Książka dość dziwna i nie wiem, komu mogłabym ją polecić. Mnie nie przypadła do gustu, zresztą porzuciłam ją w połowie. Główni bohaterowie są nastolatkami (nie przypominam sobie, by podany był gdzieś ich wiek czy klasa, ale chyba mają gdzieś po 16-18 lat). Narratorem jest Jamie Watson, ale trudno sobie wyobrazić, że podmiot mówiący w książce to faktycznie nastoletni chłopak. Jest trochę na siłę kreowany na "drugiego Watsona", więc jest niby pisarzem... Ale 16-letni chłopcy z reguły nie piszą książek, a jeśli piszą to są to jednostki wyjątkowo wrażliwe jak na swój wiek.
Jamie jest kreowany na zwykłego nastolatka, a tutaj pojawia się element, który do niego kompletnie nie pasuje. Jego zainteresowanie na punkcie Charlotte jest dziwaczne (jak rozumiem chodzi o narrację podobną jak w książkach o Holmesie, gdzie też Watson pisze o dziwactwach Sherlocka z pewną fascynacją. Jamie podobnie postrzega Charlotte, ale to nienaturalne dla nastoletniego chłopaka. Gdyby chociaż podobała mu się fizycznie, możnaby tu znaleźć jakieś prawdopodobieństwo).
Charlotte moim zdaniem jest odpychająca. Zresztą jej cechy charakteru i historia są mocno naciągane - geniuszka, która w wieku 10 lat rozwiązała zagadkę kryminalną, w szkole z internatem ma prawo do własnego laboratorium - ok, ale że trzyma w nim trucizny? (arszenik, WTF?) W wieku lat 16 (18?) uzależniona od dragów, ok, zdarza się, ale że rodzice zamiast wysłać ją na leczenie zapisują ją do szkoły z internatem w USA, gdzie wszyscy wiedzą, że bierze i nic z tym nie robią?
To prawda, Sherlock narkotyzował się bodajże opium, ale w przypadku trzydziestokilkuletniego faceta można pogodzić nałóg z inteligencją. Szczególnie, że w jego czasach narkotyki nie były zakazane, były nawet swego rodzaju modą wśród artystów i ludzi "światowych", gdyż nie znano ich rzeczywistego działania. Ale jeśli w XXI wieku w teorii inteligentna dziewczyna, na dodatek znająca się na chemii, bierze w żyłę... Nawet traumatyczne przeżycia jej nie tłumaczą.
Autorka stara się pisać o nastolatkach, czyniąc jednocześnie nawiązania do oryginalnych charakterów Watsona i Sherlocka, a efekt jest kuriozalny. Najśmieszniejsze jest to, że oboje zwracają się do siebie po nazwiskach, co w sytuacji gdy są kolegami ze szkoły jest strasznie nienaturalne. Może dlatego czytając tę książkę miałam poczucie sztuczności całego wykreowanego świata. Dla mnie ta książka była męczarnią i stratą czasu.

Książka dość dziwna i nie wiem, komu mogłabym ją polecić. Mnie nie przypadła do gustu, zresztą porzuciłam ją w połowie. Główni bohaterowie są nastolatkami (nie przypominam sobie, by podany był gdzieś ich wiek czy klasa, ale chyba mają gdzieś po 16-18 lat). Narratorem jest Jamie Watson, ale trudno sobie wyobrazić, że podmiot mówiący w książce to faktycznie nastoletni...