Dobru kryminał. Łatwo się czyta. Napisana prostym językiem. Polecam jako dobrą rozrywkę

Dobru kryminał. Łatwo się czyta. Napisana prostym językiem. Polecam jako dobrą rozrywkę

Albo się przejadłam Horstem, albo ten tom miał przydługawe wstawki... Sama historia świetna, ale kilka razy złapałam się na tym, że omijam opisy....

Albo się przejadłam Horstem, albo ten tom miał przydługawe wstawki... Sama historia świetna, ale kilka razy złapałam się na tym, że omijam opisy....

Od ostatniej przeczytanej przeze mnie książki autora minął ponad rok. Ogólnie w ostatnim czasie miałem mocny zastój czytelniczy. Ale cieszę się, że pierwszy raz od dłuższego czasu poczułem, że naprawdę chce mi się czytać. :D

„Ślepy trop” to już 10 tom z serii o norweskim śledczym Williamie Wistingu, który staje przed jedną z najtrudniejszych spraw w swojej karierze. Pewne wydarzenia sprawią, że niewyjaśnione śledztwo wróci i przysporzy Wistingowi wielu kłopotów. Oczywiście będzie mógł liczyć na wsparcie swoich najbliższych współpracowników. Chociaż główny bohater jest szefem wydziału śledczego, to od razu widać, że jest to szef bardzo sprawiedliwy. Od siebie wymaga najwięcej, pozwala na burzę mózgów, wymianę przeróżnych teorii i hipotez. Nie twierdzi, że ZAWSZE ma rację.

Fabuła bardzo ciekawa, śledztwo bardzo drobiazgowe, pojawia się wiele interesujących wątków. Dużo się dzieje. W tej części swój udział ma również córka Williama, Line, chociaż w nieco skromniejszym wydaniu.

Według mnie największą wartością całej serii jest jej autentyczność. Jorn Lier Horst przez kilkanaście lat sam był szefem wydziału śledczego, więc o tej pracy ma niesamowite pojęcie i to widać w jego książkach. Pewnie William Wisting w jakimś stopniu jest cząstką samego autora. Przede wszystkim da się go lubić. Widzimy, że zarówno on jak i współtowarzysze to normalni ludzie, popełniający błędy, mający swoje przemyślenia itp. Dlatego jeśli ktoś lubi w kryminałach prawdziwość, to ta seria jest idealnym przykładem.

Od ostatniej przeczytanej przeze mnie książki autora minął ponad rok. Ogólnie w ostatnim czasie miałem mocny zastój czytelniczy. Ale cieszę się, że pierwszy raz od dłuższego czasu poczułem, że naprawdę chce mi się czytać. :D

„Ślepy trop” to już 10 tom z serii o norweskim śledczym Williamie Wistingu, który staje przed jedną z najtrudniejszych spraw w swojej karierze. Pewne...

Książka zrobiła na mnie bardzo duże wrażenie. I choć właściwie sama nie wiem dlaczego, to kiedy tylko zaczęłam ją czytać, poczułam niepokój. I to uczucie towarzyszyło mi do końca.
Niby książka jakich wiele. Policjant szuka zaginionego taksówkarza, a przed sądem ma stanąć mężczyzna oskarżony o morderstwo, które popełniono pół roku wcześniej. I niby te sprawy się nie łączą, ale... Właśnie, zawsze jest jakieś ale.
Lubię książki, które mają w sobie to coś, co sprawia, że ciągle o nich się myśli, o fabule i bohaterach.
Na pewno jeszcze wyszukam inne książki o policjancie Williamie Wisting'u i mam nadzieję, że będą równie ciekawe jak "Ślepy trop".

Książka zrobiła na mnie bardzo duże wrażenie. I choć właściwie sama nie wiem dlaczego, to kiedy tylko zaczęłam ją czytać, poczułam niepokój. I to uczucie towarzyszyło mi do końca.
Niby książka jakich wiele. Policjant szuka zaginionego taksówkarza, a przed sądem ma stanąć mężczyzna oskarżony o morderstwo, które popełniono pół roku wcześniej. I niby te sprawy się nie łączą,...

Średniak. Sprawa zaginięcia stojąca w miejscu staje się sprawą o zabójstwo, dalej wątek tego oskarżonego chłopaka bardzo ciekawy. Jak zwykle na minus przygody Line, praktycznie w każdej części ten sam schemat. Całkiem udana, ale raczej wątpię żebym ją zapamiętała na dłużej. Są lepsze w tej serii.

Średniak. Sprawa zaginięcia stojąca w miejscu staje się sprawą o zabójstwo, dalej wątek tego oskarżonego chłopaka bardzo ciekawy. Jak zwykle na minus przygody Line, praktycznie w każdej części ten sam schemat. Całkiem udana, ale raczej wątpię żebym ją zapamiętała na dłużej. Są lepsze w tej serii.

