Naprawdę trudno mi coś napisać konkretnego po lekturze "Polska odwraca oczy". Jest to zbiór 16 reportaży, które ukazują przerażające historie. Już pierwsza wcisnęła mnie w fotel. Pani Anna, zakochana w Trynkiewiczu, swoimi oczami opowiada o zbrodniarzu. I trochę mogę ją zrozumieć, sama miała traumatyczne przeżycia w przeszłości i siebie samą obarcza winą. Żałuję, że na jej drodze nie stanął nigdy dobry psycholog, który mógłby jej pomóc.
Przeraża mnie bezsilność organów państwowych wobec układów, układzików. Mam nadzieję, że kiedyś w końcu się to skończy. W swoim bądź co bądź krótkim życiu nie potrzebowałam pomocy policji czy sądów. Ale nie jestem przekonana, że jeśli kiedyś będę musiała się z kimś sądzić, to sąd będzie obiektywny i stanie po stronie szarego obywatela. Czy w ogóle Państwo ma na uwadze dobro zwykłego obywatela? Już sama nie wiem.
Jak musiały się czuć dzieci, kiedy wołały o pomoc, ale nikt nawet nie kiwnął palcem... Bo to przecież ośrodek prowadzony przez siostry, tam nic złego nie może się dziać. Sama znam świetne siostry, które prowadzą przedszkole i oddają całe serce dzieciom. Ale to przecież nie reguła! W każdym środowisku mogą dziać się złe rzeczy.
Może przydałyby się też inne reportaże, które mają bardziej optymistyczne przesłanie. Bo niestety, zaczynam wierzyć, że nasze Państwo działało (nie wiem jak jest teraz) tylko teoretycznie.

Naprawdę trudno mi coś napisać konkretnego po lekturze "Polska odwraca oczy". Jest to zbiór 16 reportaży, które ukazują przerażające historie. Już pierwsza wcisnęła mnie w fotel. Pani Anna, zakochana w Trynkiewiczu, swoimi oczami opowiada o zbrodniarzu. I trochę mogę ją zrozumieć, sama miała traumatyczne przeżycia w przeszłości i siebie samą obarcza winą. Żałuję, że na jej...