Pomysł na książkę był bardzo dobry, niestety wykonanie nie. Zastanawiam się czy autorka miała ograniczoną liczbę stron i dlatego książka jest tak niedopracowana, zakończona niedbale. Ratuje ją tylko to że jest krótka, więc jeden wieczór można zmarnować..

Pomysł na książkę był bardzo dobry, niestety wykonanie nie. Zastanawiam się czy autorka miała ograniczoną liczbę stron i dlatego książka jest tak niedopracowana, zakończona niedbale. Ratuje ją tylko to że jest krótka, więc jeden wieczór można zmarnować..

Zupełnie innej książki się spodziewałam. Nie wiem, dlaczego byłam przekonana, że to kolejny reportaż, a tymczasem, to proza. I to taka, która nie może się zdecydować. Z jednej strony bohater (dziennikarz),który trafia na oddział psychiatryczny, aby przeprowadzić prowokację i zdemaskować szanowaną panią profesor. Czy mu się ta akcja powiedzie? Z drugiej strony lekarz psychiatra i jego teoria. Może jednak reportażysta jest chory? I czego tak właściwie dotyczy projekt, który przeprowadza pani doktor? Narracja mocno pogmatwana. Sporo wtrętów z reportaży autorki. Finał mocno nieprzekonywujący. Jakoś nie byłam w stanie przejąć się losem głównego bohatera. Raczej nie będę was zachęcać do tej lektury.

Zupełnie innej książki się spodziewałam. Nie wiem, dlaczego byłam przekonana, że to kolejny reportaż, a tymczasem, to proza. I to taka, która nie może się zdecydować. Z jednej strony bohater (dziennikarz),który trafia na oddział psychiatryczny, aby przeprowadzić prowokację i zdemaskować szanowaną panią profesor. Czy mu się ta akcja powiedzie? Z drugiej strony lekarz...

Siegnełam po tę książkę przez pomyłkę w księgarni gdyż została umieszczona w dziale reportaży. Bardzo lubię reportaże pani Kopińskiej więc bez większego researchu, zakupiłam te pozycję. Tu apel do czytelników którzy mieli to nieszczęście i przeczytać tę książkę jako pierwsza z twórczości autorki, nie zniechęcajcie się.

Temat książki bardzo ciekawy. Znam historię pani ordynator z "Polska odwraca oczy" i wiedząc, że sprawa nie doczekała się jeszcze sprawiedliwości w sądzie, ucieszyłam się, że autorka ukazuje ten szokujacy temat ponownie, tym razem w formie fabularyzowanej.

Niestety, jest to złe, bardzo złe. Wątki historii są płytkie, a jednocześnie zagmatwane. Pod koniec czytelnik ma wrażenie, że autorka też ma już dość i chce zakończyć tę historię, ale jednocześnie zaskoczyć czytelnika jakimś dziwnym zakończeniem, w którym pojawia się kolejny wątek,na który nie ma już więcej czasu więc czytelniku przyjmij to do wiadomości i bądź zdziwiony...
Postacie są nijakie, nie wzbudzają w czytelniku emocji, co najwyżej irytują swoją naiwnością.
Jedyny plusy to temat i to że książka jest krótka, więc nie ma się poczucia zmarnowania kilku wieczorów.

Siegnełam po tę książkę przez pomyłkę w księgarni gdyż została umieszczona w dziale reportaży. Bardzo lubię reportaże pani Kopińskiej więc bez większego researchu, zakupiłam te pozycję. Tu apel do czytelników którzy mieli to nieszczęście i przeczytać tę książkę jako pierwsza z twórczości autorki, nie zniechęcajcie się.

Temat książki bardzo ciekawy. Znam historię pani...

