Autor znów mnie zaczarował. Znów malował. Nie wiem, nie kończą mu się te farby i płótno? Świat jest znów wręcz malowany, tylko, że w tej części głównie czerwienią.
Znów lądujemy w Anglii pod koniec wieku - tym razem Wieku Światła. Czytelnik jest jedynym, który na własne oczy "widział" jego początek i zobaczy jego koniec.
Alice Meynell przybywa wraz z chorym na gruźlice synem do Invercombe. Jest to dziwna posiadłość, która w sumie od samego początku podoba się nowej pani domu. Co zadziwiające, magia tego domu, uzdrawia Ralpha, który do tej pory wypróbował już wszystko i nie było widać poprawy. W tym miejscu chłopak wreszcie zaczyna żyć. Przeżywa pierwszą miłość, wpada w szał pogłębiania wiedzy. Chce nawet uciec z domu by móc udowodnić swoją teorię naukową! Ale jego matka jest przebiegła... Jego "związek z Marion Price rozpada się jak domek z kart. Nawet nie wie, że urodziło im się dziecko. Niezwykłe dziecko. A potem nadchodzi wojna domowa. Wyniszczająca. Pełna krwi. Bólu. Łez. I samotności. Rozdzielone rodziny... Rozdzieleni dawno temu kochankowie odnajdują się, ale czy uda się coś osiągnąć, gdy stoi się po przeciwnych stronach barykady? Jaką rolę w wojnie odegra Einfell i Invercombe?
Znów brak akcji jest największym bólem tej książki. Nawet wojna ciągnie sie w nieskończoność. Wszystko jest rozmemłane. Nawet na sekundę akcja nie robi się wartka. Może to przez styl. Ten piękny styl. Znów mam wrażenie, że tam jestem. Że tam żyję. Że pływam w ocenie, jem pomarańcze, czuję wiatr we włosach. Postacie takie żywe, takie ludzkie.
Tylko ta akcja... taka leniwa, senna.
Ta książka to uczta wyobraźni. To prawie jak podróż i to nie tylko palcem po mapie.

Autor znów mnie zaczarował. Znów malował. Nie wiem, nie kończą mu się te farby i płótno? Świat jest znów wręcz malowany, tylko, że w tej części głównie czerwienią.
Znów lądujemy w Anglii pod koniec wieku - tym razem Wieku Światła. Czytelnik jest jedynym, który na własne oczy "widział" jego początek i zobaczy jego koniec.
Alice Meynell przybywa wraz z chorym na gruźlice...