Znowu o przestępczości zorganizowanej + gliniarz, który zawalił śledztwo.
Dochodzenie Wistinga do prawdy bardzo ciekawe - szukanie przysłowiowej "dziury w całym" - nie tylko tak jak zwykle (przesłuchania świadków, sprawdzanie monitoringu),ale też w aktach śledztwa prowadzonego przed półroczem.
Byłam pewna, że Line w zaawansowanej ciąży przydarzy się coś złego i to mnie rozpraszało.
Spojler: tym razem Wisting nie ratuje Line na końcu.
Ale zatajenie prawdy przed Wistingiem przez obie panie - jedną w ciąży, drugą z malutkim dzieckiem - było tak niewiarygodnie głupie, że obniża ocenę. Oczywiście, w przeciwnym wypadku nie byłoby tyle dramatyzmu. Ale nic na to nie poradzę, że nie lubię głupoty.

Znowu o przestępczości zorganizowanej + gliniarz, który zawalił śledztwo.
Dochodzenie Wistinga do prawdy bardzo ciekawe - szukanie przysłowiowej "dziury w całym" - nie tylko tak jak zwykle (przesłuchania świadków, sprawdzanie monitoringu),ale też w aktach śledztwa prowadzonego przed półroczem.
Byłam pewna, że Line w zaawansowanej ciąży przydarzy się coś złego i to mnie...

Autor (i pewnie tłumacz) umiejętnie operuje emocjami czytającego i sugeruje trochę fałszywych tropów przez co rozwiązanie jest zaskakujące. Bardzo cenię Horsta za wyobraźnię i trzymanie poziomu.

Autor (i pewnie tłumacz) umiejętnie operuje emocjami czytającego i sugeruje trochę fałszywych tropów przez co rozwiązanie jest zaskakujące. Bardzo cenię Horsta za wyobraźnię i trzymanie poziomu.

Kolejna bardzo przyjemna pozycja Pana Horsta. Podoba mi się, że póki co trzyma poziom w swoich książkach, że akcja jest spójna i przemyślana.

Kolejna bardzo przyjemna pozycja Pana Horsta. Podoba mi się, że póki co trzyma poziom w swoich książkach, że akcja jest spójna i przemyślana.

Wisting wtrąca się do nie swojego śledztwa (a może jednak swojego),co nie przysparza mu sympatii w środowisku. Za to mnóstwo przychylności czytelników.

Wisting wtrąca się do nie swojego śledztwa (a może jednak swojego),co nie przysparza mu sympatii w środowisku. Za to mnóstwo przychylności czytelników.

Dziesiąty raz towarzyszymy komisarzowi Wistingowi z komendy w Larvicku w jego zmaganiach. Akcja rozpędza się powoli ale budowanie kolejnych i kolejnych stopni wprawia nas mimo wszystko w stan ekscytacji i pozytywnego zniecierpliwienia. Sofia dostaje w spadku dom po dziadku, z którym od lat nie utrzymywała kontaktu, bo zniszczył jej matce i jej życie. W sejfie znalazła broń, którą za namową przyjaciółki oddała na policję. Standardową procedurą jest wykonanie testów balistycznych broni przed jej zniszczeniem. Ta akurat była do tej pory nie odnalezionym narzędziem aż dwóch zbrodni. Ale jak znalazła się u staruszka? Trzeba poszukać powiązań. W wyniku tych poszukiwań okazuje się, że za dni kilka przed sądem ma stanąć chłopak posądzony o dokonanie jednej z nich, jednak nie możliwe by złapany w kilkanaście minut sprawca mógł z tej samej broni zabić kolejną ofiarę dwieście kilometrów od poprzedniego miejsca zdarzenia. Śledztwa nie ułatwia fakt, że śledczy przygotowani do procesu nie dopuszczają do świadomości możliwości popełnienia przez siebie pomyłki. Wisting dostaje prikaz, by nie mieszać kolegom w tak dobrze złożonej linii oskarżenia. Ale Wisting to Wisting - sumienie nie pozwala działać mu wbrew sobie. Drąży drąży aż dojdzie do garnca złota na końcu tęczy :)

Dziesiąty raz towarzyszymy komisarzowi Wistingowi z komendy w Larvicku w jego zmaganiach. Akcja rozpędza się powoli ale budowanie kolejnych i kolejnych stopni wprawia nas mimo wszystko w stan ekscytacji i pozytywnego zniecierpliwienia. Sofia dostaje w spadku dom po dziadku, z którym od lat nie utrzymywała kontaktu, bo zniszczył jej matce i jej życie. W sejfie znalazła broń,...