Na urodziny dostałam książkę "Obłęd" autorstwa Justyny Kopińskiej. Kiedyś dostałam lekturę tej autorki na zakończenie roku szkolnego pt. "Z nienawiści do kobiet", którą również przeczytałam. Pomimo, że lubię literaturę faktu to twórczość autorki mnie nie zachęciła. Z racji tego, że "Obłęd" to był prezent i tytuł, gatunek oraz opis mnie zainteresował to właśnie z tego powodu zdecydowałam się sięgnąć po tę pozycję.

Młody dziennikarz otrzymuje niepokojące informacje o złym traktowaniu pacjentów oraz fukncjowaniu jednego ze szpitali psychiatrycznych w Polsce. By dowiedzieć się co kryje się za ścianami budynku dziennikarz musi wcielić się w pacjenta.

Nigdy nie pomyślałabym, że w takim miejscu jak szpital psychiatryczny, który ma na celu wyleczyć osobę, dzieją się nieludzkie rzeczy. Jak personel szpitala oraz lekarze traktują pacjentów. Co ci ludzie muszą czuć i jakie zachowania muszą znosić. To jest po prostu nieludzkie traktowanie innych ludzi, które uwłacza im godności.

Po przeczytaniu tej lektury mam inne podejście do takich placówek. Nikomu nie życzę by tam się znalazł. Książkę przeczytałam błyskawicznie. Bardzo dużo ciekawych informacji można znaleźć w lekturze o funkcjonowaniu szpitala.

Na urodziny dostałam książkę "Obłęd" autorstwa Justyny Kopińskiej. Kiedyś dostałam lekturę tej autorki na zakończenie roku szkolnego pt. "Z nienawiści do kobiet", którą również przeczytałam. Pomimo, że lubię literaturę faktu to twórczość autorki mnie nie zachęciła. Z racji tego, że "Obłęd" to był prezent i tytuł, gatunek oraz opis mnie zainteresował to właśnie z tego powodu...

Do tej pory czytałam jedynie reportaże Justyny Kopińskiej i zdecydowanie powinnam była przy tej formie pozostać. Jak dla mnie "Obłęd", mimo interesującego początku, to bardzo przeciętna książka - do zapomnienia.

Do tej pory czytałam jedynie reportaże Justyny Kopińskiej i zdecydowanie powinnam była przy tej formie pozostać. Jak dla mnie "Obłęd", mimo interesującego początku, to bardzo przeciętna książka - do zapomnienia.

Na pewno to najmniej udana książka Pani Justyny. O ile w reportażu jest mistrzynią, o tyle w konwencji powieści poszło dość słabo.

Na pewno to najmniej udana książka Pani Justyny. O ile w reportażu jest mistrzynią, o tyle w konwencji powieści poszło dość słabo.

Tym razem to nie jest reportaż i tutaj jest jak dla mnie znacznie gorzej niż w przypadku genialnych reportaży autorki. Jeśli dopiero zaczynasz spotkanie z twórczością Kopińskiej, to nie rób tego od "Obłędu", bo możesz się niepotrzebnie zniechęcić.

Tym razem to nie jest reportaż i tutaj jest jak dla mnie znacznie gorzej niż w przypadku genialnych reportaży autorki. Jeśli dopiero zaczynasz spotkanie z twórczością Kopińskiej, to nie rób tego od "Obłędu", bo możesz się niepotrzebnie zniechęcić.

Bardzo się rozczarowałam ,, Obłędem'', liczyłam na reportaż tymczasem Justyna Kopińska stworzyła niezbyt udaną mieszankę fikcji i faktu. Rozumiem jej zamierzenie ,ale pomysł niestety nie wypalił. Trudno ocenić co jest prawdą a co fantazją autorki. Tak czy inaczej coś tu nie zagrało, całość nie jest spójna. Przyznaję że tematyka książki jest ciekawa lecz przedstawiona w dziwny i mało zachęcający sposób. Mnie ta książka nie wciągnęła i osobiście jej nie polecam.

