdę brakuje.

Viveca Sten pisze identycznie jak Camilla Lackberg momentami.... ciekawy pomysł na zbrodnię a potem pełna saga rodzinna która tak rozmywa wątek kryminalny, że jest on tylko tłem dla szeregu innych czynności tj. jedzenie posiłków, rozwody i nowi partnerzy, problemy z dziećmi, problemy współmałżonków, przyjaciół, sąsiadów w pracy .....i tak mniej więcej o tym jest ta książka....

Wg mnie zbyt wiele wątków, niektóre zupełnie niepotrzebne. Bohaterowie dosyć płytcy. Nie skuszę się na kolejne pozycje tej autorki.

Wg mnie zbyt wiele wątków, niektóre zupełnie niepotrzebne. Bohaterowie dosyć płytcy. Nie skuszę się na kolejne pozycje tej autorki.

Szóste spotkanie z Thomasem i Norą. W wigilię na wyspę przypływa przerażona kobieta. Następnego dnia w śniegu zostają znalezione jej zwłoki. Okazuje się, że była to korespondentka wojenna. Czy dotarła do niewygodnych dla kogoś materiałów? Komu zależało na tym, żeby zapłaciła za swą wiedzę najwyższą cenę?

Szóste spotkanie z Thomasem i Norą. W wigilię na wyspę przypływa przerażona kobieta. Następnego dnia w śniegu zostają znalezione jej zwłoki. Okazuje się, że była to korespondentka wojenna. Czy dotarła do niewygodnych dla kogoś materiałów? Komu zależało na tym, żeby zapłaciła za swą wiedzę najwyższą cenę?

Rzadko się zdarza, ale nie dokończyłam tej powieści. Sto stron i koniec. Przebrnęłam przez pięć tomów i chyba mam na razie dość.
Wszystkim wytrwałym czytelnikom życzę powodzenia w brnięciu przez dalsze części, ja na razie podziękuję.

Rzadko się zdarza, ale nie dokończyłam tej powieści. Sto stron i koniec. Przebrnęłam przez pięć tomów i chyba mam na razie dość.
Wszystkim wytrwałym czytelnikom życzę powodzenia w brnięciu przez dalsze części, ja na razie podziękuję.

No nie dałam rady tego przeczytać. Nuda, brak akcji i na koniec: bum! podpalenie.
Najgorsza książka cyklu

No nie dałam rady tego przeczytać. Nuda, brak akcji i na koniec: bum! podpalenie.
Najgorsza książka cyklu