Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wybierając tę książkę myślałam, że będzie przyjemną młodzieżówką i nie będę się na jej temat rozpisywać, ale bardzo się pomyliłam. Na wstępie chcę zaznaczyć, że nie czytałam ani jednej książki o Sherlocku i nigdy nie obejrzałam serialu,a moja wiedza ogranicza się do strzępków informacji, które znalazłam w sieci czytając recenzje innych osób. W powieści poznajemy Jamesa i Charlotte, potomków Watsona i Sherlocka, którzy spotykają się w szkole z internatem i razem próbują rozwiązać pewną zagadkę. Narratorem jest James i jest to jedna z wad książki. James jest beznadziejnym głównym bohaterem, jest nudny i cały jego świat kręci się wokół Charlotte, która oczywiście jest och, ach, ale do tego przejdę później. Nie spodobało mi się również to, że James od początku jest kreowany na dużo słabszą osobę niż Charlotte. Uwierzcie mi, że Bella Swan jest dużo ciekawsza od Jamesa. Teraz pora na boską i genialną Charlotte. Tę postać znienawidziłam już na początku, gdy wyskoczyła do Jamesa z tekstem typu: nie potrzebuję, żebyś mi przychodził na ratunek, po sama sobie poradzę. Nie mam nic przeciwko silnym kobiecym bohaterkom, ale muszą być wykreowane dobrze, a nie w duchu ultrafeminizmu. Charlotte jest wyidealizowana do granic możliwości, jest genialna, piękna, DEDUKUJE (tak,ona nie MYŚLI jak przeciętni śmiertelnicy),zażywa narkotyki i gra w pokera. W oryginale słowo "deduced" jest stanowczo nadużywane, gdy mowa o Charlotte, autorka dosłownie wpycha nam do gardła, że Charlotte myśli akurat w ten, a nie inny sposób. Odnośnie do wątku z narkotykami - dawno nie zetknęłam się z tak fatalną reprezentacją uzależnienia u młodej osoby. Jestem zła, ponieważ książka wydaje się wręcz promować używanie tego typu substancji, (Charlotte jakoś szczególnie z tym nie walczy i jej otoczenie też jest tym niespecjalnie zainteresowane) zapewne chcąc trzymać się oryginału, w którym Sherlock także się narkotyzuje. Wiem, że uzależnienia dotykają młodych ludzi, ale proszę, nie porównujmy nastolatki z dorosłym mężczyzną, który był już w stanie wziąć stuprocentową odpowiedzialność za swoje czyny, nie wspominając już o tym, że żył w czasach, w których podejście do narkotyków było zupełnie inne. Ogółem w powieści brakuje akcji, a relacja Jamesa i Charlotte jest wymuszona. Szkoda, że autorka nie zdecydowała się na narrację trzecioosobową, chociaż wtedy bylibyśmy skazani na więcej zachwytów nad Charlotte, ale tym razem ze strony jej najbliższych. Jedynym plusem był fakt, że akcja powieści rozgrywała się w szkole z internatem, Z jakiegoś powodu bardzo to lubię w młodzieżówkach ;) No, ale jak to ostatnio u mnie bywa - pomysł dobry, a wykonanie...not really.