Bardzo się rozczarowałam ,, Obłędem'', liczyłam na reportaż tymczasem Justyna Kopińska stworzyła niezbyt udaną mieszankę fikcji i faktu. Rozumiem jej zamierzenie ,ale pomysł niestety nie wypalił. Trudno ocenić co jest prawdą a co fantazją autorki. Tak czy inaczej coś tu nie zagrało, całość nie jest spójna. Przyznaję że tematyka książki jest ciekawa lecz przedstawiona w...

Takie sobie. Jak ktoś przeczyta, to dużo czasu mu to nie zajmie. Ogólnie nie jest złe, tylko reportaże Pani Justyny były krótkie i konkretne, a tu mam wrażenie że to rozbudowa jednego z nich. Lub połączenie kilku. Nie polecam, nie zniechęcam. Może po prostu dla mnie nie ma wielkiego "woow", bo poprzednie książki były nie dość, że e moim klimacie, to jeszcze po prostu mega :) pozdrawiam

Takie sobie. Jak ktoś przeczyta, to dużo czasu mu to nie zajmie. Ogólnie nie jest złe, tylko reportaże Pani Justyny były krótkie i konkretne, a tu mam wrażenie że to rozbudowa jednego z nich. Lub połączenie kilku. Nie polecam, nie zniechęcam. Może po prostu dla mnie nie ma wielkiego "woow", bo poprzednie książki były nie dość, że e moim klimacie, to jeszcze po prostu mega...

Niezwykłe rozczarowanie. Te dwa słowa chyba najlepiej oddają moje odczucia po tym, jak skończyłam czytać tę pozycję i naprawdę nie rozumiem jak można było zepsuć tak dobrze zapowiadającą się książkę.

Sam pomysł na tę historię bardzo przypadł mi do gustu. Tajemnice, jakie pokrywają jeden z polskich szpitali psychiatrycznych, w którym prym wiedzie szanowana ordynator i reporter, który za wszelką cenę chce je odkryć. Co może pójść nie tak? W tym przypadku: wiele...

Już od pierwszych stron widać było, z jaką powierzchownością potraktowano zawarte w książce wątki. W wielu przypadkach prosiły się one o chociaż minimalne pogłębienie, bo mogły wnieść do historii o wiele więcej interesującej treści. Niektóre z nich pojawiały się z kolei zupełnie niespodziewane, jakby całkowicie wyrwane z kontekstu, bez jakiegokolwiek związku przyczynowo-skutkowego.

Pokładałam bardzo duże nadzieje w samym zakończeniu, które z jednej strony zaspokoiło moje czytelnicze oczekiwania, jednak wciąż nie było tym, co wywołało by efekt emocjonalnego pobudzenia. Zauważyłam też, że pojawia się duża powtarzalność niektórych scen, co niekoniecznie było potrzebne.

Jednym z większych plusów są dla mnie sami bohaterowie, gdyż ich osobowości i historie życiowe wydają mi się dość nietuzinkowe, chociaż tak naprawdę ich wątki nie zostały na tyle pogłębione byśmy mogli dowiedzieć się o nich wystarczająco dużo. Z chęcią zapoznałabym się z przeszłością większości z nich, bo autorka pokazała nam wyłącznie uproszczone charakterystyki.

Naprawdę uważam, że dało się to napisać lepiej. Być może, gdyby książka była trochę dłuższa, znalazłoby się w niej więcej rozbudowanych treści i dzięki temu zaspokoiła by mój czytelniczy głód.

Niezwykłe rozczarowanie. Te dwa słowa chyba najlepiej oddają moje odczucia po tym, jak skończyłam czytać tę pozycję i naprawdę nie rozumiem jak można było zepsuć tak dobrze zapowiadającą się książkę.

Sam pomysł na tę historię bardzo przypadł mi do gustu. Tajemnice, jakie pokrywają jeden z polskich szpitali psychiatrycznych, w którym prym wiedzie szanowana ordynator i...